STATION KAMPM ZUUD
Van te veurn waarn mien dochter Martha en ikke al noar Kampm Zuud ewest um alvast een kaartien veur Bartus, mien kleinzeune, te koopm. Alles umme’t ons jongien maar zo makkelijk mogelijk te maakn. Volgende dag wi’j mooi op tied weg. Ei kermdn al det we elemaole tot an de trappe deur mossen riedn want ei ad gien zin umme zo varre te loopm. Maar ja, an die kante is et allenig umme ov te zettn en wi’j wolln toch netties ovskeit neemm.
Uut pure pesteri’je zet Martha d’auto elemaole an ’t ende neer en mos ie toch nog een stukkien sjouwn met zien tasse. De stákkerd. Ze zee det ie 6 uur lank mos zittn dus det was goed veur zien lief.
En kold det et was, de wind gung mien dwars deur de burstrok ene. Nee, meneer wol liever met de lift, want ei was now al muu. Boomm an stun we op et perron te klappertandn, kan now niet zegn da’k elemaole wakker was. Een sneltrein vlug ineens as een straaljager langes mien ene en ik maak een skrikkerig sprungegien uut de weg. As et olde mense skrikt, leg Martha en Bartus dubbelt.
Bekoomm van de skrik zie ik een trein an ‘d andere kante stille staon en ineens giet mien een waarskouwingsliggien op en weete det we an de verkeerde kante stoan te knooin. Ei mut niet noar Amsterdam op an, maar noar Grunningn. “Die” skriw ik “die mun w’em” en ik ben al weg, de trappe ov. Sullie in peniek achter mien an. Et jongien met zien dikke tasse wet niet wat em overkump en ze raazn as wilde peerdn uut d’Oostvaardersplassn achter mien an. Trap op trap ov. An d’andere kante goan de gele deurn dichte, zo mut et natuurlijk ook en druk ik dwingerig mien de wiesvinger blauw op et knöppien, …….maar de trein giet onverstoord vurt.
“Ach wat jammer nou” zegt een vriendelijk stellegien van mien leeftied medeleemd, maar Bartus ef doar gien boodskap an, zien gezichte trekt em weg en ei wil mien wel vernieln. Ik denke bi’j mien eign: ‘oh jongns, mien graf is al besteld, weg weezn’. Beneedn wier foeternd de landkaarte bestudeerd en was et maar et beste oastig noar Zwolle te riedn umme zien ansluutink te zuukn. D’auto stun immers lekker varre weg, wel ándig. En sjouwn, ….en skeldn, ….ze vuuldn de kolde wind niet ies meer bloazn.
Stikempies bel ik mien Theo det we een stukkien varder riedn en ei kump niet meer bi’j. Ie em van die mensn.
In Zwolle sprintn ze met zien beidn d’auto uut en loatn ze mien in mien söppien gaar smoorn, totdat de stadsbusse achterop de bumpert zit te toetern. Ikke deruut en derin, ik kenne det ele dink niet, weet niet oe snel ik de stoel noar veurn skoevn mut en gooi em in de versnellink. Met giernde wieln skiet ik langes de petatzaak ene en krieg et net veur mekare umme langes de lanteernpoale te sjeezn. Ik was net van d’opvliegers ov, maar now vuuldn et toch eem zoals ‘dee zja vuu’!
Martha ziet mien an d’overkante stoan en kump gelukkig zonder et vermuuide jongien en op’elucht bloazend over et zeebrapad anstappm. W’em et maar weer mooi ered! Ze kek mien an en zeg: “Ej papa al ebeld, en ej ook ezegd det we koffie neudig em?” Eem later laot ik et grune landskap in richting Kampm an mien veurbi’j ….. en alles van mien ov gliedn.
Zo beleef ie nog ies wat en ja, ie bin d’r eem uut.
Now allo eh.
TUSS’NDEURTIEN
