SKOONMAAK?
Ik stoa warkeluk versteld van de vogels die mien smurns vrog wakker maakn en soams ook nog weer ies een concert geem. Ánten jagen mekander snaternd achternoa en alles wiest er op det et een veurjoar met een zomers tintien is. Et skut an alle kantn uut de grond, de boomm loopm uut en ie kunn et waaraggies niet bi’j beenn. Tulpen in de tuin en an de boomm. Snagges mark ie wel daj de kruke niet meer neudig em en lepeltien liggn een zwetert oplevert.
Poepzakkies en ondn-kuukies wurn uut de winterjasse aalt. Andskoenn en wolln sjaal goan noa een söppien de deuze in umme de motteballn tot de winter gezelskap te oln.
Ondertussen vroag ik mien of, of ze teegnswoordigs nog wat an de grote skoonmaak doen. Vrogger aalden mien mo de ele ratteplan over de kop. Gedienn en vállegies d’r of, alles wier ov-esopt en ze peurdn met de punte van een skuufien in d’uukies van ’t kezien. Allemaole rooktn z’as skoorsteenn en wier et plafond ook elemaole esopt det ze d’r metene een tenniselleboge an over-ield. Nooit van zien leemm op de tennisbaan ewest, maar d’elleboge ad ze wel. Dikke spuite d’r in, en ze kon weer varder met de skoonmaak. Mense kienders.
Elk joar kreg ze de kriebels en giet et toafelkleed met kwássies noar buutn en leg dwars over de ledder ene. Ei kreg van alle kantn flink met de matteklopper op zien falie. De toafel giet in de boenwas en de stoeln stoan buutn in de zunne te luchtn. De katte giet er al metene opzittn, maar lange duurt det niet bi’j mo. Die skriw doar skrikt de pliesie nog van. Op et langelest em ze nog tied umme saamt al et keuper op een zeugien krantn bi’j menare te zetten, met Brasso in the vriemm en met de fenelln doek uut te poetsen.
Alles kreg een andere plase en woar aj oe eerst hargeloos neer eploft em, doar stiet niks meer.
“Leuk eh?” zegt ze dan, elemoale in aar sas met de ni’je hinrichtink. Purresies de zelfde meubels, krantnbak, dres-zwaar en stoa-in-de-weg-lampe, allenig alles op een andere plek. Wi’j ‘een en weer sjouwn in uus, we bin de weg kwiet, maar det ef ook wel wat en blek een stimmelerende warking te geem. Ov-eknoedeld zit mo in de stoel bi’j et raam met een köppien koffie en een siggeret tussn de vermuuide vingers. De grieze rook kringelt om oge, ….skaamteloos de skone vállegies in.
Zie j’ et veur oe?
Ie denkn toch niet dat ik det skoonmaakgedoe over eneumm ebbe? Toen as we weer noar Kampm kwaamm eh, zeg ze: “kiend, ik eb nog een paar knappe vállegies veur oe” ik skrukke d’r van. Now, ik ad de vallegiestied wel ad en det keuper wol ik ook niet in uus em, en dan, ….met det mooie weer muj derop uut en gewoon de rotzoo de rotzoo loatn. Ie koomm et van zelf wel weer teegn, maar dan ej ook een ander kleurtien.
Ik spring op mien fietse eur, allo.
TUSS’NDEURTIEN
