De skooln bin weer begunn en kuj beter tot neegn uur in uus bliem. Timie ef niks an die drukte en wet niet of ie now links of rechts mut stoan. Ik weet et zelf ook ággies niet eur. Ie kunn wel goed markn det et arfs wurd. Et dorre blad dwarrelt van de popeliern en ritselt mien onder de voetn. Ei gooit zien zooi notities over de veurbi’je zomer, over alles wat aj van plan waarn en nog niet ‘edoan em, hargeloos de stroat op, die popelier.
‘eveld deur een zomergriepien, sjouwdn ik met de miende en nog een oppas’ond, oestnd en zweetnd deur d’uutesturvn buurt. Genoade, wat was et ‘iete eh? Aj buutn koom is’t alsof z’oe een dikke wolln deekn over de kop ene gooin, zo benold. Ie ‘em allemoale wel ies wat en Theo mos veur’n hakkefietien noar Sofia, maar ik mos’t onveroopd ofzeggn. Smurns ‘ad ie al machtig pien in de kop “een klap met een biele is d’r niks bi’j” zeg ie. Veuruut maar, ei zal’t weetn.
Kurt doarnoa wet ie det boek-griep niks met leezn te maakn ef. Ik zet mien metene an de gerapste happels met keneel, volgens et recept van mien olde mo, en druk em det onder de neuze. Een paar áppies en ei vlug oastig noar de plee en vindt et ‘uusmiddeltien – onder eftug braakgeluud – de zoere weg noar ’t riool. Is’t gien zunde.
Aj niet kunn koomm, muj 24 uur vanteveurn beln, maar dan overkump’t oe. Leg dan maar ies uut det et gien flauwe kul is. Ik zeg al: “Juffrouw, ei is d’r elemoale klaor veur. ‘K eb em nog eempies bi’j‘eknipt, ei ef geld op zak, de snurre is uut edund, ei is ‘eskeurn en al, maar det giet em niet lukkn vandage.” “Hovermacht” zeeg ze.
“Ik goa niet meer sloapm eur” zeg ie, eenmaal weer gries en gruun terug in bèdde, maar de volgende paar uur eur ik em niet. Als de buuf op de koffie kump, en det is drie uur later, kump ie weer met een lekker sloapkleurtien noar beneedn. Ei was d’r werággies alweer van of, maar een zomergriepien veldt een old onskuldig mense weekn lang, det zak oe wel verteln. Een medalje veur’t stug deurgoan krieg ie niet, maar echt, toch doe’k et d’r veur eur. Dankbaar bin’k zelfs mensn, d’r bin vuule argere dingn als zomergriep.
Zoals arfst, det is echt verskrikkeluk. D’r kump weer zo machtig veule op oe of. ’t Ene mement ej alles in de bloei, et volgende is d’r gien beginn meer an en ej overal rotzoo. Aj goed materiaal em, giet et nog wel. Now, det em wi’j dus niet en is al et tuinwark een ‘opeloos geknooi. Totdet wi’j op een dag bi’j een winkel bin – ik nuum gien name, die met et beste fruit en gruunte – woar als toevallig de leste beste helectriese blad zoeger/bloazer en een gevoarlijke ‘eggnskeere stiet. Niet direct veur’n habbekrats, maar toch redeluk, in vergelieking met wat wi’j op’t oog addn, met een paar joar geransie. Det muj em!
Aj toevallig twee bejoardn bi’j zonsondergang met een zeugien grote deuzn op de fietse – zonder licht – em zien stunteln, …..det waarn wi’j. Bi’j uus zeg ik: “Theo woar ej’t kassabunnegien?” Ei kek mien an met een blanko janko blik – soort van skoap – en zeg: “Wie, ikke?” Alsof wi’j een uus vol volk em, ….allemoale Theo’s. Ei ad betaald, dus dan maj anneem det ie ook de kassabon ef. Maar nee, de sukkel ad em niet, ie zoln em toch. Alle lege tuutn en fietstassn koortsachtig deur emest, gien bunnegien. Gien bewies daj et bij die lui ‘ekucht em – deuzn ook al plat etrapt – ….gien geransie.
Blauw an eloopm gebruuk een woord det met de voortplanting te maakn ef en det spoort em an um de poot over et zadel te gooin, want de winkel is misskien nog net een paar minuuties lus.
Als een dakloze skooier deurzúcht ie dartig winkelwaagns en timmert vertwiefeld op de ruutn van de winkel um d’andacht van een parseneelslid te kriegn. Et mekeert d’r nog maar an det ze de plisie niet belln. Met angde peuties kump ie weerumme, zonder bunnegien.
‘Siep, old oe gedeisd’ zeg ik teegn mien eign. “Woar ej die kraskaartn?” is in dit geval een liggetieme vroage van em. Ak zie det ik d’r een auto mee kan winn, loat ik toch die kans niet veurbi’j goan en eb et al in de zak. Niks, niks in mien zak. “Kiek is in oe andtasse dan” zeg ie. Nooit van zien leemm an die tasse edacht. Bin goo, doar ej de kraskaartn al en d’r tussenin, et bunnegien.
Da’k d’ofwas adoan-, alles op eruumd- en een paar sfeerkeersies an esteukn ad, was mien reddink. Ie skaamm oe toch wel een bietien. Metene hontfutselt ie mien de kraskaartn en krast d’r ellig op lus. Bi’j de leste juicht ie van “Jaaaaa w’em ewunn!” Sjonge, wat aj dan met een lullig bákkien fillet Americain gelukkig kunn weezn eh. Ach ja.
Now ajuu eh, ik goa de tuin in.
De groetn.
