Terwijl Theo zich met een stom pöndtien over Waal en Maas mártelt, is’t an mien um een plekkien veur de nacht te zuukn. Al is’t lange licht, ie mun acht geem da’j op tied onderkoomm em. In de buurt van Oss – oe em ze die naam verzunn, met twee essn – zuuk ik op de Herperduinn noar mien camping en met b’ulp van tante Corrie´s Navi, skiet ik rechts van de N-fieftig of. Ruumte veur een flink leger met peerden – al zittn wi´j doar niet op te wachtn – en nauwelijks volk. Et zol mooi weezn als Timo achter de bal an kon, maar et gevoarlijke monster mut an de liende bliemm.
Ier en daor een tentien, en ‘t is d’r stiller dan bi’j de moezn op zolder. Ie kunn d’Ollanders meteen erkenn an de wasse, want zullie mun et mooi wit em en ie mun kunn zien det z’elke dag een skoon brukien an em. Ollands trots wappert monter en feestelijk als verjeurdag vlággeties an de tente.
Noa de oefening op de Poaseuvel vuul ik mien zelfverzekerd genog um em netties neer te zetten en d’r is zat uutéstrekteid um det te doen. Niemand die mien op de vingers kek, niemand die’t olde mense uut lacht. Et is de bedulink da’j em ofkoppeln en oe auto arns anders neerzettn, maar deur de skaarte, mag ie bliem stoan.
Ik krieg een telefeuntien. Wat now dan, een onbekend nummer. D’r zol toch niet wat an d’and weezn eh. Eerste dag al trammelant, det muj niet em. Een kurt ‘allo’ en ik eure Theo zien stemme:
“Eeh Siep” De vrolijkeid zelf, an’t krimmetorium veurbi’j. Ik mut d’r maar niet an denkn. Ik metene van: “wat now dan?”
“Niks, ….ik zit ier bi’j Marcel”
“Marcel, welke Marcel, ken ie die?”
“Die was eem zien ond uutloatn, en now zit ik bi’j em thuus” Ei ef’t alweer ‘ered.
“Wat muj doar dan?” vroag ik, want ik volg et eem niet, ….det gebeurt wel vakerder.
“Ik kiek eem noar et voetballn en ei ef mien net een biertien in’eskunkn. Ej al een plekkien?”
“Ja ikke wel, mooi man, plek zat. Erperduin zit ik”
Ik eure gemompel in d’achtergrond, onze Marcel ef’t over Erperduin. Dacht eerst det et een pappegaaie was.
“Siep, ie zittn net an d’andere kante van de snelweg”
“Wie, ikke? Ik denk det et andersumme is Theo”
“Now ja, Marcel zegt det. Ei zeg ook det et meer dan 10 kilometer varre is, dus et duurt nog eem, ei ef net nog een biertien neer’ezet. Ja,….nee, ….ik eb d’r niet um evroagd eur”
“Theo wat mut et dan met oe beenn goan, ie em d’r al 140 kilometers op zittn?”
“Kiend ik plak d’r zo nog 140 bi’jan, t’is een centien van en fluit”
“Ej wat te viern?”
Ie begriepm det d’r bi´j mien niks van kump en ik zeg da’k em wel op kom aaln. Lief eh? Zelf ek gien idee wat veur voetn det in d’aarde ef, maar ie vuuln an oe blote klompm, det et nog eempies duurt veurda’k de sleurut ov’ekoppeld en die fietsndragert op mien trek-oak eb zittn. Et is eem zuukn, maar als et begint de skemern bin’k op de plaas van bestemmink en drukkn Theo en Marcel de fiets achterop, sloan menare op de skolder of’t maar niks is, en weg bin wi’j. Van d’ene noar d’andere kante, mien kante.
“Wat een oardige keerl eh? Ei zeeg metene kom maar eem mee, ku’j bi’j mien oe vrouwe belln. Goat zittn, muj wat drinkn. Ha ha ha, ei ef natuurlijk met zo’n olde keerl te doen. Is’t mien an te zien?”
“Theo, ….det muj mien niet vroagn, ik weet niet beter en et giet langzaam. Ik zal zelf ook wel deur de tand des tieds stiekempies an’evreetn wurn”
“Ach Siep, ie bin mooi, en een mooi old wief is niet lilluk”
“t Is goed met oe”
Als wi’j in de caravan zittn, mut ik em eerst ies eem de jásse uutveegn, vanwege die vrekte essemessies. Regels mun d’r weezn, wat strakker als ze bin.
“Wie stuurt d’r now een essemessien det zegt: OKEE? Dan spoor ie toch niet?”
“Ie mun toch weetn da’k et met oe eens bin?”
“Sukkel, begriep ie dan niet da’k elke keer van de weg of mut umme te kiekn wat of d’r op stiet?”
“En doar ej muuite mee? Ie em toch alle tied, en ie bin d’r vule sneller als ik.”
“Ol d’r maar over op, murn allenig berichies die hapsoluut neudig bin, niks gien OKEE meer, ie zoln d’r gek van wurn, anders eur ie niks meer van mien en dan zuuk ie’t maar uut met oe Hark de Triomf”
“Niet zo árt, denk an de buurn.”
“Goat oe wassn en de sloapzak in.”
Ie zoln niet denkn det ie 140 kilometers ‘efiets ef, inclusief et een en weer fietsn um et pöntien te vindn. De hadrinneliene raast em als een gek deur et lief en ik eb net eleezn daj een stöffien anmaakn woar aj vrolijk van wurn, maar doar muj dan wel wat veur doen. Ik skenk maar ies een wientien in, veurda’k goa bekkn. Tussen et ritmische kauwn van de maaltied deur krieg ik alles in volle details veur’eskoteld en probeer et mien viezeweel veur te stelln. Theo ef nog durst, en wien op bier det gef plezier. Ja now, det denk ie dan, maar ei ef de oogn skeel in de kop stoan en zakt als een mut eerapels noar dekante, kan nog net in zien sloapzak inkoomm en ik rits em maar eem dichte en prop zien kop op zien kussn. Man, ik eb wat kussns op´eskud in mien leemm. Alles valt van em of als een vol ‘ezeupm bebegien noa et flessien, tot an de lachspiern toe. Die kuj dan ook zo weg leggn.
De stilte, die ik zo vake op wil zuukn, bekrup mien now als een vreemdsoortig, zwárt insect met duuznd peuties. Et beste is mien buukien te goan leezn totdat mien ook d´oogn dichte valln, mien noar een andere varre wereld transporteert. Doar lig ik dan, an d´andere kant van de toafel, in´eritst in mien eign zakkien. Gelukkig ook mien eign kussn, skoon sleupien, det mut lukkn.
Now, murn varder, aju eh. Trustn.
Siep
