SPYCHOLOGIE
Wi’j mossen in de cursus ‘spychologie’ met et thema ‘bagazie’ an de gang. Ie weetn wel det iedereen een zooi bagazie ef en aj een ander willn elpm, muj eerst weetn oe aj met oe eign rugzákkien umme mun goan. Metene skut mien toch mien eign bagazie weer in de kop en det zit mien nog oardig dwars.
Ik goa arns in ’t varre verleedn noar Kampm en bin eigenlijk in ’t vliegtuug al op vekansie. Mien buukien is machtig spannend, elk mement gebruuk ik umme te leezn. Smur’ns vrog, de krezantkrummels nog umme de snoete, zit ik alweer te leezn. Ik proate met geenene. Deur alle trammelant denk ik da’k er goed an edoan eb umme snoersrecht noar Amsterdam te vliegn.
Noa de landink zit ik nog te leezn en zie skuins weg det de passagiers allemoale in de beenn goan, de jásse an doen en met mebielties zittn te kliern. ‘We bin d’r ’ denk ik. Dus ik stoa ook op en loop as een skoap achter de meute an.
“Auf wiedersehen” zeg de stewardess.
‘Eb ik een dierndl an of zo?’ denk ik en zeg: “Aju, en bedankt eur.”
Ik goa deur de pascontrole en doar zien ze mien ook al veur Duuts an. Ik wachte op mien koffer, maar die is narns te bekenn. D’r lup een vrouwe in uniform met zo’n wollekie tollekie rond en ik zeg netties det mien koffer foetsie is.
Wat denk ie? Die prut ook weer Duuts teegn mien en zeg, al wiezend, woar as ik mien mut meldn. Bi’j de balie doe ik mien veraal van de verleurn bagazie. Ik loate mien ticket zien, ze kek d’r eempies noar en vrug: “Sie müssen nach Amsterdam nicht wahr?”
Now brek mien de klompe. Niet allenig prut ze Duuts teegn mien, maar ze denkt zekers da’k niet goed wies bin. Vooruut maar, ik knikke en denke, et ef zekers met d’Europeesche Unie te maakn det we now allemoale Duuts mun proatn, weet ik veule.
“Sie wissen nicht woh Sie sind” zeg ze teegn mien. Met andere woordn, ik wete niet meer woar as ik bin! Et zal oe maar ezegd wurdn, dan bi’j goed de weg kwiet, en oe koffer ook. Ik kiek aar vuil an en zegge: “Ieg bien niegt von lotschen getiekt”. Det slug an. Stilte, …..en een snoete, ……now, man man.
“Amsterdam” zeg ik dan maar, een makkelijk roadseltien veur mien, toch?
“Frankfurt” zeg zij …..“ach ja, nur der Koffer ist jetzt nach Amsterdam”. …..Allenig mien begazie is op weg noar Amsterdam.
Stellegien skooiers achter mien ef niks beterders te doen dan luudruchtig over de grond te rolln en kan’k niks anders dan ook maar zoer mee lachn. Ik wol eigenlijk nog wat zegn.
Skreiend bel ik mien Theo, da’k er nog niet bin en te vrog uut estapt bin. Ei mut weer árd lachn, …….ie em van die mensn. Ik belle mien Mo, want die stiet op Skippol en et mense begrep d’r niks meer van, maar now mut ik mien mebieltien toch een bietien op afstand oln. De begazie wurd metene zwoar as lood en ik wol maar det ik met een oardig mense kon proatn, een spycholoog of zo, ene met zo’n mooi bánkien.
Ik lig met met de voetn ommoge, d’oogn stief dichte en zeg det Ziegmoent feguur met een omgefloerste stemme: “Meisien, ie mun et allemoale van oe of skriemm!” Now, det gráppien ef mien een kladde geld ekost.
Proat mien d’r niet van
TUSS’NDEURTIEN
