Tja, wat bin now lentekriebels. De ántn weetn d’r alles van en als ik een poelántnvrouwgien was, zol ik mien rot skaamn met die kale nekke. Ie eurn zo vake zeggn: ‘ach, ’t is de natuur’ Daor muj et dan mee doen, maar ondertussn stiet et eco-systeem op instörtn, weet ie det? Ie mun dan wel begriepm wat een eco-systeem is natuurlijk, en daor kump best wel wat veur kiekn.
Nao verluud bin 80% van d’hinsectn hekstinct. D’ene is d’r bli’j umme, die ‘oln dan niet van hinsectn en begriepn niet det z’een functie em woar d’omgevink niet buutn kan. D’ander zei’jt paniek en drukt ons met de dikke neuze op de feitn. Eén darde van de vogels bin al uut’esturvn en daor kan’k wel umme lippm, want ik olle veule van vogels, det weet ie en wol wel da’k d’r zelf ene was en over d’Iesel kon vliegn. Ik zit niet te wachten op zelf mien vissien vangn of een poelegien deurslikkn, maar et liekt mien ook wel wat um in een duukvlucht arns wat op te loatn spui’jtn.
Skienbaar bin de roofvogels in opkomst en bin zich ‘eftig an’t vermeern. Maar et kump in weezn allemaole deur de mens die et grootse roofdier is, slingert alles um zich ene, ruumt niet op, flikkert van alles in’t water en bemuuit zich met veule bombarie met de natuur. Z’em d’r veur ‘eleerd, en dan hekspiremeteern ze d’r op lus en lup et ‘elemaole uut de klauw. Roofdiern em klauwn! Wi’j windn ons op over et stierngevecht, det is dan af en toe ene stier, ik keur det niet goed eur, maar kiek ies eem in oe eign land. Stellegien sukkels,…. mossn zich skaamn.
Theo zegt al, ie mun niet te veule zeggn Siep, straks krieg ie trammelant met d‘oge homes en een bekeurink veur oe grote snater. Kiek, det is ook wel een bietien et probleem denk ik, aj stille bliem en mee knikkn, alles gleum zonder daj oe árte mee laotn speuln en met oe kofferruumte vol grùs d’orde gaon verstoorn. Net als olde mensen en kleine kienders, bin die diern van ons hofankeluk en aj z’insluutn met een ‘ekke d’r veur, zonder ‘eupien ‘eu’j en ze kunn – net als in d’arena – gien kant op, waor bi’j dan mee bezig? Wi’j em dan van d’oorlog niks ‘eleerd mensn. Want of det now een mens of een dier is, die loat ie niet verrekn.
Et is de tied van doodn’erdenking en ja, det is belangrijk, maar ik betrek d’r toch stillegies al die peerdn, buutnlandse koein en dam’ertn bi’j. Det bin ook slachtoffers die ik – als ik naor Amsterdam met de trein gao – uut’eput deur de pootn zie gaon. Zo, ….det mos ik eem kwiet, veurdak weer an de slag gao met de grote skoonmaak. Now ja groot, ik maak d’r niet zo veule poehaai van als mien mo zaliger eur en Theo steunt mien daor ten volste in. Wat det betreft.
Det et snel giet met gruun en bloesems det weet ie, ’t is zo weer weg. Vrouwgien Fuut zal wel niet veur niks op det nest an de waterkante zittn en ‘oop ik det de jeugd ‘aar met rust lút. D’olde vandaagn em et niet zo snel in de smiezn. Daorumme is’t goed daj af en toe van zo’n anbiedink gebruuk maakn en een nei’je brille uutzuukn, of twee. Ik ad al veur’esteld det wi’j teems een nei’je tilleviesie anskaffn, want et was mien een beeld van niks. Theo d’r dwars teegnin natuurlijk.
Bi’j de controle zeeg ik: ‘now ik kan ‘eel goed in de varte kiekn eur’ De hopticien zeeg: ‘now, niet helemaal zo goed mevrouw’ Zullie maakn die letters wel allemachtig klein èh? Ik was stomverbaost en mos veur die letterties en et autoriedn, een multivlaaibrille em. Dus wi’j saoms eem op de bank de wereld deur laot drei’jn en vroag ik: ‘Theo, eb ie wat met det dink ‘edaon, die lui em allemoale rimpels?’ Ei kek mien an alsof ik em een tik ‘egeum eb, kek naor de tilleviesie, weer naor mien en zegt: ‘Siep, allo….ie em een brille op deerne!’
Now aju eh, geniet van de zunne, zet de pettop en smeert oe goed in. Ja, ik bliev et toch zeggn eur.
TUSS’NDEURTIEN
