Elke weke mu’k wat veur oe uut de doeme zoegn en kiekn wat ik in mien korpus kallozum (boommkamertien) eb liggn. Et kump mien veur as onverwacht bezoek. Wat stiet d’r nog op de planke? Een pot bruune boonn en een blik parzikkn van over de tied. Goeie genoade, aj goan kiekn, stoa’j d’r versteld van.
Nardus uut de Breurstroate grep oe vast en begint altied met: “eur ies eem, ie weetn nog wel ies wat…..” Metene vuul ie oe vierkant an’espreukn, ie weetn ook niet alles, en probeern d’r onderuut te koomm. Ie zettn oe skrap zeg maar. Dan giet ie varder met: “die familie, die as achter jullie woonn eh, ken ie die ook, weurvan now die skele een poot ebreukn ef, ….of weet ie det niet?” In elk geval giet et altied over iemand die aj munn of kunn kenn.
Et wurd pas lastig as mien mo zeg: “ken ie die nog, …kiek ies goed …jawel eh?” en ie stoan d’r met oe neuze vlak veur. In de varste varte giet mien gien licht op. Et licht is uut. Een eurdig mens eur, wat older, an’evreetn deur de tand des tieds, net as ikke. Z’ef een stieve parremenent en d’r bin skienbaar een paar pundties bi’j ekoomm. Wat as ze vrogger an ad ef, weet ik niet, maar wat ze now an ef, gef mien ook gien kloe. Oopvol kek ze mien met knalgruune oogskaduw vanachter een ippe bril an. Et ef wel wat. Ze kump wel bi’j mien binn.
“Tja” zeg ik “ie koomm mien wel bekend veur.” “Now” zeg mien mo “det zol ie toch muttn weetn Siepien, z’ef jeurn lang bi’j oe in de klas ‘ezeetn!” Jeurn lang, pffff, det betekent ook niks want ik eb meer acht op de toornklok egeumm dan op andere kienders. Roaznd snel sloa’k in mien eufd alle bladziedn van mien poeziehalbum umme, maar kom op niks uut. Astoeblief, meer as dartig jeur ek det mense niet ezien. “Ja, now zie’k et, sorrie eur, et is ook zo lang ‘eleedn” Ik zie van alles, maar niks erkenbaars. Zol ik dan toch goan dimmenteern?
“Now, ie bin eurdig de weg kwiet” zeg mien mo as wi’j weer harm in harm deurloopm. “En ak now niet wete wie as det is?” vroag ik. “Kiend, ik begriepe d’r niks van” zeg ze “elke weke zeg zi’j mien gedag bi’j Sjamin en maak ik een proatien. Vanof sint Juttemis woonn z’op Zuud, in d’Uutnagendemiststroate, een zooi kleinkienders, allemoale de zelde kuppies, ie pikkn ze d’r zo uut. B’alve die ene dan.” Now, sal wel, maar ik kome d’r gien stap mee varder en stoa weer op blanko. Disse ronde mu’k maar eemm uutzittn, totdat de konsternasie overwei’jt. Mien enige oop is det wi’j niemand anders teegn koomm.
Op d’Oldestroate wurd mien va weer ies an’oln. Vriendelijk zeg ie: “Allo lieverd” Det valt in de smaak. Maar ja, mien mo wurd now een bietien sikkeneurig van det vrekte gesliem en zeg: “Eeh, weurumme zeg ie lieverd teegn det mense? Dacht det ik det allenig was?” Muj noagoan, dag in dag uut bin ze bi’j menander en now wurd ze jeloers. “Truus” zeg ie “ik ken det ele mense niet, maar zi’j kent mien wel. A’k aar name niet meer weet, kan’k det mens toch niet teleurstelln? Wat mu’k dan? Dan zeg ik toch lieverd, det kump eurdig over en ik loop niet in de link.”
Soms ef ie nog wel ies een kussien ad ook eur. De liefde is de wereld nog lange niet uut, maar ja, van ’t ene kump et andere, of niet soms?
Now aju lieverd, kiek ie uut?
TUSS’NDEURTIEN
