Ja eur, det bestiet. Ie em ele slechtn, en anderen daj denkn: ‘now, veuruut maar, d’r bin gien dooin evaln’. Maar ’t is toch rottig aj besteuln wurn. Gien wonder det slachtofferulp an’ebeudn wurd.
Ik vuule mien gien slachtoffer, en deurdrei’jn, det is ook ewest. Skiet ie niks mee op. De bestuurder van de tram zegt det et elke dag veurkump en stoa’k niet allenig, maar zit d’r wel mee. Et stiet zelfs op de zietkante van de tram: PAS OP VEUR ZAKKNROLLERS.
Mággies warm is’t en ik zit met die nei’je vriendin van Theo zien neve te ouwoern, ie mun wat. (Ook weer een ander veraal) Overal noar wiezn en ik denke, ‘doe mien zeelties eem van de skolders of’. Op commando van Theo spring ik in de beenn en d’r uut, de deure giet dichte, en mien rugzákkien stiet nog in de tram. Weg is ie. Vlak d’r achteran kump d’r nog ene, dus ik bespring metene de bestuurder en proat netties Ollands. “Ej tied?” vrug ie.
Et is bekend det aj van oe rugzákkien verlust bin, muj et niet weer op goan zuukn. Maar, in mien geval doej d’r goed an um det wel te doen. Gelukkig ‘e’k mien Oh-Jee-Sjip kaarte nog in d’achterzak en kon langes de pliem pliem poale, fototoestel um de nekke en varders niks meer. Theo drukt mien nog snel tussn al det volk deur een briefien in d’and met et adres weuras de rest ene giet. “Goa maar, goa maar” et lek wel oorlog.
Én een onger da’k eb. Én ik mut neudig. Wat een ramp. Ik eur alweer stemmegies in mien eufd woar ak echt buutn kan en zeg: “mieter toch op” – “Zal em zo snel mogelijk volgn” zeg de bestuurder. Ook zeg ie daj oe begazie neegn van de tien keer weer terug kriegn, maar det mu’k eerst nog ies zien. Vanof et Meseumplein koom ik noa een alf uur bi’j eindstation Hamstelveen terechte.
De bestuurder slut zien tram of, ei is kloar. Ik volg em en maak kennis met de trambestuurdersgilde an de toafel in de kantine. Eem een bákkien doen en een plakke brood van thuus. De veurige tram stiet d’r ook nog. Skienbaar is d’r een rugzak ov’egeum, maar ‘t is een grote zwárte. Mien bestuurder nemp eem pols’eugte en ziet achter de toafel de miende stoan, blauw met sterregies. Ik kan em wel um d’als valn. Eerst maar ies eem kiekn of alles d’r nog in zit.
In mien amparte vákkien zit mien tillefeuntien nog. Metene kump d’r een watsappien binn van Martha: “Mama woar bin ie toch mee bezig?” Ik denke, loat die maar eem wachtn. Ikke grabbelen, en nog ies, en nog ies, maar nee, de purtemenee is foetsie. Dus, met det um d’als valn wurd et niks meer. “Muj een glasien water em?” vrug ie. Ik mut nog steeds neudig dus vroag ik o’k eerst eem arns mien ‘andn kan wassn. Det doe’k altied met deurtrekkn.
Op de terugweg kan’k eem een berichien stuurn ‘oe of wat. Ik kieke noar buutn en denk an alle pássies en spaarkaartn en det ene fotogien, ie ken det wel. Det contant zol mien wurst weezn. Ach, kiek now ies, die dief ef mien flessien water en mien benaan d’r in loatn zittn. Wat lief eh.
Toch weet ik mien eem gien road……varre van uus, en d’ele weg zit ik met die verrekte benaneskil in d’and. Noa mien anderalf uur Spoorloos speuln, stiet Theo bi’j ’t Meseumplein, nog gien melkmeisien ezien. Ei gef mien een tientien, dan ek wat in de zak. Ik geef em mien benaneskil. Alles kump goed.
Now aju eh. Kiek ie uut!
TUSS’NDEURTIEN
