Mooi det de premjee det kaartien van zien olders nog ef, want zie em in 1940 et zelde bombardement mee´emaakt as mien mo. Et is mien deur ‘egeum, ….oe ze menander stief em vast ‘oln, vallnde bomm eurdn fluitn en dan die zwoare dreun d’r achteran. De bom viel een stroate varderop en zullie waarn nog leemdig, anders kon’k et oe niet noavertelln.
De Rotterdamse binnstad wier in een kwartiertien tied in puin´elegd. In ene klap tachntigduuznd dakloozn, stelt oe veur.
Mien va was op vliegveld Waalaam stasjeneerd. Umdet ie kleurnblind was, kon ie met zien zweefvliegbrevet niet as vliegenier bi’j de luchtmacht. Maar et Kamper jongien kon zo mággies goed met de windbukse op een ski’jtnde katte skietn, det ze zo’n skarpskutter goed konn gebruukn. Mooi met op´etrukkn knieën achter in de start van een Fokker G.1 zittn en Messersmiets uut de lucht skietn.
Ei wol et liefst metene weer et luchtruum in, maar een andere skuttert zee: “Keuln, an de kante, det is mien kist”. Ei wol gien bonje goan maakn en zeeg: “Ie goan oe gang maar ” Det is zien geluk ewest, want zien moat ef ’t jammer genog niet overleefd. In plaas doarvan, ef ie bi’j et bombardement een muur op de kop ad en is ie, pal langes et uus van mien opoe ene, noar’t zieknuus ‘ebracht. Kon ie mien mo net nog eem waarskouwn. Zi’j in paniek op de motor noar ’t zieknuus, det deur de vijand was bezet.
Zi’j kon wel noarbinn en meteen an’t wark, maar d’r niet meer uut. Alle beddn waarn bezet met gewonde soldaatn. Mien va ad ‘n arsnskuddink en de kop slurdig verbundn. Mien mo, onbekwaam en onbevoegd, wier oastig in een pákkien esteukn, skurt veur, en was in ene klap zuster Truus. Zi’j kon mooi Engels proatn met een verbrande vliegenier, met een nat wáttien zien dicht’egruuide hoogleedn weekn, en veurzichtig met een pinsettien de kursies van de randties of pulkn , det ie wat kon zien.
As een jonge blonde Duutse soldoat d’ele nacht ummestebeurtn zien meisien en mo rup, ef zi’j veur t’eerst een bietien medeliedn met de vijand. “Mutti, Heidi, Mutti, Heidi” totdet et stille blef. Ei mos een eldaftig man weezn en zien ele manli’jkeid was ‘m d’r ov‘eskeutn. De meestn waarn al morsdood bi’j ankomst, met een keurig gatien in de kop, purresies tussn de wenkbrauwn. De mariniers ieldn stand bi’j de Maasbrugge. Elke keer as d’r ene boomm de diek uut kwam kiekn, was’t ‘PATS’.
In de gang lag een vrouwe te bevaln, want veur gewone mankementn was d’r gien bèdde. Et gung an één stuk deur. Mien mo ad oogn op steelties, van alle bloederige tavereeln, en de sloap depravazie, te kurt sloapm za’k maar zeggn. Gelukkig kon zi’j wel avermold maakn en et bi’j ongerige gewondn met de paplepel ingietn. Zie ad een burdtien veur de vijand neer’ezet en dacht, ik elp oe niet smeerlap. Maar zonder wat te zeggn aaldn ie zien beide stumpies boomm de deekns uut, en wat muj dan?
D’onbevoegde zuster ef de patiënt met tulband, goed genog veur vervoer, bekwaam in de waskoare met een zooi wasgoed d’r overene ‘edoan. Zo bin min olders ’t zieknuus uut en noar Kampm ‘evlucht.
Later zeeg mien mo vake: “gien wonder, et is em met de paplepel in’egeutn” Det was natuurli’jk nog een overbliefsel van d’oorlog. Kuj begriepm.
Now aju eh.
TUSS’NDEURTIEN
