De 21-jarige Shabnam Ahmadi is samen met haar ouders, broers en zussen vanwege de situatie in haar moederland Afghanistan naar Nederland gevlucht. Nu woont ze in de vluchtelingenopvang AZC Dronten en leert ze Nederlands. Shabnam vertelt in haar eigen column op KampenOnline haar verhaal, hoe is het om een vluchtelinge te zijn? Dit doet ze op geheel eigen wijze. Deze column is met behulp van de redactie en Shabnams docent Nederlands geschreven.
______________________________________________________
‘Anne Frank, de geschiedenis herhaalt zich’
Het is 2017 en een nieuw begin. Voor sommigen het begin van een leven en voor anderen het einde. Verschillende voorwaarden, verschillende posities. Nu vertelt en schrijft iemand, maar het is niet Anne Frank. Degene die nu schrijft, kan zich goed verplaatsen in Anne Frank. Ik weet dat mensen die pijn kennen, sympathie hebben voor andere mensen met pijn. Dagen, maanden, jaren en eeuwen vliegen voorbij, maar één ding blijft hetzelfde: onrechtvaardigheid. Deze onrechtvaardigheid gaat niet over iedereen, het gaat over een beperkte groep mensen.
Er was een tijd dat donkere mensen tot slaven werden gemaakt. Jarenlang waren ze slaven of gevangenen. Ze hadden geen waarde als mens. Ze werden geconfronteerd met problemen en verloren hun leven. Onschuldig beschadigd en gestorven.
Er was een tijd dat gevangen joden wreed werden behandeld. Deze mensen waren soms engelen en soms gemeen. Wat zou het mooi zijn als we allen engelen waren, aardig.
Anne Frank, je stierf, maar weet je dat de plek waar je onderdook een museum is geworden? Weet je dat wij allemaal jouw verhaal leren? En dat wij allemaal bewondering voor je hebben? Ik zou willen dat een museum na de dood van onschuldige mensen niet nodig zou zijn. Maar het was nodig.
Weet je, Anne Frank, er zijn kinderen die met hun leven handelen, maar ze kunnen niet zeggen waarom. Weet je wat? Er zijn mensen die zullen worden veroordeeld, maar ze zijn zo jong dat ze nog niet weten dat iemand ze zal veroordelen. Mensen doen altijd wrede dingen, uit verschillende naam. Anne Frank, ze zijn wreed tegenover huidskleur, tegenover religie. Ze zijn wreed tegen volken. Kon je maar zien dat je niet de enige bent! Ze zijn wreed in de wetten en regels. Ze spelen met alles; huidskleur, religie, volken en nu met regels. Ze bedenken een wet, volgen de wet en noemen het dan de wet. De regel waar je je aan moet houden.
Ik weet hoe het voelt als je geen plek hebt in de wereld, geen plek om veilig te leven. Ik weet hoe het is. Ik ken het gevoel dat je niet zomaar kon doodgaan. Je wist niet wat ze wilden doen met je lichaam. Wat gebeurt er met ons lichaam, wie begraaft of wie verbrandt ons? Wij mogen niet leven, maar we kunnen ook niet zomaar doodgaan. Ik weet het niet, helemaal niet.
Anne Frank… Ik weet het, wie geen plek heeft in zijn eigen land, moet weten dat hij geen enkele plek in de wereld heeft. Ik geloofde in menselijkheid, maar bestaat dat wel? Ik dacht dat als je schuldig bent, je naar de rechtbank moet. Ik dacht wie misdadig is, naar de rechtbank moet. Maar nee, dit alles is fictie in Afghanistan. Daar moet je naar de rechtbank, ook als je eerlijk bent. Je moet naar de rechtbank, ook als je niet schuldig bent. Je moet naar de rechtbank als je van een klein volk bent. Dat is de rechtbank, dat is het vonnis.
Binnenkort moet ik met mijn ouders, broers en zussen naar de rechtbank in Nederland. Dan hoor ik of ik hier in Nederland mag blijven of niet. Ik ben bang dat de rechtbank besluit dat Afghanistan veilig voor ons is en dat we terug moeten naar een land vol bruut geweld tegen mijn volk. Dat zou voelen als een doodsvonnis.
Soms wens ik dat ik had kunnen kiezen op welke plek, in welk volk en met welke religie ik geboren was. De geschiedenis herhaalt zich, ditmaal met mensen die zijn zoals ik.
Comments are closed.