Ontelbare keern bin’k noar Zwolle west, en weerumme. Nochtans was det umme te pestn, want mien mo wol niet det ik buutn de stad gung studeern. (Wat of’t ook maar was wat of ik wol leern) Eerst ak d’r hindrukwekknd veule talent veur. “Oho, kiek ies wat onze Siep emaakt ef” bla bla bla, maar toen ak d’r varder in wol goan, was’t allemoale blubber: “die flauwekul is niks weerd en wat denk ie wel, doar kump niks van in, ie goan maar an’t wark”
Ikke niet buutn de stad? Ik zal oe ies wat loatn zien! En ja eur, ik ad vlot een baantien, maar wel een ende weg. “Dan muj A, op en neer, B vrog op en C bin ie late thuus” zeg ze, en meer van det zeurderige geneuzel. Gewoon deurzettn. Nooit ek em ‘emist, en aj ene keer op de brugge met d’ákke vast zittn, geev ie wel acht. Deur weer en wind, ineens een groot mense, gung ik met goede moed met et Kamper lientien, noar Zwolle opan.
D’r is mággies veule interesse veur det treintien eur. Det blek wel, want die ‘glossie’, ja kiek uut, det is een nei’j weurdtien veur tiedskrift, was al rap uutverkucht en mun w’eem op de nei’je varzie wachtn. Jules de Corte ef d’r nog ies een zielig varsien over ‘eskreum, doar ad ie zo’n ándtien van.
“Ik zol det lientien niet kwiet wiln Siep” zeg Theo. Wie ef d’r now wat van kwiet ezegd? Et blef gewoon bestoan en één en weer goan, net als ikke. Begriepe niet woarumme’t zo belangriek veur Theo is, want ei is d’r niet ies mee op’egruuid. Zo kuj oe van alles toe’eignen en met de massa mee knikkebolln. Eén of twee keer noar Zwolle west, en dan em z’al et gevuul det et lientien van hullie is.
Zo ook Willem uut Ieselmuudn, in neegntienonderdzeumenneegntig, um veur d’eerste keer, met een kladde krantn onder de burstruk, d’elfsteedntocht te goan skaasn. Twee’onderd kielemeters wel te verstoan. Niet bepoald de snelste, mos ie zurgn det ie veur middernacht over de fienies gung, anders was alle muuite veur niks. Nog net op tied skut ie met de kop veuruut over de streep ene, mos zien klompm nog zuukn en de leste trein noar Zwolle pakkn. Muu en sloaperig kump ie an en lup de masjienist vlakbi’j perron twaalf teegn et lief. Die zeg: “Ie bin ook late”
Willem vertelt em alles in geurn en kleurn en ondanks de kolde, lup de masjienist warm. “Ja, det ej mooi ‘ered” zeg ie “now maar gow noar uus eh, uh…woar muj ene?” zo te zien gien blauwvinger. “Sja, ik mut nog noar Iesselmuudn zien te koomm” zeg Willem. De masjienist kek op zien halozie, twiefeld eem en zeg: “Now, ……kom op dan, goat d’r maar gow in, ik breng oe d’r nog wel eem ene.”
In Kampm giet ie d’r werempel nog mee uut ook en klopt de eeuwig dankbare Willem op de skolder: “goat maar gow jongien, oe mo zal wel benei’jd weezn!” Uuteraard legt et d’r maar an wat veur mo ie ef. “Dankoewel eur, wat ov ie veur mien adoan em, mag wel in’t Kamper Nei’jsblad” zeg Willem, kleppernd de trappe of goand, richtink Trekvoart. De masjienist wol d’r niks van weetn en Willem mos et veural niet varder verteln.
Weet ie, d’r bin altied van zukkn, zal gien name nuum, die as’t joarn doarnoa toch weer varder verteln. Ach, det is dan weer mien geluk, ….want ik ol et ook niet veur mien eign.
Allo maar weer eh!
TUSS’NDEURTIEN
