Et weer is um‘eslaogn van strak blauwe lucht en zunneskien, noar af en toe goed gries en ’t geleidelijk an verkleurn van bladeren. Massaal trekt et er op uut um de mooiste boom te fotografeern. De Gemeente ef creatief bezig ‘ewest en pal d’r onder een drollebak veur d‘ondnheigenaars ‘ezet en muj muuite doen daj em net achter de boomstam kriegn.
Veur ons is’t een mooie tied, niet meer zo skarp an d’oogn en de warme kleurn stemmen ons milder. Nog milder. Ik gung met Tiemie nog ies eem noar de Dahlia Vereniging en zie det d’r een mooi nei’j burd neer‘ezet is. Now kuj wel zeggn, “oh det stiet d’r al van veur sint Juttemis” maar een mense kan niet overal tegelieke weezn. Soms skut mien wat te binn en denk ik; ‘ik goa ies eem kiekn of d’r nog wat stiet’ Timie zag de mooie pompoenn en wol al gow zien peutien lichtn. Ei ad et gow deur det ie netties mos bliemm. Een rukkien an de nekke dut soms net genog.
Een zee van fleurige dahlia’s, d’een nog mooierder dan d’ander was een lust veur d’doogn. Ik mos eerst ies eem rustig kiekn, veur da’k d’r een paar kiekies van maakn. Langzaam skarreldn ik deur de laanties en de boernkool ene en kwam al gow twee vùrse keerls teegn die een gesprek met mien begunn. Det is al ‘eel wat als z’oe opmarkn, want Siep zit in de leeftied daj onzichbaar wurdn en d’elfte van de tied de barm in mun vluchtn.
“Bin ie van de Stentor?” vrug ie. Ik kiek maar eempies umme of d’r nog ene achter mien stiet en zeg: “Neu” en kiek deur de lens.
“Et mooiste is veurbi’j eur” zeg ie, maar ja, det weet ik niet.
“Ej’t over mien?” vroag ik.
“Nee nee, de dahlia’s, …..die goan ten einde” zeg ie.
“Now ja” zeg ik “et mooiste an mien is ook veurbi’j en mien ende is in zicht”
“D’r kump vast nog wel wat moois langes” zeg ie um mien gerust te stelln en ik knikke maar. Bliksem, zekers een volkstuinprofeet. “Et is wat et is” zeg ik “en wat det is, …is prachtig” Et is net alsof ie et mien niet gunt want now waarskouwt ie mien veur’t on’eil en zeg:
“één nachtvursien en ’t is allemoale veurbi’j”
Nee, ik was nog gien lid. Want dan oevdn ik gien foto’s te maakn en kon ik elke weke – ondanks det et mooiste veurbi’j was – koomn plukkn. Ik eb an dahlia’s op de vaze gien mooi ‘erinnerings. Vrogger kwam d’r nog wel ies een keerl bi’j ons in uus, ik denke det ie een eugien op mien mo ad, want zi’j was altied zo overdreevn ‘echarmeerd van zien bùssies det ze met aar roem niet van op‘oln wist. De katte begun altied te blaozn. Now, dan weet ie genog. Ik zie dan die lillike, grune, vaze met goldn randties weer veur de dag koomn en griezelige eurwurmn op et kleedtien van et dressoir kroepm.
Een paar weekn later kwam ie weer met die vrekte dahlias veurop bi’j ons in uus, totdat et ov’eloopm was. Ik denke det mien va em een keer peutien veur ‘oln ef of zo. Een verdacht spoor van bloemblaadties op de trappe, een hakelig ‘ik praot niet met oe sfeertien’ en gerommel met de keuknkássies. Die ef zekers een stukkien sukela veur de zenuwn op’ezucht,…… ik zol’t niet weetn.
Gek daj d’r toch weer an denkn èh? A’k ze zie, dan denk ik ook wel weer, waorumme plant ik die ‘ele veurtuin niet vol met die dingn. Want zeg now zelf, mooi bin ze wel, en fleurig.
Now, det mos d’r maar weer ies eem tussn deur. Aju èh. Denk an de nachtvurst eur!
Now aju eh,
TUSS´NDEURTIEN.
