Door Alex de Jong @Attest Communicatie
KAMPEN – Er werd bijna sereen geluisterd. Wie lawaai maakte, kreeg van geconcentreerde luisteraars rondom meteen ‘STIL!’ toegebeten. Het meer dan honderdkoppige publiek hing aan de lippen van de ruim zestig zangers van het Christelijk Kamper Mannenkoor D.E.V. Zaterdag trad het, als cadeautje van het jubilerende Kagas, op in de Amandelboom. Dat betekende publiekelijk zachtjes meezingen met de liederen van onder andere Johannes de Heer, devotie en ‘natuurlijk’ geen applaus wanneer het mannenkoor de laatste noot van een lied ten gehore bracht.
Ze mochten zelf hun keuze bepalen. De bewoners van De Amandelboom. Massaal kozen ze voor het Christelijk Kamper Mannenkoor D.E.V., dat volgende week een optreden in het Concertgebouw ten gehore mag brengen. Maar net zo makkelijk treedt meer dan de helft van het doorgaans circa 120 koppen tellende koor, op in ‘kleine’ minder tot de verbeelding sprekende gebouwen. Zoals voor de meer dan honderd aanwezige bewoners van De Amandelboom.
Meezingen
De kantine zat afgeladen vol met aandachtig luisterend publiek. Nou ja, eerlijk: een oude dame, op de eerste rij, was al snel in slaap gevallen, maar alle andere aanwezigen luisterden met aandacht. Allemaal hadden ze een programmaboekje van D.E.V. in hun handen, zodat ze exact konden volgen welk lied er op het programma stond.
Maar dat niet alleen: van sommige liederen stonden ook de teksten op het tot A5 gevouwen A4-tje. Al had menigeen, zo bleek tijdens mijn rondgang, die teksten niet nodig om in stilte mee te zingen of te murmelen.
Deze zaterdag stond het koor onder leiding van Gerwin van der Plaats, die het publiek opriep om vooral uit volle borst mee te zingen: ‘Onze weg naar de Heiland komt steeds dichterbij’, zo hield hij het gehoor voor. ‘Mooi dat we straks ook jubelend voor Hem mogen zingen.’ De dirigent, tevens toetsenist, gaf een voorstelling ten beste. Soms begeleidde hij de zang van het koor met één hand en dirigeerde hen tegelijkertijd met zijn andere hand. Maar zo nu en dan ging hij er ook even bij zitten en gaf dan op de piano een solo ten beste.
Volop aandacht
De Christelijke liederen werden met overgave, flair en prachtig stemgeluid gebracht. Waar ik eerder, bij de vorige concerten die door Kagas waren geregeld, nog wel eens bewoners ongeduldig zag schuifelen, of zelfs zag wegrijden in hun rolstoel, bleef het publiek hier immens geboeid zitten. Men ging zelfs zo in het geboden koffieconcert op, dat een oude dame, die klaaglijk begon te roepen, meteen ‘STIL!’ werd toegebeten. Ook later, dichter bij de koffieautomaten, oogstten personeel en vrijwilligers – die onderling smoesden en rammelden met koffiekopjes – boze blikken van enkele aandachtige luisteraars.
‘Heerlijk, hè? Zo samen zingen’, liet Van der Plaats zich ontvallen. ‘Wist u dat D.E.V. inmiddels al 102 jaar bestaat? We zijn ons 103e levensjaar gestart. Maar we zien er nog allemaal fris en fruitig uit, vindt u niet?’ ‘Niet echt’, lachte een oude dame naast me. ‘Ze zien er al wel oud uit.’ ‘Ons jongste lid is 14 jaar!’ ging de dirigent verder, alsof hij haar had gehoord en haar graag van repliek wilde dienen. Ze zongen ook ‘You’ll never walk alone’, waarbij we volgens Van der Plaats vooral niet aan Lee Towers en voetbal mochten denken – maar ik dat stiekem toch deed -, wel ‘aan de Heer die altijd bij ons is, als de voeten in het zand naast ons’.
‘Honderd en twee jaar is een mooie leeftijd’, zo begon een medewerkster van De Amandelboom aan het einde van het uur durende koffieconcert, ‘maar wist u dat wij vanmiddag een feestje voor een 104-jarige bewoonster gaan vieren?’ Hilariteit alom. Toen pas ook, op aanvraag, applaus voor het mannenkoor. ‘Ik vond het prachtig’, zo liet een oudere dame zich met een zucht ontvallen. ‘Echt prachtig.’ Ook anderen reageerden enthousiast. ‘Ik denk wel dat dit wel een van de mooiste concerten was’, zo liet Gerrit Juffer, directeur van Kagas, zich ontvallen. ‘Dit concert sloot zo enorm goed aan bij de wens van de bewoners. Heel bijzonder.’
