“Koom ie ook?” vrug Theo. Ja now ja, veur daj klaor bin zie’k alweer een skip met zoere appels ankoomm. Een bietien miezer muj teegn kunn. Niet te gleumm det op de zelde dag det er arfst wurdt, et weer ook metene ummeslug. Nog gow op de valreep een parepluugien ekucht. Wat een paraplui’je betreft muj nooit veur een keupien gaon. De Fransn em et uut’evundn maar anderen weetn an nep veur noppes goed te verdienn.
Ik stap naor buutn en wat denk ie, kriege det dink nowluks oopm want d’r zit al een knikkien in de stang. A’k arns de skorft an eb, is’t wel keupies waor aj et bunnegien van weg ‘emikt em. Um ‘t uukien vang ik de wind van opziet en breek twee peuties in mien pluu-dákkien. De miezer zet flink tot reegn doar en ik gao van boom tot boom, um als drenkeling bi’j d’overbevolking in de Breurpoort an te koomm.
Gelukkig, ik oev gien pasfoto’s te laotn maakn. “Zo, die’s nat” zeg d’r ene skalks teegn aar manspersoon, die de mond lus ef staon. Det kuj d’r dan nog net bi’j em. D’andere dartig zettn et stillebliemm voort en kiekn ofwisselnd naor de lucht en menander. Sja, wat mun ze met een old wief die achter aosem is en nog net rechtop blef staon? Niet mee bemuujn tot zi’j lankuut op de stroate leg.
Ik denke; ie kunn mien wat, gaot sosjaale vaardigeedn leern, ik gao varder. Ik fiets met een rot gang de Breurweg of, richtink Nei’je Mark. Theo zien bonk roest stiet al teegn de muur dus ik bel an. Volgende confrontasie: “Gut Siepien, ie bin elemaole nat, reegnt et buutn?” “Nee Theo, ik denk ik gao eerst nog eem doezn en ol de kleern an.” Ei drei’jt gow bi’j, maar niet zonder pret-eugies.
Zeilweer is’t niet. Arme kienders die met nog wat moedige zeilpogings et seizoen of mun sluutn. ‘t Is een stuk kolder en mien skut mien mo aar teegnzin te binn. Zi’j wol al lange niet meer. Niet meer zeiln. Aj older wurn, ej meer komvoor neudig. Mien va, eeuwig in ontkenning, wol maar doar gaon en zeeg dan: “Truus, ja…..spring.” Op de kante wier dan d’ongunstige combinasie van blubberweiland en zwaorlievigeid duudeluk.
Umdet et deur de sluuzn gaon een bietien lastig wier, liet ie iederene veur gaon. “Ja, gaon ie maar eerst, toe maar eur” Uuterst vriendeluk, maar aj dan zelf een paar uur veur de sluis bliem liggn en ie bin nog gien stap varder, goj koffie zettn. En maar breudties smeern, en maar snaain. Paar burrelties tot zi’j d’oogn skeel in de kop addn staon, en dan toch nog op’t lange lest deur de sluis gungn.
Op d’Iesel vaarn zi’j veurzichtig langes de kant ene. “Ej nog wat lekkers?” vrug mien va. Alles is op. Nee, wacht eem, d’r is nog ene benaan. Gelukkig. Onder et stuurn pelt ie’m zurgvuldig, voldane blik in de varte, want wat is d’r now niet mooierder, maar in plaas det ie de skil over boord gooit, flikkert ie met een oge boge zien benaan d’Iessel in. Now valt zien skrikblik op de skil. Ei wist nog niet daj oe skoenn d’r mee kunn poetsn. “Weg is weg” zeg mama en d’r was gien spoor meer, want anders ad ie zien roer wel um’egooid.
Met uutzicht over de Toornstraote, et geluud van’t carillon, em wi’j’t over lief en leed. An alle moois kump een ende, ook de zomer. Now ja, dan maar arfst, is ook mooi toch?
Goed laotn gaon eh. Aju.
TUSS’NDEURTIEN
