Alles em wi’j in’t buutnland zittn. Sommigen beweern: “das mooi, kuj overal ene”. Zullie denkn det d’euro’s an de struukn gruuin en daj maar zo elke keer, net als de koning en koneginne, op’t vliegtuug kunn stappm. En dan, ie goan um daj z’anders nooit tezien kriegn en doar giet oe vekansiegeld an op.
Veurdet wi’j bi’j Nienke goan overwintern, goan we nog eem noar Lena in Londen. ’t Is maar veur’n paar daagn en dan ej niet veule neudig. Smurns in alle vrogte op de fiets noar Kampm Zuud. Oardig fris an de frats en ik bin dankbaar veur de musse en d’andskoenn. De neuze lup mien al veur dak et uukien umme bin. Woar als ‘andskoenn al niet goed veur bin.
Mien ‘eerskap stiet d’r op det ie mien köffertien achter op de fietse meenemp en zelf zien rugzak umme de skolders. D’r is gien proatn an en fluitnd red ie op et ‘ekwárkien bi’j de skole of en zie’k em zwabbern, maar ja, wat mut ik d’r an doen. Als ie valt, dan valt ie. Met veule geluk skeert ie op’t leste moment vlak langes de lanteernpaol ene. Aj toch een ‘eupe breekn op die leeftied, bi’j varder van de wies. En ik ook. Krieg ik zo’n zanekende, kreupele kneus op krukkn in uus.
FIETS stiet d´r now kurt en krachtig in grote koeieletters bi´j´t station, een brille ej niet neudig. Uutslovers. Wi’j bin vrog genog um de meereiskurtink in te tikkn, maar in et gele kássien is alles veur´t raampien donker en buutn warking. In Zwolle weetn ze d´r al alles van en krieg ik een kaartien met telefoonnummers van hinstansies woar ak mien bezwoar in kan dienn, of anders eem op ´t internet. Doar goj alweer wiefien.
Over uutslovers epraot, ik ad mien nei´je camera bi´j mien en denk, ik maak nog eem een kiekien van’t ochtndgloorn met de lámpies an, das mooi. Veur´t raampien in de camera blef et ook stikkedonker. Now zujt em, de paniek slug toe. Keb de batteri´je d´ele nacht an ad, dus det is´t niet. Now zit ik d´r mee. “Ei dut et niet Theo” zeg ik. Theo vrug: “bunnegien ej nog wel eh?”
Ja det ek wel, maar now wurd et met foto’s niks en zakt mien alle lol de skoenn in. Alles vastleggn veur’t noageslacht is mien plan. Ik bekiek et dink van alle kantn, zonder verstand, en zie da’k et zwárte beskarmkáppien nog op de lens eb zittn. “Muj d’r wel ofaaln Siep” zeg meneer snugger en kan niet meer arnstig bliemm. D’opluchtink is groter dan d’argernis en alle zelfvervullnde profetiën dwarreln als arfstblaadties van mien of.
Vanof Zwolle zit de trein barstns vol en sjok ik vastberoadn deur, tot d’eerste klas. “Dit is één” zegt Theo. D’r is d’r niet ene die in de beenn vlug en allemoale em ze de kop op et skarmpien – net doen oj die kurte grieze golf niet ezien em. Now mun ze niet denkn det wi’j totan Skippol bliem stoan, NS kan mien wat. Ik zit lekker. Theo zet een keel op als een dove – veur de doovn – en ik wieze maar eem op de ruute en sis als een giftige cobra: “ssshhht, stilte coupé!”
Een stellegien Spanjaardn met blok-ákkn stommeln luudruchtig noar binn en goan an d’andere kante van’t pad zittn. Drie ginnerasies. Moeder, zeune en opoe. Alle drie proatn ze vurig kanon-árt en tegelieke, met ratatata salvo’s als mitrailleurs an’t front. Theo kek mien an met op’etrukkn wenkbrauwn en dan noar de ruute. Opoe ef’t ‘eur mooi ‘evarfd en de wángegies nog glad, maar ‘ándties zonder ‘ándskuugies verraodn oe altied. Doarumme bliev ik maar gewoon gries, elke ‘eur is welkom en ie kun wel an de gang bliem met die rotzoo.
Ene dag bin wi’j tot soams op ons zelf en struinn deur et mooie Kensington Gardens. Kiek, det klinkt al niet meer Kampers eh. Ik maak mien eerste platies van gruune parkietn en eenkoornties, de brugge en Peter Pan en et is zelfs nog warm genog in de zunne um Tea for Two op et terras te besteln.
Thee veur twee met iets wat wi’j een keekien zoln nuumm. Ik zol d’r zelf nooit bosbessies ingooin maar veuruut maar. Et valt uut menander en ie kunn wel markn det de vogels gewend bin een krummeltien mee te pikkn. D’r bin oardig wat ‘ondn, maar ik eb d’r gienene zien poepm en ook narns wat zien liggn wat op een kerkette lek. Misskien doen ze’t stiekem arns anders, et is mien een roadsel.
Lena ef een paar daagn vri’j van aar drukke baan in de stad. En wat veur stad. Ie mun d’r teegn kunn en als een mier tussn duuzndn miern in een mierneupien deur de menigte kroepm zonder menare kwiet te raakn. En dan de grond in, op en neer, links, rechts en als d’r in d’ondergrondse trein ene veur oe opstiet, muj gien tied verspiln met gedreutel want dan zit d’r gow een andere konte op oe plekkien. Alom is’t stilte coupé, gienene die de kop lus dut. Weer veule met et skarmpien veur de neuze maar ook boekn, krantn en die als sloapm, of doen alsof. Et ef weinig zin um goedmorning te zeggn, want wi’j zien ze nooit weer. Doarumme zeggn hullie niks en kiekn z’oe niet an, want wat mun ze d’r mee, ze zien oe toch ook nooit weer. Ie kun d’r net zo goed niet weezn.
Ach, ie em oe kiend weer ies vast kunn oln, det is wat weerd. Honopvalnd bin wi’j weer de zelfde weg terug ekoom en fietsn snagges weer noar uus. Theo met mien köffertien, ik met de musse. Et is een stuk kolder maar ’t is goed det de vurst over de boernkool ene giet. Of niet soms?
Now, de gruuntn.
TUSS’NDEURTIEN
