As det now oe thema is eh, woar denk ie dan an? Natuurli’jk muk dan an de rechtbank denkn en een advocoat veur de verdedigink van de beklaagde. Wat een rot beroep lekt mien det. Dan ej een krimmeneel veur oe, die as met een paar bierties op achter’t stuur krup en onskuldige borgers van de stoep ofmei’jt. Ik wur al ellig ak d’r an denke, loat stoan det mien een pleidooi te binn skut. Aj toch zo oe geld mun verdienn.
Ik wier beter geskikt voar een vuurpeleton. Zekers, allenig wol ik et niet doen, et mut wel een peleton weezn. Nee, maar alle gek’eid op een stoakkien, ie maagn oe best inzettn veur iets woar aj voar op willn koom en een pleitrede geemm. Theo zeg al, en i’j kan’t weetn: “Een pleitrede is altied beter dan een drogrede Siep” Maar ja, met alle frustrasies in de polletiek, is’t muuili’jk um niet over en weer met dreigementn te koomm en menander veur gemene diersoortn uut te maakn.
Oehoeboeroe was wel één van mien favoriete diern in ’t ’oorspel ‘Paulus de boskabolter’, maar teegnswoordigs is Oehoe een skeldwoard voar gevoarlijke menisters. Eerst em ze een dooie wolf ‘evundn, maar now em ze d’r waaraggies toch weer ene ‘ezien. Wéér een soort van wolf en d’ene vindt det prachtig, maar d’ander wil de rest waarskouwn det ons leem in gevoar is. Zo lange de boze wolf nog niet in bèdde zit met de musse van opoe op, zal’t nog wel meevalln.
‘t Is net of ze gien vrede wiln em. Ik weet zelf wel daj in oe eign uus al muuite genog em en elke dag oe best mun doen det z’oe de spekláppies niet teegn de muur an flikkeren, maar argenis blef niet uut. Ak mien arns veur inzette, dan is’t wel de netuur. Ik eb’t in prima toestand ‘evunn en wil’t zo veule mogelijk mooi oln, voar’t noageslacht. Ie kun now wel zeggn: “ik ebbe d’r lak an, want dan bink d’r toch niet meer”, maar dan bin ie in mien oogn wel een uh, …..een várkn.
Ik zal oe wel verteln det mien argernis, vandoar ook mien pleidooi veur ‘minder argernis’, is det gedoe met die poepzákkies. Die keerl, met bungelnd sjekkien in zien mondoek en det leege kruus , die overduudelijk niet van plan is um d’uutwarpsels van zien ond op te ruumm, vind ik nog eerlijker dan det vrouwspersoon met een rei’jgien rooie strikkies an de liende. Die kek skichtig (zonder det ze over mut steekn) neur links en rechts, bange det d’ofwezige controleur aar in de smiezn kreg, en lut dan toch nog hargeloos det zielige Malteser keuteltien liggn. Ik kan beter niks zeggn, want een old wief ef zo bonje.
Overal skoemm de narcissen vol goede moed uut de grond, een lieve lust veur ‘t oge. En wat denk ie? Lup doar zo’n noageslacht met een dikke stok en slug d’r links en rechts op in. De bloemblaadties vliegn in de rondte. Ondertussn kenn ie mien wel. Ik galm al mien op’ekropte poepzákkienfrustrasie, in ene grote ‘iesteriese skriw, noar d’andere kante van de sloot en zeg: “Eeh, rot jonk, goat bi’j oe mo de bluumegies klein jan maakn, de wereld is niet van oe!” Onz‘eld drup gow of, zien moat d’r achteran en twee meisies, woarbi’j ie vast van plan was een stoere, super vette indruk te maakn.
“Oe was ‘t?” vrug Theo ak weer thuus bin, ov’ekuuld langes de gruune zoom. “Mooi eur” zeg ik. Wederumme klinkn zien eenvoldige, maar wieze super vette woordn: “Oln zo!”
Allo eh
TUSS’NDEURTIEN
