Verandering giet langzaam, gelukkig, maar aj noar foto’s van vrogger kiekn, sjonge. Theo zeg al, bin ie det? Tja, soms weet ik et niet meer, want ie doen wel ies gekke dingn met oezelf. Ie doen óf oezelf wat an, óf een ander dut oe wat an.
De jongs addn d’r zo’n ándtien van um an mien peerdestárt te roppm. Ene keer maar eur, ‘t was gow ov‘eloopm! Mien mo vun det mien stijlrecht oar mos krulln, det was mooier. As wi’j op de foto gung, mos et eerst een paar uur in de krul. Doar bin over de joarn verskillnde mártelwarktuugn veur gebruukt. Een skeet wind en ‘t was d’r weer uut en mos mama zich weer veur mien verontskuldigen.
Zi’j was d’r best wel althoos druk mee eur. Ineens zeeg ze: “Ik geleuve det et goed zol weezn als wi’j, bi’j oe, een parremenentien zettn, dan blef et d’r in”. Zi’j kwam d’r niet an te pas en vertuln mien woar as ik mos weezn. Zelde richtink as skole, dus gien probleem. Ak d’r an denke, kump mien de amoniak-lucht nog in de neuze. “Niet zo lilli’jk kiekn eh” zeg de kapster “ie bin ier um mooi te wurn”
Met een extra kussn onder mien billn kon zi’j d’r net bi’j. Stille zittn en flink rossn was ik wel gewend, maar as een wild vreemde det dut, dorv ie niks te zeggn, ook as z’oe d’oarn uut de kop trekkn. Et gung wel oardig vlot met al die rullegies. Zwoar en gluuind iete iezeren klemm d’r op, maar det was neudig veur et parremenentien. “Giet et zo?” zeg ze. Ikke moedig knikkn, en denkn; Siep tandn op menare, kom op, eignwies met de Margriet op skoot.
In de spiegel zie’k mienzelf rood anloopm en zweetn as een rund. Mien kop stun stiekem in de fik en ik mos neudig noar de plee, maar ja. Oe lange’t eduurt ef weet ik niet, maar wel vuus te lange. “Sapperloot (nooit van eurt) ik bin oe elemaole vergeetn, ie bin ook zo’n klein ukkien, now….., kan gebeurn” zeg zi’j. Gow de klemm d’r of. Als een speer de rullegies d’r uut, want zullie mossn warm eetn en ik mos noar uus. D’r was varder gien tied meer, nog eem onder de gluuinde kap. “Kloar, niks an te doen, goat eerst maar noar uus” en doar gung ik.
Nog net gien buttien deur de neuze , maar met een grote wied-uutstoande bos kroes-oar. Elke keer zag ik mien weerspiegelink in de raamm van de Borgwal en de Cellesweg. Met mien arms over mien eufd bin’k bukknd als een inboorling in de rimboe, d’Ebberingstroate over egoan. Ik wol onzichtbaar weezn en was dik an vertreustink toe. In plaas doarvan ef mama een paar nei’je skeldweurnd uut’evundn en skriwdn onfesoenli’jk árt deur de tillefoon ene, det de katte d’r bange van wier en zien peuties eftig deurdrei’jdn.
Met een plakke brood met keeze in d’and, was ik al gow weer bi’j det stellegien beuln. En oardig, en een zeikerig stemmegien. Grote plukkn kroes op de grond um mien ene en in een ‘andumdrei’j wier ik een jongien, in een tied det de rottekop nog niet was uut’evundn wel te verstoan. “Lekker kurt veur de vekansie” zeg mien mo “stiet oe goed” en mien Opoe zeeg eskrukkn: “Foi foi, kiend ie weetn niet woar aj op liekn, …..lillike poelante”.
Muuili’jk um iederene tevreedn te stelln maar mooi aj oe eign ding kunn doen. De netuur wil et zo det mien peerdestártien spierwit ewurn is, maar elk oar is welkom eur. Mooi zo loatn.
Now luigies, aju, old em de moed maar in.
TUSS’NDEURTIEN
