Er zijn van die momenten dat het leven je ineens vanuit onverwachte hoek verrast. Het mooiste daarvan is, dat je op een dieptepunt in je leven vanuit die onverwachte hoek iets aangereikt krijgt wat je gevoel een flinke oppepper geeft. Iets wat je in laat zien dat de wereld om je niet nog niet zo grauw en grijs is zoals je dacht. Iets wat je zo positief raakt dat het je vertrouwen in het leven weer een fundament geeft om op te bouwen.
We bouwen allemaal muren. De één bouwt ze dicht om zichzelf heen, ter bescherming, waarbij er weinig tot niets voorbij die muren komt. Wat binnen die muren zit blijft binnen die muren, met wellicht soms een kleine poort naar de buitenwereld, naar het selecte groepje wat zich op de brug over de gracht naar dat fort kan begeven. En wat voor de rest buiten die muren gebeurd, blijft daar ook buiten. Gevangen veiligheid. Het is spijtig te merken dat degenen die dit doen al snel zonderlingen worden genoemd. Mensen die ‘anders’ zijn en niet helemaal ‘passen in deze maatschappij’.
We bouwen ook muren die wat verder reiken. Wellicht nooit over nagedacht, maar we leven bijna allemaal in onze eigen (schijn)veiligheid. Wat we niet willen zien, zappen of klikken we weg. Wat we niet willen horen, daar luisteren we niet naar en wat we niet willen doen, ‘doen we niet’…meestal. We bouwen muren zover onze eigen veiligheid reikt. En hoe verder de muren reiken, hoe meer ruimte er is om te participeren op tegenslagen. Want als je alleen een toegangsbrug hebt, en maar beperkte ruimte om jezelf te beschermen, wat blijft er dan over als door tegenslag je toegangsbrug wordt weggeslagen?
Zonder een solide fundering, kan er niet veilig worden gebouwd. En zonder vertrouwen in jezelf en de wereld om je heen, is het bijna onmogelijk om je eigen wereld uit te breiden en je muren te verplaatsen. Misschien klinkt het als ‘makkelijk gezegd’, geschreven door iemand die je al dan niet kent, maar denk er eens over na hoe het met jou fundament is gesteld en vraag jezelf eens af of je je veilig wil blijven voelen in de ruïnes die door omstandigheden zijn ontstaan, of dat je het jezelf gunt om iets op te bouwen en zo nu en dan voorbij de muren durft te kijken, om een wereld te ontdekken die jou, vanuit onverwachte hoek, toch ook heel positief kan verrassen.
Alles is op meerdere manieren benaderbaar. Dat wat we aandacht geven groeit. Ik wens het een ieder toe om te denken vanuit het perspectief om te groeien vanuit vertrouwen. Want vanuit angst bouwen we slechts muren op wankele ruïnes, in plaats van muren op een betrouwbare fundering.
(Het bijbehorende gedicht, wat de eenzame kant belicht, is hier te lezen)
