“Eb ie nog zakgeld? “ vrug ie mien. Ik vuul et al ankoomm. Et lup em altied as fien zand deur de vingers ene. Niet ene trekdrop koopm, nee, een ándtien vol. Dan ej oe zakgeld gow op. Kuj tammee thuus bliemm met oe zwarte bek en ej niks veur de Nutspaarbank. “Woarumme dan?” vroag ik “Ik eb wel wat, maar det stiet op mien buukien”
Rinus mut nog wat aaln, veur Moederdag. Woar as die zien geld lut weet ik niet, ie em van die tiepes. Mien vindingrieke breur wet d’r wel wat op eur. Veur d’eerste mussn-sketies is ie vort. Kump weerumme met een mooi bussien tulpm, en zetzint water. Ik zegge niks, mooi zien gang loatn goan.
Mo kump op’edoft as de koneginne zelf, de trap of en nemp mien kedoogien in ontvangst. Een klein skaaltien veur aar theezákkien, kuj ook de segret op leggn. Rinus zien tulpm stoan te pronkn. Kan’t niet uutstoan, want ze bin skit-te-rund. Mien va ef Moederdag vergeetn en zeg: “Ie bin mien mo niet” Een puddingbreudtien zol best leuk ewest em.
Uut mien ooguukien zie’k det Rinus de steelties van de tulpm niet skuun ov-esneedn ef. Det ie kloetn zwárte eerde en wurtels d’r an lut zittn, is mien een roadsel. Mien mo is ook niet op aar achtereufd ‘evaln, oogn as’n haalskolleverd. “Woar ej die ‘ekucht?” vrug ze, en boort aar booreiland-oogn bi’j mien breur in zien bruune glim-eugies.
Liegn ef ie al lange op’egeumm, dus i’j zeg: “As d’r now Onze Tuin stiet eh, dan is’t toch van ons allemoale” “Bin ie now zo dom, of ol ie oe zo?” zeg mien mo en papa zeg: “Is’t alweer zo varre?” “Nee eur, ’t is d’eerste keer” zeg ik met mien stomme kop, ik wil’t nog veur em opneemm ook, want as mien va deur’t lint giet, ….det muj niet em.
Mo giet stoan. D’oogn as een veurganger noar’t plefond. “Disse dag, …..woar ik mien zo veule van veur‘esteld eb,……die mut mien zeune zo neudig verziekn” zeg ze “een spieker an mien doodkist bi’j” en sproeit een bietien spei’j over de toafel ene. Ik mut d’r van lippm. “Stelt oe niet an Siep” zeg mien va en gef mien een por in de ziet. Ik zie’t allemoale veur mien. Mo in de kiste, slappe tulpm met wurtels en eerde d’r boomm op, en mien breur as een kromme spieker dwars deur de deksel ene. Rampzoalig.
“Ie denkn toch niet det ik doar noar wil kiekn….eh?” zeg mien mo. “Skaam ie oe niet? Bi’j d’arbeidersklasse tulpm uut de grond te roppm”. Rinus aalt zien skolders op: “Zullie markn d’r niks van, d’r stoan d’r zo mággies veule”
“Toe now maar Truus, ei wol oe verassn en det ef eempies anders uut’epakt. Goat astoeblief zittn en smeert maar ies lekker dik botter op oe plakke brood, det ej wel verdiend” zeg mien va. ‘Now now’denk ik, det mag ook in de krant, olde knieperd met zien botter, doe maar duur. Niks meer over d’oorlog die zullie em mee’emaakt.
Met één and grep mo de tulpm, lup noar buutn en drukt ze venienig de drekbak in. “Zo, doar bin we van of. …..Geef mien maar ies eem de botter. En uh, volgende weke gien zakgeld skobbejak, det begriep ie toch wel eh?” Det skobbejak, ad ik now in de kop zittn. Skobbe-jak, wat is’t eignli’jk? “Ie wurn bedankt” zeg ze.
Denk ie det ze’t misskien toch wel leuk vun, …want anders bedank ie toch niet?
Now, ik begriepe d’r niks meer van.
Tuss’ndeurtien
