Ome Evert
Marie, mien nichien, zeg det de femilie maar weer ies bi’j menander mut koomm. Tante Lena wurd een bietien pluuzig in ’t euft zeg ze, maar van vrogger wet ze nog veule. Tante Bertha en Ome Joris em Tante Lena al een eurdig tiedtien niet meer ‘ezien, maar veur det ze fesoenlik an’ekleed bin en da’j det stellegien in d’auto em, e’j’t zweet veur de kop stoan.
Twee rollators boomm op mekare achterin. Tante Bertha ‘oldt de dikke tasse met krentebolln en inleggers op skoot. De bolgriezant in sillefaan met strikkien, em ze tussen ‘ulliebeidn in stoan. Veur det we ’t lange ende uut bin, mut ome Joris al. As ie mut, dan mut ie ook en blef ie niet meer stille. Anders dut ie de kop nooit lus, maar oh jong as ie mut. Dus det wurd toch wildplassn teegn een vuus te dun beumpien op de pekeerplase.
Et is een eel ende neur Kepelle, maar de koffie stiet kleur. Veur da’j weer zittn, now. Bi’j et gemártel met de slagroomsoeze vrug tante Lena: ‘wie bin die lui?’ ‘Moeder’ zeg Marie ‘die ken ie toch nog wel van vrogger, det is onze Bertha.’ Bi’j tante Lena giet arns et licht an: ‘Ach ja, die ken’k’ en ze kek metene neur ome Joris, die ef nog niks ‘ezegd en veur de tweede keer drie skeppies suuker in zien koffie adoan: ‘dan bin ie Joris, now now, ie wurn d’r ook niet dunnerder op, ma’j det wel em?’
‘Bertha eh’ zeg tante Lena ‘die was vrogger toch met die Evert Bosman ‘etrouwd?’ Eem is et stille. Marie kreg d’r een kleur van: ‘Mama, old oe stille.’ Aha, tante Lena wet best nog veule van vrogger en ‘old met ‘and en valse tandn d’r an vaste: ‘Ach ja, die Evert, det was een NSB’jer toch?’ Marie vlug in de beenn en giet d’r breed uut veur stoan: ‘mama, aj niet stille bliemm, krie’j een optater, op’oln’. Et is menus. Ku’j em as d’r een old, groot geheim ‘eel onverwacht as een vermoord slachtoffer boomm kump drie’m. Et ontgiet tante Bertha gelukkig, die ef et g’oorapperaat op nul en ome Joris ef een kladde sukela op de stropdas en zeg toch niks.
Nooit em wi’j et over Evert ad, want die was neur’t Oostfront estuurd en deur em ze niks meer wat van em ‘eurt of ‘evundn. Weet ie wat ik mien now ofvroag eh, as oe name toch niet meer enuumd mag wurn, en ie goan verleurn, wat ef oe leemm dan veur zin ad? Ja, eignlik was det mien ome, die e’k nooit ezien. Alle mooie foto’s, de lachkoppm in skoenndeuzn bewaard, bin deur skaam en skande verskeurd. Ei was nog ártstikke jonk, en dan ku’j wel ies een foute beslissing maakn. Ei ef et met de kop in de sneeuw muttn bezoern.
Bi’j een oamd van de uutvaartbewegink giet d’r ene liefies met een mándtien met steenties rond. Deur ma’j d’r ene van neemm. Det is dan een mooi symbool veur iemand die a’j verleurn em. Now, ik kan d’ele zooi d’r wel uut neemm, maar ik pak een kleine bruune, zo kold as Siberië. Thuus leg ie op et anrecht. Elke dag kiek ik d’r neur en zeg: ‘Eeh, allo Evert, oe e’jt meneer Bosman?’ Arns in de wereld ef ie een plekkien, ach, et zwárte skoap wet d’r niks van of. Niet varder vertelln eur!
Aju eh.
TUSS’NDEURTIEN
