Et leemm giet varder, de kienders speuln buutn en in de naosleep van de ramp probeern we de stukkies an menare te plakkn. Et is muuilijk te begriepm wat d’r allemaole in de wereld gaonde is. Nao d’oorlog em z’ezegd, “nooit weer” maar kiek, now em ze d’r alweer maling an. Wi’j rukkn ons lös van et beeldskarm en springn op de fietse um nog eem een Oldestraotien te pikkn en onder et zunneskarm, is d’r bi’j d’ieskoman nog een plekkien vrij.
Mooi det d’r gien auto’s veurlanges sjeezn en et netties bestraot is. Fraai geutien in et middn. Vake bin et toch die doodeenvoldige dinggies die as mien andacht vroagn. Ik eb et nog niet ezien, of d’r kump een deerne op oge naold-ákkies, de pas d’r goed in, die as met de skoe in de sleuve van de straote blef angn. Vollegens mien, kuj van een lansering praotn, want ze skut as een reket naor veurn en zonder te explodeern ploft ze met een allebárstnde knal op de straote die as tot an de Gastuusstraote deurskalt.
Zeldn ek volk zo snel onder et skriwn van: “oei, oei, oei” in de beenn zien vliegn. Eerlijk waor. Et kon wel een bijna doelpunt ewest em. De vrouwe blef eempies liggn en et meisien noast aar trekt aar an d’arms en hup, in de beenn en ginnegappnd loopm ze saamt varder, as of d’r niks an d’and is. ‘Wat zal det mense murn overal piene em’ denk ik van of de tribune, in elk geval een paar flinke blauwe plekkn. Ik vergelieke et natuurlijk met mien eign. A´k te dichte langes de knop van de deure lope, lut et al zien spoorn achter.
Um oe ene eur ie dan toch oe eign taaltien, met de neudige opmarkings van: “kiend kiend” en “tjonge jonge, ie zoln de nekke breekn.” Et is in Kampm altied van groot belang daj iemand kenn, daor kuj dan van mee praotn. Dus Geertje zeg: “Ik ken aar wel” Ik denke bi’j mien eign, kiek, det beduul ik now. “Die ef een warkuusien, bi’j de skoonmo van Tinus zien zwaoger, …..en daor weer´n tante van” giet ze varder. “Ken ie die tante dan?” vrug Ina. Loat Ina maar skoemm. Tussn et uutgebrei´jd likkn langes et oorntien deur zeg Alie: “Ie denkn altied daj iederene kenn, oe broek zol d’r van ofzakkn.”
Maar goed, naost ons zit nog een stellegien met de kleinkienders te smeern. Et ies lup de kienders de nek in en over d’ándties ene. Opa zit gewichtig onderuut over zien mebieltien te vriemm, ei ef d’r niks mee an de pette, ie kenn det wel. Wat ie zien vrouwe lut zien weet ik niet, maar ze zeg: “Det kan in Kampm nooit stand oln. Nee nee nee.”
“Mooi eh” zeg ik teegn Theo. Et slut narns op, maar ei begrep mien wel en zeg, knikknd met de kop in de richting van hullie: “Goat d’r ene Siep, dan kuj Kampers met die lui proatn, ik goa wel naor uus.” Maar ja, det kuj niet maakn man en mun we´t toch maar d´r mee doen vandage. Gelukkig stiet mien fietse nog in de stege en kunn we op uus an. Ik ope daj d’oende ook nog em. Loopm is ook niet alles eur, det ej wel emarkt. Kallem an èh.
Now aju
TUSS’NDEURTIEN
