VLEIS IS VLEIS..
Met ’n ele kladde op de Veerboot van Kampm gaon wi-j bi-j Dries en Martha te zittn, en een nei stellegien, Arreman en Filomene van de Braamstruke. Arreman prut onderd uut, al mut ie goed zien best doen, want met zo veule volk mut ie teegn de kakkefonie opskriwn. De dag giet veuran en et mooie landskap gliert an mien veurbi-j, ik zitte noast Arreman en ij zegt det ie wat veur mien ef. Now, ik wete niet of ik wat van em wil em, maar ij biedt et metene ook an Dries an en zegt: “ie kriegn er ook ene van mien.” Et is dus iets wat as veur man en vrouwe geskikt is en bin ’k wel gezond nieuwskierig. “Ik ebbe veur jullie ’n mooie gans” zegt Arreman. Theo is eem electrotukiteerd en denkt: ‘weer een uusdier weuras we veur mutn zurgn.’ Maar neu, et beest was al lange dood eskeutn, wat ‘n opluchtink. Ie magn ’n egeum peerd, in dit geval ’n gans, niet in de snavel kiekn en haksepteer ik netties de dooie gans. Arreman neudigt ons gelieke uut op de kofffie, we muttn allenig eem beln of ’t uut kump.
Op de terugweg leg Kampm onder een mooi dekentien van kleine skoapewullekies en koom ie elemaole suf‘eluld buutn op ’t dek weer tot oe zellef.
Moandag wi-j beln, want deur muj niet te lange mee wachtn. Veur ons is ‘t een nei-je uutdagink umme ’n gans te plukkn en in d’oomm te broadn. Wi-j kunn umme tien uur koomm. Ik zegge teegn Theo: “wi-j drinkn bi-j zullie koffie” ’t was eel aordig an ebeudn. Wi-j weg, een deusien sukela in de fietstasse, veur wat eurt wat, op weg neur villa Bergkristal. Noa ’n peusien beln, dut Filomene de deure oopm, nemp met aar postuur d’ele deuropening in beslag en kek ons an met ’n blik van; wat muk met det stellegien ongeregeld. Metene trekt ze de deur achter zich dichte en lup veur ons uut noar de gerazie en zegt: “meteeen maar naar de garaaage.” In et ukien leg onze gans op een teunbanke, ….touwgien umme de nekke. Filo tilt em an ’t touwgien op en veur da ’k et wete, e’k ‘m al vlak onder de neuze en kan ’k niks anders dan ‘m van aar overneemm.
Arreman kump van achteren of en gef ons wat broad tips, maar varder as de gerazie koomm we niet en kriegn ze van mien de sukela. ’t Is niet neudig zegt ze en wi-j bin weg. Teegn die tied kwieln wi-j noar koffie en riedn op de fietse noar uus met de gans achterop in ’t mándtien.
Veurdat we bi-j de veurdeur bin, goan we bi-j Fritsien langes, want ij wet alles van de jacht. Dus ij kek in de zak en zegt: “mooie kolgans.” “Ja, ‘t zal wel, weet ik veule. Oe mun wi-j det dink plukkn?’ vroag ik. Veurdet ie mien uutleg gef, ef ie de skurt al veur, de gans bi-j de lorvn en de veern van de burst ov‘eropt. Een ele gans broadn wurt ons ov’eroadn, want det dink is bliekbaar maggies toa-j. IJ rup Annie en zij kump d’r bi-j, de rollers nog in ’t oar, een skarp messe in ‘d and en veur det we ’t weetn ef zi-j de burstn er al uut en in een skaaltien lign, de kleur van vleis donkerrood, net as aar nagellak.
Wi-j noar uus en met de jásse nog an, de koffie an ezet. Soams goan de dun esneedn bursies in de panne. Rooiekool met appelkompot en eeráppelties, zo mut et. Theo, die as d’ele operasie gans zonder opmarkings ezien ef, kreg geen ‘appe deur de kele. IJ wil er nog niet ies noar kiekn. Er is zat en genog veur mien, ak ’t maar kan bietn. ’t Is meer dan toa-j, zo toa-j as ‘d akke van ’n olde keerl. Sunt. Vleis is vleis, maar disse gans is al ’n paar keerties noar Afrika en weerumme ‘ewest.
Ikke de volgende dag, de plákkies burst, in stukkies sniedn en ‘aché maakn, een uigien of drie en wat kruudn, een flinke skeut wien er bi-j. Niks zeggn en op ’n bargien riest de áché, die as een paar uurties an ’t prutteln ewest ef en now umme te zoegn is, opskeppm. En ij et mien toch lekker. “Mmmmm, wat is det?” vrug ie, de olde smikkelaar. Ikke: “pluimveestoofpoattien, nei resept.” Niks zegn, wet ij veule.
Eetse
TUSS’NDEURTIEN
