Op Valentijnsdag muj menander een bietien extra andacht geem, met kedoogies of een kaarte. Vrogger bestun et elemoale niet, want wie is now Valentijn? Paus Gelasius ef ooit die dag tot de dag van de ‘eilige Valentinus uut’ereupm. Gelasius was onder d´indruk van em, want vlak veur zien hexecutie ef ie een wonder verricht, deur de blinde dochter van de cipier te geneezn.
Disse ef d’allereerste Valentijns kaarte an die dochter eskreum. Toen ze’t in d’and ad, kon ze weer kiekn en et leezn. Aj’t geleum. Legendes bin it, die aj met een skuppe zolt mun neem. Die meid ad kuurn. In de darde eeuw bin d’r twee met de zelfde name um zeep ebracht, ze vermoedn det et één en de zelfde martelaar ewest ef. En zo bi’j d’r nog niet achter. Wiki Pedia lult vaak ook maar uut de nekke en wur ie d’r niet wieser van.
In Amsterdam duurt et een peusien veurdet zi’j vanuut et commerciële hoogpunt begriepm daj d’r beter van wurdn. Rooie en roze belonn, árties, en linzjerie weur aj ´U´ teegn zeggn, een ‘ele zooi winkels proffeteern d’r now van. Sjarretelln koom d’r toch weer in, met een rándtien pluusies d’r langes ene. Ik kiek allenig maar bi’j de speelpákkies en Theo zegt: “Det stiet oe toch niet Siep” assof een bejoarde niet bi’j de linzjerie eurt te stoan.
Vrogger ak nog wel ies sjans, maar teegnswoordigs muk wat bezunders doen, veurdak as leemd weezn opvalle. Van de stoeprand ofgliern as d’r een brommer ankump, of verslikkn en blauw anloopm. Een jonge man lup met een burdtien ‘GRATIS KNUFFEL’ um de nekke. Is skienbaar niet veur Siep. Die olde grieze moes ziet ie niet, totdat ik skriwwe: “eeh slome, kom op met oe knuffel of bi´j esleutn?”
Ik kriege nog een mooi reusien veur niks ook, maar wat muk d’r mee? Stiet ook zo lullig. Theo ef een blondine in de smiezn, grep snel et reusien uut mien ‘and, en lup d’r nog redelijk charmant op of. Muj niet denkn det die eetepeteete zien reusien in dankbaareid annemp. “Wi’j em et zelf ekreegn mevrouw” legt ie uut “en now geem wi’j et weer deur, meer niet” Et was toevallig wel MIEN reusien en ik was bli’j dak d’r vanof was eur, maar ’t is toch gien spellegien? Et mannegien nemp et skoorvoetnd an, t’was maar een klein keerltien eur, en gef et varder an zien vrouwe. Gesallemander met die keerls.
Tuurlijk, oe aj’t ook wendn of keern, ie maagn best wel ies wat besunders doen. Uuteindelijk ‘angt et van oe gezondeid of, of die toelut daj uut de band springn en oe varre. Noaldákkn ek niet ies meer, det is ewest. Ondertussn stoan onze voetn wel gluuind in de fik en is’t meer Keetje slenter dan tippel. Jan Skufel in plaas van Stap-allemachtig. Aj ‘ier en doar maar arns kunn zittn. Theo, muu van ’t gesjouw, giet ándig op ‘t uukien van de planke met stapelties trui’jn zittn, de planke leg lus op steunties. Mien Theo valt met plank en al lankuut in ‘t pad, en de trui’jn kattepultn met zien alln de lucht in.
Eskrukkn zeg ik: “Theo, ej oe zeer edoan skat, ej niks ebreukn? Kom, ikkellepoe.” Ik sjur em onder de trui’jn uut en vrug de winkelbediende: “Ef meneer een keuze kunn maakn?”
Et zal oe toch maar overkoomm daj oe moatien kwiet bin. Ie em allemoale wel ies bonje maar as’t d’r op ankump em wi’j elke dag de eilige Sint Valentinus in uus.
“Theo, muj nog een bákkien jongien?” ….Zoet breudtien d’r bi’j? Keb ze net ebakkn!
TUSS’NDEURTIEN
