Mien olde ridder zit veur zes uur in et zadel van zien iezeren ros. Eem later krieg ik mien eerste berichien en kurt deurop een paniekanval. Aj rap nog eem wat op de leptop veurmenander willn maakn, lukt et oe niet. Dus d’ele mikmak maar inpakkn en meeneemm, ‘k eb straks tied zat. Anders zit ik toch maar met mien vinger in de neuze veur mien uut te kiekn.
Kwárt over zesse, et tweede essemessien. De bank niet vergeetn! Oh rododendrons, ja, Heuro’s muj wel em. Leptop weer an. Zeum uur verskeun ik mien bèdde en prop de wásse derin. Et lek wel of ik de woeste spoorn van ons middeleeuwse leemm volledig uut wil wissn. Acht uur kump Theo weer anpiepn: ‘k Eb nog maar 23 kilometers adaon!’ En ikke dan, he ? Ik zeg maar niks.
Tien veur neegn. Doar ej em alweer: ‘Ik bin muu. De wind kump skuins van veurn. Ik goa aan mien krenteböllegien.’ Now mut ie uutkiekn det ie van mien de wind niet van veurn kreg, ie zoln d’r toch gek van wurn. Tiemie vuult de spanning en giet – zunder det et neudig is – in de verdedigink. Gesallemander kuj d’r ook nog bi’j em. Ach, de stákkerd snapt d’r ook gien mallemoer van. Maareemderuut.
‘Ei is ook al dartiene’ zegt een vrouwe uut et Zuudn langes et sleutien. As of det een excuus veur ’n ‘ond is, umme zo uut te valln. Wel rottig aj allenig nog maar op de luchies of kunn goan. Zundag zeeg d’r ene: iemand piene doen is ook communicatie. Det was een goeie, maar ik loat mien toch niet bietn, nog niet deur anderalve tand van een blind old undtien, dan kreg ie van mien en mien puntskoe ook wel metene een soortement van communicatie onder de stárt.
A’k Theo eem belle um te zeggn da’k zo niet op kan skietn, zeg ie det ie bi’j Nunspeet zit. Ja, doar ek wat an. Alleftiene zit ik arns anders en denk warkeluk da’k starve. Dit ‘ezegd ebbnde zit ik an det leste klikkien tuttifruttie te denkn, de neuties en al det grovve geskut in de muuselie. De zenuwn kniepn mien darms fien. Met al die oorlog deur de bek ene ku’j ook niks anders verwachtn det et weer een Kamper besluut wurd. Ik loat de telefoon mooi zien gang goan en op ’t antwoordapperoat oversloan. Ik eur mienzelf stom Kamperollands praotn en dan Lena: Papa bi’j al weg? Allo….paspoort meeneemm eur, t’is Europa, maar ie weetnt maar nooit.
Ik pak de bezwie en beskuut in en neem mien iezerteblettien in. Kwárt over elf…. kump ie weer: ‘Et reegnt Siep, die vrekte snelle fietsn goan met een rot gang langes mien ene. Mien achterwark dut now wel een bietien zeer.’ Loat ik van die van mien maar niks zeggn, ei ef’t al zo muuili’jk. Een uurtien laterder zeg ie: ‘Ik goa now wat eetn, de trein giet vlak langes mien ene.’ Now ja zeg, goat een endtien varderop zittn. Die olde zokke zug de spanning op en ik wil niks liever dan d’r bi’j vandoande. Loat ik ies eem op de kaarte kiekn, Wolveze, doar zal’t wel weezn. 
Allefdrie, volk an uus, mien neve kump de sociale ketakkn onder’oln en een árte onder mien riem steekn. De wásse is nog niet dreuge, dus det kump mooi uut. As ie weg is goa’k nog eem pinn, een leuke bezigeid aj ‘oast em op Kamperuutdag. Ik sjokke neur d’automaat en ‘ope niet da’k d’r in de Gastuusstraote ene teegn kome, want dan bi’j zo weer een alf uur kwiet en ej nog niks ezegd. Um ‘alf vier is de puinzooi in mien uus an de kant en krieg ik een essemessien van onze Jowan: ‘mama, weurumme geev ie gien antwoord op mien meeltien?’ Meeltien, meeltien?
Theo is al bekant al in de Betuwe, en ik zit ier weer – zweet veur de kop – met mien leptop te knooin. Zeldn eur ie wat van det joch, maar now mut ie an de praot. Metene maar eem zeggn woar a’k bin. Nárns.
Now aju eh. Ie eurn’t wel weer.
Siep
