Et kump niet vake veur daj mien smurns vrog buutn zien. Dan ek mien gezicht nog niet uut de kreukels en bin nog zo stief als een planke. Eem mien rek en strek oefeningen doen en een was’antien over d’oogn, dan vuul ik mien strartkloar veur de salon. Theo dut gewillig zien rundtien ‘undtien en ik goa ‘smiddags. Soams loopm wi’j veur de veiligeid saamt, want ie weetn maar nooit wie van ons et eerste deur een fietser van de zokkn ‘ereedn wurd. Ene van de twee kan dan de pliesie of 112 beln. Wi’j bin d’r wel, maar ze zien ons niet en bind ik mien teengswoordigs een knipperlicht op de burst.
Die Zundag zegt ie: “Als ie now et murnrundtien doen, maak ik een lekker ontbijtien veur ons” Theo ad een rits amparte gerechtn in de planning stoan. Beginnend met een smoetie. Aj sloan mien mursdood, ik eb gien idee wat et is maar de blendert – een kan van knoert dik glas met messies onderin – wier van de plank ov ‘aald. Doarnao zol ie met et olde brood en d’eiers an de gang. Zo ‘ezegd zo ‘adoan, …..of ook niet.
Et was warm en zunnig en wat let mien um ies deur de buurt te pierewei’jn. Dus ikke weg. Ik denk ik mut em genog tied geem um alles kloar te maakn en zag in mien gedachtn de gedekte taofel al stoan, met brandnde keersies en servetties van arns anders. Wie wat bewaart ef wat. Ik kiek op mien ‘alozie tot et tied is, de mage knurt en de spi’j mien deur de mond lup van de trek in de bek. Jas uut, skoenn uut en de petoffels an.
De taofel wacht geduldig um ‘edekt te wurdn en ik zie of roeke niks. Theo stiet in de keukn met een vaduukien in d’and alsof de skoonmaakdiva druk ‘ewest ef en ef de spetters op de brille stoan. “Tja, d’r is wat verskrikkeluks veur’evalln” zeg ie. Det zal wel meevalln, denk ik, want ei zit nog niet te skri’jn, maar det was zien uutleg veur de teleurstellende bediening. Ik denke, zeg maar eem niks Siep en loat em zien ver’aal maar doen veurdaj uut oe vel springn.
Now eb ik al ies eerder ‘ezien det ie et fruit of gruunterotzoo met een lepel veurzichtig in det dink een drukkert gef en det is tot now toe altied goed agoan. Zo lank als ie de vingers d’r maar niet in dut, zal et mien wurst weezn. Disse keer gung ie iets te varre en zeeg et PANG – metaal op metaal – knaptn d’r een gat in de kanne en zat de smoetie an’t plefond, de keuknkássies en d’ele mikmak. Op de ruuties van de kast ad ie al een pepiertien ‘eplakt met et woord SKOONMAAKN ! d’r op. Een stille wenk veur em zelf.
Woordnloos bin’k met mien bákkien joggert en muzelie op de bank goan zittn want wat ef’t veur zin um de boel op steltn te zettn en em veur van alles en nog wat uut te maakn. ’t Is een ongeluk en ie doen zo’n klunzigeid niet ummespres. Ei zeeg nog eel beskimmeld: “ik begriepe d’r niks van, et is altied goed ‘egoan, ik was zo veule van plan”. Det klinkt bekent eh? Ie ‘eurn det wel vakerder. Det alles goed giet en dan, BATS, op ’t moment daj nog zo veule van plan bin giet d’r iets mis, gevolgd deur ongeloof en ontkenning. De machteloos’eid daj d’r niks mee kunn blef niet uut.
Allo Siep, denk ies eem noa, et is maar een kanne, de vingers zittn d’r nog an, varders mankeert em niks en ei ef alles netties op ‘eruumd. Goat d’r maar eem ene en wees ies extra oardig. Met da’k em ankieke zie’k nog een sliertien bananensliem an zien brille ‘angn, et is net snodder. “Now, geluk daj niks mankeern Theo eh, doar giet et umme. Ik ‘olle van oe” zeg ik en det meen ik eur al kinkt et wel een bietien lomp in’t Kampers. Kiek maar ies um oe ene mensn, d’r giet wel ies wat mis, dus als d’r in ‘uus wat an gruzelementn giet, muj dankbaar weezn. Skarven brengen toch geluk?
Tussen de middag serveert mien lakei de beloofde hover’eerlijke wenteltefies. Wat em wi’j ’t toch goed eh? Now aju, kallem an eh !
Oe Siep.
Tussndeurtien
