MOOI UUTZICHT
Now bin Koanis en van Diek al een ele tied in ’t zieknuus. Ie kunn wel zegn det ze beste vriendn bin. Maar ja, van Diek ef wel de beste plase, die leg mooi bi’j ’t raam. Ei vertelt Koanis noast em wel alles wat ei wil weetn over buutn.
“Kuj mien nog ies wat verteln” vrug Koanis, en dan vertelt van Diek em ‘t een en ‘t ander.
Ie kunn wel zien an ’t licht det et buutn mooi weer is, maar varders mut van Diek em toch invullinks geemm en die dut det ook met veule plezier.
“Koanis, jong ie mun ies zien wat as d’r gruuit en bluuit ” stekt ie van wal.
“Wei’jt et ook?” vrug Koanis.
“Ja, ja, een bietien wel, de takkn goan een en weer. “
“Bin d’r ook bluumegies?”
“Ja, madeliefies in ’t grus, tulpm en an de zietkante stiet een bánkien” zeg van Diek.
“Zit d’r ook iemand op dan?” vrug Koanis en van Diek giet varders met: “Ja, elke dag zit er een jong stellegien op”
“Zelfde paartien, …..elke dag?”
“Ja, ik denke det ze verliefd bin, det kuj zien, leuk eur. Die deerne old krampachtig een tássien op de skoot, en ei old aar ándtien vaste, mooi man.”
Zo vergoan de daagn met zuk soort gesprekkn over wat er allemoale te zien is. Koanis is bli’j as et bezoek de kuierlattn nemp en van Diek em weer wat moois kan verteln.
“Bin ze d’r nog? ” vrug ie dan, ……nuuskierig Agien.
“Ja eur, ze bin d’r weer. Ei ef now een bos bloemm mee eneumm. Z’ef een rooie arsens van de skrik, hahaha. Ei dut aar zekers een anzoek, ….leuk eh?” van Diek stekt em an met zien lach buie.
“Hahahaha, ik zie et veur mien, zekers tulpm want doar bin d’r genog van.”
“Ja, elemaole gelieke ej, oe kuj’t zo roadn”
s’Murns wurd Koanis wakker en noast em is et bèdde lege. Met zien sloap teblettien ef ie zo vast esloapm en niks eurd. Van Diek kump toch nooit uut zien bèdde? Woar zol ie weezn?
“Zuster, zuster luuster ies eem, woar is van Diek ene?” vrug Koanis.
“Et spet mien eel arg” zeg de zuster “maar oe buurman is vannacht overleedn”
Koanis zien oogn vuln op en ei mut metene skrei’jn. Goeie genoade, z’em mekare zo goed leern kenn, z’em zo’n skik ad? Van Diek ef em zo veule vertuln, mense kienders wat een gemis, vurskrikkelijk.
“Woar is mien zaddek?….. Zuster kan’k oe wat vroagn?”
“Zeg et maar meneer Koanis”
“Zuster, denk ie dat ik, uh, eur ies, zol ik misskien van Diek zien plekkien bi’j et raam kunn kriegn?”
Zij ef gien bezwoar en skuf Koanis noar et raam. In gedachtn koomm alle gekleurde beeldn al bi’j Koanis veurbi’j. Gruune boomm, bloesems, madeliefies en ja, et bánkien ook. Et uutloatn van de bruune ond is vast niet et zelfde as met zien moat. Elemoale niet. Maar goed, ei snut zich de neuze en zet em een bieten rechterder op, maar as ie noar buutn kek, ziet ie een grieze muur met steenties. Bliksem, wat em ze now edoan?
“Zuster”rup ie paniekerig “zuster, wat is d’r an d’and?”
“Wat beduul ie meneer Koanis? Eem kalm an.”
“Now, weet ie, van Diek ef mien elke dag van et park vertuln en al et moois wat as d’r buutn te zien is en now em ze d’r een muure veur ezet, ik snappe d’r gien klap van.”
De zuster mut lachn, dut aar ‘and liefies op de ziende en zeg záchies: “Ach, ik dache daj et wel wistn……….meneer van Diek was blind”
TUSS’NDEURTIEN
