As of’t zo mut weezn fietsn wi’j deur de reegn langes Ulsorst ene en skut mien camping Oopuuzn ineens deur de kop. Det is een tiedtien ‘eleedn! Ik was nog een snotaap en wi’j deedn met zien aln ons stinknde best um een bietien vekansie gevuul te kriegn. As’t rot weer is, kost det extra muuite.
Niks lievers dan et water in en in de zunne liggn, maar et was vuus te kold man. Mien va liet zich niet van zien stuk brengn en gung d’r toch met de vrachtwaagn ene. Niet alleen um de grote tent veur ons op te zettn, maar ook um et eenpersoonsbèdde veur mien opoe d’r in te skoemm. As mien opoe op de grond terechte kwam, koj det zwoare lief niet meer om’oge sjurn.
Ik skaame mien dood det wi’j met een grote veruuswaagn de camping op riedn, en ook veur die plumpudding-tente. Bi’j de zeilmakert ef ie een stuk an’t verskeutn deel loatn nei’jn. Et gef wel meer ruumte. Papa giet weer noar uus en wi’j mun ons in et drassige grus met foebaln vermaakn. An weerskantn van’t veldtien wurn twee stoakies de grond in‘edrukt en al gow em wi’j een kluppien skuppers bi’j menander.
Um et oge op de bal te kunn oln, goa’k bi’j et árt achteruut renn onderuut en val met mien achterwark op et zelde stoakien da’k net de grond in ‘edrukt eb. Weer skaam ik mien det et mien zo allemachtig zeer dut. Ik mut lippm en smeer em gow de tent in. “Goat speuln” zeg mien mo, dus, de tent weer uut.
Opoe zit in’edrukt op aar bèdde met de harms um de tentstok ene, sip noar de reegn te kiekn. Et is zo kleddernat, det de veldmoezn de tent in koom en over aar petoffels ene kroepm. Stief van de skrik blef ze stillegies zittn…… en d’r zat toch al nauweluks beweging in.
Pas als mien breurtien zien nei’je gimpies umme ruilt veur een pisteultien kump d’r leem in de brouwerei’je en stiet de boel binn en mum van tied op steltn. Zonder papa mut ie ons toch teegn dievn en gespuis verdedigen. “Met det dink?” zeg mien mo minhachtnd, zi’j wet wel van wantn. Perfessioneel richt ie genoadnloos’, as een kojboj, op et ‘oltn kissien met waskniepers en vuurt een skot. De knal is zo mággies árt, det opoe (ach goje zi’j was net eem weg’edummeld) in de been vlug en luud een keel op zet: “ELLUP, ELUP, OH ELLUP MIEN DAN” ….Anstellerd.
Ie skaam oe toch dood. Mien breur is een bewapende wasknipmoordenaar en mien opoe een bangeskeiterd. Ik doe net o’k d’r niet bi’j eure eur en olle mien op ofstand. Mama giet met de burst veuruut noar de be’eerder en now kniep ik mien echt, want zi’j giet vast de pliesie beln. Maar nee, in et oakkien eur ik aar skunnig vluukn en det papa ons metene op mut aaln, NU, ….opoe ’t eerst. Et mense mut neudig een affecoatien em. Zi’j ef niet ies gien dirretwaars meer en met die reegn kreg gien ond de wasse dreuge.
A’k d’omvangrieke plofbroekn an de liende zie ‘angn, starv ik alf van skaamte, maar soms goan mien breur en ikke veur de lol met zien beidn d’r in stoan en wurd opoe ellig. Mooie vekansie was det. “Gek eh, aj een snotaap bin, skaam ie oe noggal ies” zeg ik bi’j een bákkien leut in Ardewiek. “Ie wurdn de wiezer van Siep” zeg Theo, maar ik weet et nog zo net niet, zol’t?
Now allo maar weer eh.
TUSS’NDEURTIEN
