Gelukkig d‘ittegolf ov’eloopm en gung et ook meteen van een halarmeernd code rood, wat de ‘ittegolf betröf, noar horanje angoande sturm en langverwachte reegn. Et slug dan ook terstond over noar plensbuien en windkracht ‘átsikidee. Vekansiegangers wurdn hondanks de ‘oltn ‘eerings deur de rukwindn de tent uut ‘ejaagd en brengn de nacht in’t autogien deur.
Zeldn em wi’j zo vaak met klotsnde hoksels veur de ventilator zitten puffn. Alles dicht ‘egooid en soams alles weer lös, teegn mekander in en lekker loatn deurwi’jn. Noa een ieskolde douche in et stikkedonker noar bèdde, uut angst veur de muggn. D’r is d’r altied wel ene die oe, net aj indummeln, rond de kop begint te zoemn – ze mun mien altied em – daj d’r gek van wurdn. Net op et plekkien woar ik skienbaar niks ‘esmeert eb giet ie zittn. Ineens eur ik niks meer en weet genog, sloa mienzelf veur de bek en et bietien goeie moed wat nog veur de plaknacht over was, is finaal van de boan.
Et argste is nog de nood en verwarrink in de natuur. Zienderoogn zie’j alles um oe ene verskroein en uutdreugn. Sommige boomm sloan een stukkien over en zulln dit keer niet verkleurn, want ze bin d’r van pure hellende al ov‘evalln. In d’oop wat te vreetn te vindn, is de ganznzwarm al wel vieftien keer noar grunere weigies ver’uusd. Ze bin minder hagressief, niks gien gehis en gesis noar Timie toe, te druk bezig met grùssprieties pikkn an d’andere kante van de weg, met gevoar van eign leemm.
Ik goa d’r een wekien tussnuut um met Martha een rundtien deur Beieren te fietsen. Et begint al goed det de sneltrein met vieftig minuutn vertragink ankump. Gelukkig ‘eb ik een bespreukn zitplase, want ak in de stiltekoepee mien plekkien vind, zit d’r net ene veurover ‘ebeugn met een burd vol sjoesjies, sousies en stökkies te miern. Ik zeg em det ie op mien plekkien zit. Vreemd genog kom ik denk ik hintimideernd over, want ei skrikt em nogal, vlög in de beenn en d’ele zooi keilt deur de lucht en over de grond ene. Ik zeg: ‘doe maar kallem an eur’ maar doar was et net een bietien te late veur. Kört doarop zit ie een endtien varder zien hescapade de overdenkn, stinkzooi – et was notabene niet ies een Chinees – begriep ie toch niks van? ‘Opeluk ef ie d’r wat van ‘eleert, um niet met een bákkien in riest op’erolde vissies op de plek van een vrouwspersoon op leeftied te gaon zittn skranzn.
In Frankfurt overvalt mien de tropische temperatuur tussen de vieronderd-vieftig-duuzend andere reizigers van die dag, die koortsachtig noar informatie zuukn. De dikke loeft stiet stil en kienders jengelen um een iesko. Doar ad ik ook wel zin in, maar mos nog varder noar Darmstadt. Veurdet ik die trein ‘evundn ad, det wil ie niet weetn. Et is toch anders an’egeum als bi’j ons, via Broekoplangediek en Gasselterboerveenschemond of wat dan ook. Darmstadt stiet narns bi’j, maar een ‘ulpvoardige corpulente man in een te klein en te warm uniform ef mien perron op zien mobiel stoan. Mooie zitplaatsn eur. Det is wel wat anders als in 1944 denk ik en ‘olle mien gedeisd. Ja, kan d’r niks an doen, det is et collectieve ge’eugen. Noast mien zit een jonge student, of zoiets.
Een man met himposante grote transpiezweetplekkn in zien lila hoveremp lup noar boomm en kump ‘oastig weer noar beneedn, erko stiet op nul-komma-nul. Ei kek noar et plafond, vuult overal in de lucht alsof d’r arns iesklönties uut mun koomn en probeert dan vertwiefelt – als een wilde katte in een verruusdeuze – met zien nagels et raam oopm te kriegn. Now ja, det bin van die ruutn die niet veur opengoan uut’ekiend bin, die krieg ie allenig oopm aj een ‘amer van een paar pond bi’j oe em.
Doodzielig natuurlijk maar uuteindeluk lut ie zich toch uut’eput skuinteegnover ons in de stoel valln. Iederene blef iezig kalm en vref zich blaozend et veureuft met stukkies pepier en wi’jert met pamfletties van hopscure tattoowinkels en meer van die rotzoo.
Dörstig ‘aal ik stiekem mien waterflessien veur de dag en neem ongemarkt, zonder spektakel, een paar beskaafde slökkies. Die katte wil ik himmers niet op et spek bindn. De jonge man noast mien is uut ander ‘olt ‘esneedn, ‘aalt zien knoertgrote lieterflesse uutdaagnd veur de dag, zet em an de lippe en zoegt van klok klok klok een flinke zooi water de strot in en kek et slachtoffer an d’andere kante an, alsof ie wil zeggn: ‘kiek ies an, wi’j em water, lekker lekker’.
Maar onze bezweete metgezel zit haphaties veur zich uut te staarn, ei ef zien lot van ‘wi’j gaon allemaole dood’ haksepteerd. Ik denk allenig maar, ik bin d’r zo en ak d’r uutkome stiet d’r niemand um mien een trap in de konte te geem.
Een week lang langes de Isar fietsn, dut wel wat met oe achterwarkien. Gelukkig em ze veule bier, en niet van die zunige fluities ook niet. Wörst en zoerkool d’r bi’j en iets wat op een grote ronde eerappel lek, et is niettemin net een kleffe gummibal. Moeder zol fiks goan skeldn en det eur ik dan in mien ‘euft. ‘Woarumme lach ie now weer?’ vrug Martha, want kom niet an de Duitse keukn. Echt gien wonder det de Zweedn et Kropkaka nuumn.
Eenmaal weer thuus nies ik mien meermoals per dag et apezoer en zegt Theo: ‘Siep, ie bin hallergies veur wien ‘ewurdn’ meisien, maar ei kan mien wat, kop d’r of det et van de dreugte is.
Ie zuln et zien, ik bin zo weer in mien olde stramien want ik bruise weer van innergie. Now ja, bruise, ik eb d’r weer zin in zeg maar. Ak ‘een en weer noar de kliko lope, ek zo wel weer zin um nog een keertien te goan, gewoon veur de lol.
Saamt neemn wi’j de skade in de veurtuin op um tot d’hontdekking te koomm det et honkruud, teegn alle bewerings in, toch vergoan is.
Een ‘euglik feit det ‘eviert mut wurdn. Of niet soms? Veurdet et weer opkump!
Now, proost.
Aju èh.
oe Siep.
TUSS’NDEURTIEN