Nee, met een gebákkien op’n skutteltien, de bokkn van de skaopm ‘eskeidn en over femilie ouwoern, is niet bepaold mien Theo zien idee van verjoardag viern. “Kieke wel uut” zeg ie “ik ken onderand die veraaln van oe femilie wel” Met et noar boom aaln van ver´aaln vuult de femilie zich verbundn. Det ze doarbi’j in er’alings valn, verstarkt et allenig nog maar meer. Ja jong, et wil ook zeggn det wi’j d’r met menare nog lange niet kloar mee bin.
Als wi’j et over mien mo ‘em, kump zi’j tot leem. Op’t mement det wi’j d’r mee op’oln, is et beste mense onver’oeds vergeetn. Niet det wi´j sirrejeuze plann em um niet meer over aar te proatn. Veule femilie is d’r niet meer over, nee. De meestn bin weg‘evaln en ei, Theo, ef b´alve de kienders en een paar nichtn en neevn in ‘t buutnland, niks meer van zien kante. Zien mo, et arme mense, is al vrog ‘esturvn. D’r wat van ont’oln wurd elk joar muuili’jker. Zi’j is een soort van skaduw ‘ewurn, een klein vlekkien op ’t be’ang zeg maar.
Toen ik Theo teegn et lief liep was zien va nog niet lange weg. Elke keer als ie det liedtien van Spaanse Eugies eurdn, mos ie skrei’jn, want det was et favoriete vársien van zien va. “Now, wat muj dan?” vraog ik. Kiek, ik wil toch an bepaolde verwachtings voldoen? Det zit d’r in ‘ebakkn als veurspuuln. Ach ja, nee zoals vrogger is’t al lange niet meer, al wil ik now niet van die goeie olde tied praotn, want det was’t echt niet. D´r mekeerdn genog an eur, maar det is weer een ander veraal.
Klapstuulties wiern uut de skuur aald, zilleveren bekerties met siggrettn ‘evuld en op de lege niervurmige salontaofels ´ezet. Toentertied wier d’r nog bool ‘emaakt. Zeldn zat d’r ook maar een mini-stukkien vars fruit in, maar wel stiekem een paar steerties starke drank, uut verskillnde flessn in de kelder. De dames op leeftied, die feitluk niks drunkn, lepeldn de gevoarli’jke vruchies gezellig weg en begunn in kurte tied als fluitketels te giebeln. Ummestebeurnt mossn zi’j naor achtren.
De veurkamer wier um´eteuverd, in een griesblauwig rook´ol en aj mooie prikkerties met een piepklein dobbelsteentien d’r op in de blùkkies keeze addn zittn, aj al máchtig veule muuite daon. Kleine pindaskaalties, die e´k nog wel. Maar nee, ……Theo wil vort. Et liefst wol ie noar Parijs gaon. Allo, det lekt mien ook wel wat, de femilie mut det dan maar begriepm. Wie weet oe vake ik nog zo’n buutnkánsien kriege um d’Eifeltoorn, de Moelèn Roezj en Sjanselizee te bekiekn?
“Wol ie met de busse goan dan?” zeg ik en ik vuul wel det et een domme vraoge is. “Siep, met een gezelskap d’r op uut gaon, det is toch veur mien ook drie keer niks? Kiend, denk toch astoeblief ies nao. Eerluk ´ezegd a’k ‘edacht da’k gao fietsn” zeg ie “en als ie mien dan doarzoot opwachtn, en Lena kump vanuut Londen d’r ene, zol det veur mien de beste verjeurdag weezn” Et arme kiend mos zich an de taofelrand vast’oln, zo is zi’j ‘eskrukkn.
“Papa bin ie wel goed wies? Weet ie wel oe varre det is? D’r kan van alles met oe gebeurn. Aj now een lekke band kriegn?” Sja, zo ándig is ie now ook weer niet met zien kromme vingers, maar met de babbel kump ie een eel ende. Frans, det prut ie niet, allenig ‘bon bon’ dan, en ‘Merci’. Dankoewel zeggn, det kan ook best nog wel ies van pas koomm.
Wurd vervolgd!
Aju eh, de mazzel.
TUSS’NDEURTIEN
