“Ik wil elemaole niet meer vliegn” zeg ik. Zekers niet as z’oe uut de lucht skietn en et in Istanbul onrustig is. “Oe muj d’r anders koomm Siep?” zeg Theo. “Denk toch ies an al onze menisters die as overal ene vliegn, die mun ook.” Net assof ik an de polletiek wil denkn. Tja, uutstelln ef ook gien zin. Et is now niet da’k met knikknde knieën instap eur, maar dit keer is’t toch wel eempies anders dan anders. Ik bin d’r nog niet elemaole uut o’k bi’j et neersturtn bi’j mien volle verstand wil weezn.
Vlak veur da’k d’r ingoa denk ik: “Ie kunn niet meer terug Siep, stelt oe niet an, sloa een kruusien, en loop deur, ie stoan al genog veur skut” Ik bin d’r niet an ‘ewend um met een volslaagn vreemde pal noast mien, de nacht deur te brengn. En road ies wat of d’r noast mien zit, …een gezette Rus. Op zich niks geks, maar toch muuilik um positief te bliemm. Zenuwachtig zit ik met mien ofstandbedienink te knooin en, noadet Theo d’r al een paar keer een árde klap op gef, nemp de Rus et rustig tussn de vodka’s deur van em over en vrikt et dink met een keuperen muntien lus.
Alles wat em veur’eskoteld wurd verstauwt ie tot de leste krummel en spuult et met nog weer een gratis vodka weg. Noa et eetn e’k em bi’jnoa op skoot zittn, zo dichte zit ie teegn mien an te snorkn. Verzichtig skoev ik af en toe zien knie an de kante, maar ie begriepm wel det et muuilik in sloap koomm is, en ik d’ene noa d’andere film kieke tot ik oogn op steelties ebbe. A’k net met een asperientien, drie glaazn wien en reddingsdruppels wegdoezele, giet et licht al weer an en eur ik over d’ intercom een waarskouwing. In gien enkele taal begriep ik d’r wat van, ’t is geluud.
De Fransman an d’andere kante van ‘t pad, kreg zien skoenn niet meer an en prebeert et lachend uut te leggn. Een knoflookwalm van ‘ier tot gunder kump van uut zien straotien onze kant op kliern en slaot ons op de kele. “Foi, foi” verstoat ie niet. We doen net of we verkoldn bin en oln de zaddoek met ooieklonje veur de neuze.
In Istanboel koomm wi’j een stellegien uut Denemarkn teegn weuras we mee an de proat koomm, maar Theo zeg: “Ik mut eem een bánkien veur mien vrouwe zuukn, ….tukkien doen!” Angst veur vliegn e’k niet meer. Vroag mien niet neur titels van films, of wie as d’r in mee’espeult ef. Skeel van de slaop eur ik alles van var of, ik knik wel, maar eignlijk kan et mien gien bárst meer skeeln. De wereld kan veur mien part vergoan, want ik kan niet meer wakker bliemm, ik zol met de kop in de koffie valn.
Op twee stoeln druk ik mien vest onder mien ‘eufd en de sjaal over d’oogn. Noa een paar uur wur ik stief as een planke wakker en is’t daglicht. Noast mien ef d’r ene de skoenn uut en zien sloapnde ‘and deur d’engsels van zien kuffertien. Een jong stel leg met de beenn over menander ene en overal leg d’r internasionaal volk op de grond te maffn. Theo is vort, maar in een zee van donkere kuppies, is een spierwitte gow op te spoorn.
Op’efrist en vol goede moed zie’k det wi’j een jonge blonde vrouwe an de stuurknuppel em. “E’j’t ezien?” zeg ik. “Now en” zeg Theo “ie bin toch hemansipeerd? Loat goan.” Op Skippol ad ze bi’j de landink goed de zokkn d’r in en zwalkn as een dronknde keerl over de baan ene. Pas as wi’j bi’j Kampm Zuud de wind van veurn kriegn, begriep ik det et sturmt en de boomm umme valn, dus ef ze’t vast wel árdstikke goed edoan.
’T ek ered.
‘TUSS’NDEURTIEN’
