Dromen van, voor en door iedereen die zich verbonden voelt aan Kampen
Door: Diana de Groot
Jolanda Bijl – Nepali Children
“In maart 2014 werd ik wakker en zei tegen mijn partner: Ik ga naar Nepal” Een maand later zette Jolanda Bijl (51) voet aan de grond in het Aziatische land, gelegen in de Himalaya tussen India en China. Om er vervolgens eigenlijk niet meer weg te gaan. “Ik kwam thuis in het land en ik wist dat ik hier mijn dromen moest verwezenlijken”.
Jolanda woonde met haar ouders korte tijd in het Westland, Vlaardingen. De vervuilde lucht speelde het gezin parten, waarbij astma regelmatig in alle heftigheid de kop opstak. Vader en moeder Bijl besloten daarom te verhuizen naar de Betuwe, waar de lucht schoon was. “Ik woonde daar tot en met mijn 18e om daarna in Enschede op kamers te gaan. Daar ging ik, op dringend advies van mijn ouders, onderwijskunde studeren. Het conservatieve gedrag van mijn ouders leidde tot heel hard werken. Kennis is macht. Ik rondde niet alleen deze opleiding, maar ook een studie Bedrijfskunde af. Mijn afstudeeropdracht deed ik bij Polaroid. Daarna werd ik er aangenomen om de afdeling ‘Opleidingen’ op te zetten. Ik was toen 22. Je moet je voorstellen: ik als jonkie tussen al die 50-plussers. Ik werd niet serieus genomen: ‘Je bent jong én vrouw én je kunt niks’. Na een jaar gooide ik het bijltje erbij neer. Ik pas hier niet, hoor hier niet en krijg hier niks van de grond. Althans, zo voelde het. Tijdens een reünie, 10 jaar later, kwamen alle trainers van destijds naar me toe en gaven aan dat zij mijn manier van denken over het maken van lesmateriaal over genomen hadden. Ik werd bij Polaroid echt geconfronteerd met mezelf. Dus dat was goud.”
Dogcity in Zuideinde
“Na Polaroid werkte ik bij diverse werkgevers. Ik had veel inkomen en fantastische carrière vooruitzichten. Toch wist ik niet echt wat ik wilde. In ieder geval niet doorgaan met vergaderen en binnen zitten. Ik besloot acuut ontslag te nemen om een sabbatical te houden. In dat jaar besefte ik dat ik graag met dieren werk en dat vertaalde zich dat in een hondenschool in de omgeving van Staphorst. In die periode ontmoette ik Hennie Martens, complementair therapeut. Zijn behandelwijze intrigeerde mij mateloos. We bleven elkaar ontmoeten en Hennie legde beetje bij beetje uit wat zijn behandelmethode inhield, hoe hij energiesystemen weer in balans kreeg. Een wereld ging voor me open. Ik paste wat ik leerde toe op honden, waardoor de traditionele hondenschool steeds meer plaats maakte voor een die gericht is op het wegnemen van stress bij honden. Als je stress hebt kun je niet leren. Dit geldt ook voor honden. Stress uit zich in frustratie en onmacht, daardoor weer in vermoeidheid en vervelend gedrag. Ik richtte me dus meer op de baasjes, zodat hond en baas uiteindelijk samen door 1 deur konden. Bijvoorbeeld, als een hond dag en nacht blaft, iets waar je stapeldol van wordt, kom dan bij me. Want, als ik zo’n dier zie, weet ik wat ik moet doen. Ondertussen werd ik ook nog psycholoog. Die combinatie van opleidingen, technieken en persoonlijke ervaring zette ik in bij dieren om ervoor te zorgen dat het laatste stukje stress weg te halen. Net als in een stad, wilde ik voor dieren ook faciliteiten als huisvesting, school, vakantie en massage aanbieden. We maakten plannen om naast onze hondenschool in Staphorst een dierenpension te starten. Dit werd Dogcity in Zuideinde. Door een samenloop van omstandigheden besloten wij de hondenschool te stoppen en ons te concentreren op Dogcity. We verhuisden naar Kamperveen, waar we ons 15 jaar lang met veel passie richtten op de dieren in ons pension.”
Geroepen
“Totdat ik op die dag dat ik wakker werd en vanuit het niets aan mijn man Ben vroeg of hij met me op vakantie wilde op naar Nepal. Hij verklaarde me min of meer voor gek: ‘Jij bent gebonden en gaat als huismus nooit op vakantie!’ Toch gaf ik gevolg aan mijn ‘roep’ en binnen een maand was mijn vakantie geregeld. Vlak voordat ik landde, bekroop me al het gevoel dat ik thuiskwam. Ik wist: hier hoor ik. Er was ‘iets’ wat me stuurde. In Nederland had ik via het reisbureau al een tocht door de Himalaya besproken. Vlak voor die tocht werd ik voorgesteld aan mijn gids, Ram. Tijdens de tocht spraken wij geen woord. Toch was er vanaf het begin een connectie op een heel diep geworteld niveau dat zorgde voor vertrouwen. 14 dagen lang liepen we zwijgend door de Himalaya. Een unieke ervaring. Vlak voor mijn terugreis kreeg ik een chatbericht van Ram. We spraken opnieuw af. In dat gesprek vroeg hij me wat tijdens onze Himalayatocht de meeste indruk op me had gemaakt. Dat was zonder enige aarzeling mijn ontmoeting met een jongetje van een jaar of 8. Hij werkte in de berghut waar ik sliep. Omdat zijn ouders te arm waren, had hij geen andere keus. Het jongetje was slim en sprak goed Engels. Slim en toch geen toekomst. Dat maakte diepe indruk.”
Proeven op de som
“Die middag besloten Ram en ik eigenlijk om slimme kinderen zonder toekomst te helpen. Hoe wisten we nog niet. Intensief (chat)contact tussen ons resulteerde in december 2014 in uitgewerkte plannen voor een kindertehuis. De uitvoering van onze droom kon beginnen. Echter, alles verliep niet zonder slag of stoot. In april 2015 bijvoorbeeld werd het land getroffen door een aardbeving. Het geld wat we tot dusver voor het kindertehuis hadden verzameld, besteedden we aan eerste hulp voor slachtoffers van de aardbeving. Mijn droom belandde daarmee op het tweede plan. In september zamelden we opnieuw geld in, onder andere door verkoop van handgemaakte Nepalese spullen via onze webshop en een reisbureau, wat we in die tijd opgezet hadden. In januari 2016 was er genoeg geld voor de bouw van het tehuis. Maar wat gebeurde er? Door economische tegenslag gingen de grenzen van India en Nepal op slot. Dus konden we geen producten meer invoeren. En als dat wel kon, dan megaduur. We wachtten tot alles weer tot normale proposities was teruggekeerd en wilden alsnog met de bouw starten. Opnieuw werd het land getroffen door een natuurramp. Het regenseizoen startte eerder dan normaal. Dit hield in dat we wél de materialen hadden, maar niet konden bouwen. Uiteindelijk zijn we in december 2016 gestart. Het huis is nu zo goed als klaar.”
“Wederzijdse afhankelijkheid is prima”
In een korte tijd is er heel veel gebeurd. We hebben een ANBI stichting Nepali Children en verschillende inkomstenbronnen om alles te financieren: op 2 plaatsen een bed and breakfast, een webshop en een reisbureau. Ik geloof er namelijk niet in dat het goed is om afhankelijk te zijn van donaties. Ook niet in een uitkering. Afhankelijkheid is prima, mits wederzijds. Rechten en plichten moeten in balans zijn. Niet alleen op financieel gebied doe ik het anders dan een willekeurige stichting, ook op sociaal gebied. Het initiatief ligt bij Ram en mij, maar het betreft een project van en voor Nepalezen. Als één van ons wegvalt, moet het kindertehuis verankerd zijn in de sociale samenleving. Dat is één van mijn doelstellingen. Een ander argument is dat wij dit niet voor onszelf doen. We hebben het gewoon goed voor met andere mensen. Duurzaamheid staat bij ons hoog in het vaandel. Wij werken alleen met duurzame materialen. Dat is ook economisch aantrekkelijk. Uiteraard zijn onze landbouw activiteiten biologisch.”
Het huis is klaar
“Al het geld dat we nu verdienen, kunnen we in het de zorg steken die het tehuis biedt. Een belangrijke vraag is: welke kinderen kunnen wij al dan niet helpen? Iedereen heeft namelijk hulp nodig. Iedereen is arm. Wij kiezen voor de kinderen die potentie hebben om te studeren en daardoor uiteindelijk iets voor het land kunnen betekenen. Het betreft nadrukkelijk ‘potentie’. Dus niet alleen IQ, maar ook emotionele intelligentie is van belang. Kinderen die bij ons in huis (gaan) wonen, hebben ouders die hen helaas niet kunnen verzorgen, maar wel verantwoordelijk blijven. Dus kinderen gaan op zaterdag naar huis als het kan. En anders komt een van de ouders naar ons. Gevolg daarvan is dat we ouders ook betrekken in bewustwordingsproces.”
Bewustwording essentie van alles
“Onze droom is dat we naar 50 kinderen gaan, want dan mogen we een eigen school bouwen. Een school, waarin we een paar typische Nederlandse methodieken invoeren en een paar Nepalese gebruiken echt afschaffen. Het huidige systeem is te vergelijken met dat van onze grootouders, inclusief fysiek geweld. Het moet voor de kinderen legitiem en vanzelfsprekend zijn om de ‘waarom’ vraag te stellen. Bewustwording is namelijk de essentie van alles. Niet zondermeer boer worden, niet alleen denken in werk op de rijstvelden. Zelf nadenken over de toekomstige toegevoegde waarde voor dit land vanuit eigen kwaliteiten. Wij willen de mogelijkheid bieden aan de kinderen hierover na te denken. Aan hen om die kansen te grijpen. Wij willen zorgdragen voor bewustwording. Dat je invloed hebt op je eigen leven. Ondanks tegenslagen en armoede. Er zijn altijd aangrijpingspunten om je leven te veranderen. Of te verbeteren. Hiervoor het vuurtje aanwakkeren. Dat is ons doel. En dat reikt verder dan alleen het kindertehuis of de toekomstige school. Neem bijvoorbeeld de plastic soep. Wij geven voorlichting over een landschap met en zonder plastic. Laten letterlijk via beeld zien wat het verschil maakt.”
Volg je hart!
“Mijn droom is letterlijk uitgekomen. Ik droomde over mijn vakantie in Nepal. Nu, 2,5 jaar later, staat er een kindertehuis. Al het vertrouwde liet ik achter me. Zonder angst sprong ik in het diepe. Ik weet nog steeds niet of ik kan zwemmen, toch komt mijn hoofd steeds boven water. Elke dag voel ik het gevoel van het eerste moment in het vliegtuig en eenzelfde gevoel met Ram: een oergevoel van thuiskomen, specifiek in dit stukje Nepal. Ik gun iedereen om zijn intuïtie (of roeping) en hart te volgen zonder te luisteren naar de praktische hobbels. Intuïtie zorgt voor minder angst. Iedereen heeft zaadjes. De vraag is welke laat je ontkiemen en wanneer? Sommige zijn binnen een maand prachtige bloemen, andere duren een jaar voordat ze bloeien.”
Voel je een gemeenschap
“En natuurlijk heb ik naast mijn Nepalese droom er ook één voor Kampen. Ik hoop zo dat de inwoners van de gemeente minder individualistisch acteren en rekening houden met de natuur die we gemeenschappelijk tot onze beschikking hebben. In detail: reis bijvoorbeeld met het openbaar vervoer, ga kleiner wonen en gebruik zo min mogelijk elektriciteit. De verwarming kan best een graadje lager. Zorg voor elkaar in plaats dat zorginstituten dit moeten doen. Voel je een gemeenschap, dan acteer je als gemeenschap. Als je geen gemeenschapszin voelt, ga je strijden en strijd leidt tot oorlog.”
Meer informatie over Nepali Children vind je hier: Nepali Children
