Ie mun wat em woar aj smurns oe bèdde veur uutkoomm. t’Is mooi aj overdags wat meemaakn, daj soams met een tevreedn glimlach goan sloapm. Et giet allemoale um de belans. Wat det betekent? Now, niet te veule van ’t ene doen, en genog van ’t andere. Bi’j d’ene leg de grens arns anders dan bi’j d’ander, en kan’t best weezn daj em mun verleggn, umdet d’r ene een bákkien kump doen. Voaral niet te veule op de klok kiekn, want d’r kump een tied det ie stille blef stoan.
Bi’j d’eerste lentekriebels krieg ik det grote skoonmaak gevuul. Doar blef et dan bi’j, in actie koomm is een ander veraal. Met de tied wur ik ándiger in’t veur mien uutskoemm van gepruts in’t ‘uusoln en konk onderand met mien ‘manjana’ gedoe wel een Spanjaard weezn.
Net aj van plan bin de stofdoek te griepm, giet de deurbelle en kump Aleida een bákkien doen. Aar man giet vergadern. Old det dan nooit op? Zullie bin wel mooi met keerls onder menander en wi’j kunn eem bi’jproatn. D’r gebeurt ook zo machtig veule in ons drukke leemm. Zeg now zelf, aj niet meer oemm te warkn, dan krieg ie’t pas echt druk. Nooit eerder em wi’j zo veule te doen ad.
“Ik vervele mien zo” zeg zi’j. Ik begriepe die ele zin niet, want det kump bi’j ons niet veur. Wi’j maakn liesies taakn. Een goed gevuul aj d’r weer ene deur kunn streepm. Et veurkump det et oe niet allemoale doar de kop ene drei’jt en oe gek maakt. Aj ‘t opskriem, kuj ‘t lusloatn en koomm ie finaal tot rust. “Een plan mut d’r weezn Siep” zeg Theo.
Noa et tweede bákkien zeg ie: “Aleida, ej soms zin an een wientien?” Ei denkt natuurlijk: ‘die zegt toch nee’ Fout! Ik denke: ‘wacht maar keerltien ik krieg oe wel, ik eb nog een ele rits op mien liesien stoan en ik skoeve d’r now mooi ene op d’oende’ “Now, zum w’et maar doen?” zeg zi’j. Eur ie’t? Zum we! Ja allo, ik loat aar niet allenig zoepm, det kuj niet van mien verlangn. Van eerappels skilln kump niks meer terecht en de grens wurd eem noar veurn verlegd.
“Wat mooi det wi’j niks meer oem te doen eh?” zeg Aleida in volle tevreedneid. Wi’j, pffff. Now, ik denke bi’j mien eign: ‘zeg maar niks, et mut kunn’. Twee keer koffie en een paar wienties gef nogal een zoer gevuul op de mage. D’r skient gien ende an de flesse te koomm. “De dag is nog jonk” zeg ie, maar bi’j mien giet ie langzaam deur de knieën, en krieg ik last van haverzie.
“Kom Aleida, ie bliemm ier, en wi’j goan eem een lekkere plakke brood met keze eetn” zeg ‘meneer positief’ en ef de burdties al op de toafel stoan. Zi’j dut net of z’eerlijk is en zeg: “ik mut eignlijk noar ‘uus” Niks van an eur, gleuv et maar niet. “Neemt nog maar een klein slukkien” zeg Theo “is goed veur oe” en keilt de leste rimmetiek-remedie in et glas.
Buurman kump zien vrouwe op’aaln. “Neemt aar astoeblief mee” zeg ik. Et feest is metene ov’elooopm en ik kan varder met mien liesein. En ie maagn roadn wat de zwallekerd zeg: “Sjonge, …..ik goa now mooi eem plat” zeg ze…….zekers uut verveling…… “Eb ie ‘t twalet op mien liesien ezet?” vrug Theo.
Ei wol altied al plee-booi weezn, …..kan ie now zien gang goan.
Ik goa eem plat jonges, aju.
TUSS’NDEURTIEN
