Terug van weg’ewest mensn. Soms muj d’r eempies tussnuut kniepm. Ik zeg al teegn Theo: ‘aj now niet goan, dan kump et er niet van’ …. det ken ie wel. Bi’j d’anblik van goedkope tenties kump bi’j ons d’erinnerings an vroggere romantische kampeervekansies op. Vol verlangn zeeg ik: ‘leuk èh Theo, det is toch wat veur ons. Det dink stiet zo, paar ‘erinkies, luchtbèhde d’r in en een nei’je sloapzak’ Wi’j ritstn d’altied twee an menare. Theo zag et gelukkig ook al elemoale zittn. Klapstuulties en een toafeltien em wi’j nog in de skuure stoan en wat ef een mense neudig umme skik t’em èh?
Onze Martha bemuuidn zich d´r al gow mee en stelln veur det wi´j een dakkoffer anskafftn, daj oe eign kopkussn mee kunn sleepm want anders sloap ie niet. Veur Timie koopm wi´j nog een tentien, want die is autistisch en zukke ´undties sloapn niet bi´j oe in bèhde. Wat wat weerd is kan dan bi´j em zien tentien in, dan kump gienene op´t idee um wat weg te gapsn. Als onze buurn een kabel an willn sluuten, giet Timie al in de vededigink um et stopketak met poot en tand te verdedigen. Et besien denkt det et uutslutend veur ons bestemd is.
Thuus addn wi´j bi´j et uutpakkn van de tenties al ´emarkt det zo´n dink meteen ‘poef’ midden in de kamer stiet. Weer in´t zakkien proppm is een ander veraal. Kampen is mooi, maar Zeeland zol nog mooierder weezn en veur ons was dit d´eerste keer. Skitterende boerderijcamping een endtien van ’t strand of. Grote groazers vlak achter’t prikkeldroad.
Et luchtbèhde is in een ummedrei’j hillektrisch op te bloazn en ik ad Theo al ´ezegd: ‘aj et zelf niet veurmekare kriegn, trek ik oe wel om´oge.´ Bi´j et opbouwn van ons kamp ‘em wi´j al gow bekieks van verwonderde bejoardn met sleur´uttn en luxe campers die in pluuzige badjassen en tieslippers met voetbed veurbi´jskarreln.
Ik weet met zeker´eid da´k de rubberen ´amer in´epakt eb, maar al sloai mien árstikke dood, ik kan´t niet vindn en ontdek em pas als Theo alle ´erings met een ‘alve baksteen de grond in ef ´ejuint, noarstig in de verbanddeuze zuuknd noar pienstillers. Mien eerste verontskuldiging wurd in dank ov´eneumn. Veurdet wi´j de luifel d´r overene em zittn stiet et zweet ons veur de kop en besluutn wi´j det Timie et maar zonder luifel mut doen.
Disse mut met klunties en kluufies zien tent in ´elokt wurdn en maakt bezwoar teegn ritsn. Ei ad niet ´edacht – wi’j ook niet – det ie zo veule kon ´eurn en de camping veur elk blad an de boom mos beskarmn. Tot smurns 5 uur gromt ie in zien tentien vlak noast ons en ik sisse elke keer als een giftige slang, hoverweegnd of ik em noar d’auto zal verplaasn of eempies ‘amertien tik mut speuln. Afijn teegn et hochtendgloorn em wi’j een ‘undtien met pien in de kele en een fikse burn-out en sloapm wi’j tot lang veurbi’j de badkamerparade.
Op weg noar et strand van Catzand – genog zand veur de katte – leg meneertien als een olde lappe in zien mandtien achterop en lut zich 8 kilometer teegn de wind in fietsen. Ik eb de tong op de skoenn, eem op oasem koomn. …… Net zo verrukt van et strand als wi’j vind d’r een wonderbaarlike hoplevink plaats en verget ie det ie een rot ‘ond is. ‘Goa maar, goa maar lekker zwemmn eur Timie’ zeg ik, maar Timie let goed op det de zee em niet meenemp. Op de terugweg leg ie weer ‘alf dood in de mand. Wi’j goan veur de wind en bin in een tiet van een skeet bi’j t’ekke. Soams giet Timie zien tentien weer in en skient te begriepm det zien enige taak is, zien kop dicht t’oln.
Et is zes groadn boom nul en de kolde zit mien in de bottn. ‘Ik kleed mien niet uut’ zeg ik teegn Theo ‘ik goa zo de sloapzak in. ‘Ik kleed mien ook niet uut eur’ zegt Theo en wurstelt zich in zien cocon. In’t donker zeg ie: ‘Siep, ik kan mien voetn niet beweegn’ Ik skrikke d’r van en denk et argste. ‘Kiend, wat ej veur sloapzákkies ‘ekucht?’ vrug ie. Ik eb stikem wel ‘emarkt det die dingn tapsgewies smallerder wurdn, maar veur klachtn is’t te late.
Snagges skoevn wi’j als dieven uut de tent um met de jásse an de bloaze net op tiet te leegn. Et enige wat d’r mooi an is, is de zoevere lucht en een ‘emeldek bezei’jt met miljoenn sterregies. ‘Kiek, de mellekweg’ fluustert Theo al wiezend. Stillegies kroepm wi’j weer achteruut de tent in en ik denk an de vluchtelingen, op’elucht da’k ier niet zit met een stoot snotjongn, een in de luiers en twee niet zindelijk. Denkterumme, d’r is altied nog arger en ik sloape doodmuu en tevreedn in.
Theo zurgt de volgende dag veur opskudding in ‘kamp ellende’ en lut mien zien dikke knie zien. In’t vervolg eerst op d’andere knie kroepm, maar ik bedenk mien det ie met twee dikke knieën ook niet veule weerd is. Die van mien bin ook de besten niet meer, de rugge leunt sjagrijnig teegn spit an en donkere wolken skoevn veur de zunne. In gedachtn zie ik de tent al volloopm, al eb ik mien skeppien um een geultien te graamm – of een ondiep graf – bi’j mien. Stelt oe veur, en dan zeiknatte tenties en luifel inpakken. Vriend Buienradar veurspelt det wi’j et in de loop van de tiet niet dreuge oln.
‘Ik doe’t niet meer Theo’ zeg ik resoluut ‘t is ov’eloopm’ De skrik zit em in de dikke en de dunne knie en ei ziet zien lang verwachte vekansie als sneeuw op de Kiliemiendaro wegsmeltn.
‘Niet meer fietsn zonder hondersteunink – ik liek wel gek – niet meer tenties, niks kookn met een gasfles met de toafel op zien kant als windskarm, …kloar! …Ellende!’
‘Maar wat dan? Mun we weer noar uus?’ zeg ie. Ik kieke wel uut da’k mien vekansie loat verpestn. Ik zie mien al weer met dakkoffer en beloadn fietsrek veur de deure stoan. Buurvouw ef ons net goed en wel in de nachtponne uut’ezwei’jt, twee keer zelfs, d’eerste keer was zi’j te vrog.
Met vekansieveilings wint Theo veur 4 euro’s een tegoedbon van 100, veur een stoa-caravan in Westende an de Bellegiese kust. Mazzel, en weg bin wi’j. Noa de vriendelijke ontvangst betreedn wi’j ons luxe honderkoomm met dubbel glas en verwarming. Een bèhde met spierwit linnegoed woar aj ‘U’ teegn zeggn en alles wat aj neudig em zit d’r in. Elke keer als de Vriendelijke Duutse buurman op ’t internet zit, em wi’j ook Wifi en noa mien liedensweg in Zeeland vuul ik mien elemoale niet skuldig. Iemand mut d’r immers veur boetn.
D’enige ‘Ollander is van plan um veur zien ‘uusien een karrebenatien te grilln en umdet ie mien Germanies ef eurn proatn denkt ie det ik det ook bin. Skoorvoetnd kump ie kroeperig vroagn of ik em een deusien lucifers kan leenn. Ei prut steenkooln Duuts en ef et over Loecifers. Now ja, ik begriep em wel, maar zeg toch eem: ‘Streichhölzer… ja kein Problem.’ ‘Danke schön’ zegt ie en zweert op et leemm van zien mo det ie et deusien zometene weer terug brengt. Ik zeg: ‘nein nein, nicht nötig, …..ein Geschenk’
‘Woarumme proat ie Duuts met een ‘Ollander?’ vrug Theo. ‘Eur ies eem….’ zeg ik ‘de man prut Duuts teegn mien èh, ei is begunn. Ei ef mien niet evroagd woar mien wiegien stiet.’
‘En dan nog ons volle deusien lucifers weggeem ook’ zegt ie met een zoer gezichte.
‘Tjonge jonge wat een knieperd bin ie Theo, ie liekn mien krenterige va wel. Toevallig bin die luciferties zo vrekte slecht daj d´r drie of muttn striekn veurdet d´r ene vlam vat. Ik wol ze net wegflikkeren.´ Ie mun goed weetn wat oj in oe gullig’eid weggeemm daj later gien spiet kriegn. Of niet soms?
Ik goa now eerst eem een bákkien doen. Aju èh, ik spreek oe.
Et was maar weer eem een tussn’deurtien.
Oe Siep.
