Ik zitte te koekeloern en ‘eur een klap teegn et raam an. Skrikke d’r van en weet det et met de vogels niet elemaole snur zit. Man, man, d’r bin zo veule jonkies in de tuin. Theo voert ze nog gewoon in de zomer en em we mooi wat te kiekn. Ze bin mággies tam en weetn best det die olde knákkerd kallempies an dut. Ze begriepm det onze Tiemie goed ov’ericht is en tuinvogels met rust laot, want anders kreg ie op zien falie. Niet det we’m met de mattnklopper slaon eur, neu, maar ei wurd eem krachtig toe espreukn, det ie goed wet, ‘now is ’t ov eloopm.’
“Ah, nee eh” zeg ik, want daor leg et veugeltien op de rugge, peuties om oge en d’eugies dichte. Goje goje nog an toe. En dan ek zo’n klein eupien veerties in d’and, snaveltien giet nog eem oopm en et ártien klopt tussn mien vingers. Et jonge leemm, det zo mooi in een nessien as klein espikkeld eigien begun. Muuizaam is et doar d’olders op epeppelt, met wurmpies en muggies, en now ef ie een kaal plekkien an de kop en is niks meer weerd. Zo skient et, maar Siep gef et zo snel nog niet op. Eerst eem bewiesmatriaal verzameln en gaon w’acuut forensies an de gang. Et skepseltien leg op de taofel en kek mien skuins met één mooi bruun eugien an, as of ie wil zeggn: “Eej, kiek ie uut, ik leve nog eur!” Dan bin ie verkucht, barremártig wur ie.
REDDN, stun d’r al gow op FeesBoek. Maar ja, et is en blef een wild veugeltien. Et is gien doeve of kenarie. Een tam ánte kuj ook nog wel wat mee. “Et beste leg ie em op de plek waor aj em evundn em” zeg Tinus. Det bin de regels! Bi’j de pindazákkies angt et mándtien waoras de vogels altoos opzittn, dus ik leg em onder in de mande. Veur det onraodraam langes struint de katte van de buurn nog wel ies. ’s Middags leg Bruuntien nog stillegies onderin en kiek ik eem of ie al wat veur mekare kreg, maar de stákkerd kiepelt nog as een dronknde keerl umme. Ei blef daor onder det olt-ok wel mooi dreuge.
Saoms bin ik hechter ten einde raod, want nao de reegnbui’jn is et toch vuule kolderder ewurn. Tinus raod et mien vierkant of, um et veugeltien mee noar bèdde te neemm. Ei begrep elemaole det ik et zielig vinde en d’ele wereld wel warm wil oln, al bin d’r wel een paar die aj beter niet in bèdde kunn em. Et is de natuur en et besien zit genog in de veerties um warm te kunn bliemm. As ie nog kan piepm, gaon d’olders em vanzelf wel voern. Eerlijk, ik wol wel saamt met em goan piepm en ef Theo’m in zien skietgebedtien saoms nog mee eneumm. Now vooruut maar.
Det ef skienbaar toch ulpm. Smurns metene deruut, de slaopsnoete nog niet ies onder de kolde kraan ad, um buutn in et mándtien te kiekn. En wat denk ie, mien veugeltien is evleugn, wat een opluchtink. Gelukkig, ik oeve gien gat in de tuin te graavn en een vogeluutvaart te regeln. Ik eb al genog eskrei’jt en kan’k mooi een keertien overslaon. Ik zet de koffie maar ies an, wi’j em wat te viern. Det gezegde van: ‘beter ene vogel in dánd dan tien in de lucht’ giet bi’j Siep niet op eur. Beter geen ene in dánd en et ele stellegien in de lucht, ….of op de pinda’s. Det is mien motto!
Now aju maar weer.
TUSS’NDEURTIEN
