DROMEN VAN, VOOR EN DOOR IEDEREEN DIE ZICH VERBONDEN VOELT AAN KAMPEN
Door: Diana de Groot
Debby Klooster – ‘Geen pijn maar medicijn’
Weggeefschuur
Vrouw met pit. Hart op de juiste plaats. Althans, dat is niet alleen mijn inschatting vóór het interview en meer nog mijn mening daarna. Hoe dat komt? Neem bijvoorbeeld het initiatief tot De Weggeefschuur: “Ja, mijn ‘kindje’. Begin november 2013 opende ik -ingegeven door de crisis- samen met Denise Eilander de deuren van De Weggeefschuur. Louter en alleen met het doel om bruikbare spullen weg te geven aan mensen die denken van het aanbod gebruik te moeten maken. De doelgroep: mensen met een smalle beurs. Soms voelt het als een druppel op de gloeiende plaat, maar inmiddels zijn er toch zo’n 400 gezinnen die bij ons komen winkelen. Soms is de noodzaak er. Schroom is absoluut niet nodig. Voel je welkom! Tegelijkertijd wil ik dank uitspreken aan de gevers van deze spullen. Zonder hen kon dit initiatief niet zo’n succes worden. Wij zijn nu zelfs een stichting. Naast mijn persoontje, is ook Marian Vinke tot de stichting toegetreden. Zij is secretaris. En vergeet mijn schoonmoeder, de penningmeester, niet! Naast ons drieën werken we met een aantal vrijwilligers. Zij zijn onmisbaar!”.
Sinterklaashuis
Ook de organisatie van het Sinterklaashuis bewijst Debby’s bevlogenheid. “Ontstaan in 2014. Via mijn ouders eigenlijk”, vertelt Debby enthousiast. “Zij wonen aan het begin van de Noordweg boven de oude directeurswoning van de Gasfabriek. Beneden stond het leeg. Veertien dagen voor de aankomst van Sinterklaas, ontstond het idee voor een Sinterklaaswoning; tijdelijke huisvesting voor de goedheiligman. De bedoeling is om mensen de gelegenheid te geven om even om het hoekje te kijken hoe de Sint en zijn Pieten werken en leven. Een feest voor de kinderen dus! Eigenlijk het leukste feest van het jaar! Ondanks wat gemor in de ‘wandelgangen’ dat dit nooit zou lukken. Dus wel! Het bleek zo’n groot succes dat we het huis dit jaar in De Stadskazerne mogen inrichten”.
Stadscamping
En, nog meer initiatieven van de hand van de ondernemende Debby? “Ja! Ontstaan vanuit de wensboom die in het Sinterklaashuis stond! Dit betrof namelijk de wens van een kind dat graag een dagje uit wilde met pappa en mamma. En van het één kwam het ander. De gedachte om voor andere kinderen ook iets leuks met hun pappa en/of mamma of familie te organiseren, mondde uit in het realiseren (samen met Klaziena van Egmond) van een tweedaagse stadscamping met diverse activiteiten. Hanjo IJkhout heeft hierin ook een belangrijk aandeel. Want de stadscamping is gevestigd in het Groene Hart van Kampen, dus nabij plantsoen, natuurspeelplaats én kinderboerderij. Op de stadscamping is iedereen, en gezinnen die niet op vakantie gaan in het bijzonder, voor twee dagen en een nacht van harte welkom. De kinderen zijn dan toch even op vakantie en kunnen zo kennismaken met het fenomeen kamperen. Ideaal voor een paar fantastische dagen! Overigens, van deze tweedaagse hebben wij een week nodig om weer bij te komen!”
Debby’s droom
Voortvarende, creatieve en energieke Debby. Wat een dynamiek! “Tja, en dan vraag je naar mijn droom…”. Het gesprek valt stil. Voor even. Bijzonder moment. Debby kijkt me aan en vervolgt met een enige aarzeling: “mijn gezondheid is niet optimaal. Ik heb Fybromyalgie: een soort reumatische aandoening die in alle weke delen van het lichaam zit. Ondanks onderzoeken, therapieen en operaties heb ik constant pijn. Het meest in mijn schouders, armen, rug en benen. Helaas bestaat er geen medicijn voor. Ik heb mezelf twee keuzes voorgelegd: zielig doen of proberen er iets van te maken. Ik koos voor de laatste. Niet klagen, maar dragen. Ik heb dit en andere mensen ‘dragen’ weer andere dingen. Ik hoop op genezing, net als iedereen met gezondheidsperikelen. Mijn droom is dan ook ‘gezondheid’: geen pijn, maar medicijn. Niet alleen voor mijzelf, maar ook voor mijn gezin. Ik heb als moeder de plicht om, niet alleen mentaal, maar ook fysiek voor mijn kinderen te zorgen. Rijkdom? Gezondheid maakt rijk! Even heb ik getwijfeld of ik mijn droom wel openbaar zou maken. Mensen die dichtbij me staan, zien wel aan me hoe het gaat. Voor anderen is het lastig om in te schatten wat ik nog wel of niet aan kan. Zoals gezegd: klagen, daar ben ik niet van. Dat vormt wel eens een struikelblok. met name voor mezelf. Moet ik mijn schild laten zakken? Misschien wel beter. Dan weet een ander wat hij/zij aan me heeft en is er misschien begrip dat ik af en toe -als de pijn net iets te pittig is- een ‘knip-uit-mijn-agenda-dag’ heb.”
Debby zwijgt. Eventjes maar, want hoewel fysiek minder, haar hoofd zit vól idealen: “Een grotere (weggeef)schuur met daarin ruimte voor -gratis- meubels is ook een droom van me hoor! Hier zou ik graag een project van willen maken. Samen met anderen, bijvoorbeeld mensen met afstand tot de arbeidsmarkt. Dus aan de lezers van dit verhaal: wie stelt er zo’n ruimte beschikbaar?”
En Kampen?
“Ik zou zo ontzettend graag willen dat mensen meer moeite zouden doen om elkaars persoonlijke situatie beter te begrijpen. Kijk en luister voorbij de feiten. Vraag door. Trek niet direct conclusies als iemand in een auto rijdt en tegelijkertijd gebruik maakt van De Weggeefschuur. De persoon heeft de auto misschien wel nodig bij het vinden van werk. Armoede zal helaas altijd blijven bestaan. Ik hoop daarentegen dat mensen zelfredzamer worden. Mijn droom voor Kampen is dat er een bepaald soort gelijkheid komt. Vooral voor mensen die het heel zwaar hebben, hoop ik dat er een oplossing komt die het bestaan van de voedselbank en Weggeefschuur overbodig maakt. Dat mensen weer leren delen. Ruilen. Het lijkt wel alsof daar tegenwoordig een taboe op rust, dat men zich daarvoor schaamt. Bang dat kwetsbaarheid resulteert in geklets over de ander in negatieve zin. Alles heeft te maken met de materialistische maatschappij. Waarom 10 paar schoenen hebben als je maar één paar tegelijkertijd aankunt?”
“Eigenlijk zou mijn tweede droom niet nodig hoeven zijn…”
Comments are closed.