Now eur ik toch det allenigstoande vrouwn diskrimmeneerd wurn, umdet z’een kiendtien wiln em. Veur mien is´t ook wel eem wenn eur, want vrogger was’t niks anders dan zurgn daj d’r niet instunkn. Mien mo zeeg dan: “Die deerne mut ook trouwn” Dus ik zeeg dan metene: “Van wie mut det dan?”
Dan zie’k aar ineens stief ´eharmd met een dikke boek loopm. Kurt doarnoa buugt d’ele buurte zich met de kop over de kienderwaagn en maakt domme geluudties : “piedepiedepiet, en koepi doepi doe” woar as zo’n kiend niet fesoenli’jk van leert proatn niet. Mien olders addn et over d’overbevolking. D’ongersnood nog vars, of dwars in de kop zittnd, dan mun d’r niet te veule vreters bi’j koomm. ´Oh onze planeet is vuus te klein´ maar groter maakn, oh maar.
Ik kon mien onder verplicht trouwn niks veurstelln. “En weurumme mut det dan?” dram ie dan varder. “Det vertel ik oe later wel.” Ikke wachtn en wachtn, totdet mien va zeg: “ luuster, ’t is net as bi’j de katte”. Karamba, ik zie mien mo det vellegien al van mien ovlikkn, ie zoln toch over oe nekke goan.
Laterder koom ik d’r achter det et veur sommigen muuite kost. Nee, et is niet altied eerlijk verdeeld in de wereld, det gevuul ej wel ies. Veur d´ene is kienders kriegn een mártelgang, anderen drukkn ze bi´j een weesuus in de deure. Ook as´t wel uutkump, bin ze met zichzelf te druk um andacht an de kienders te geem, det kump veur.
As wi’j langes et Zeebeumpien fietsn skut et mien te binn en vroag ik mien of, of et doar ewest ef. Ik weet nog wel det Ina mien zeeg: “Siep, ik bin alweer over tied” Ik was machtig druk met oppassn. Ja, op kienders dan eur. Die vier van aar. Et was net noa de leste, die mos nog verluierd wurn en doar ak wel skik an. Mooi keerltien. Kiend was nog an de burst dus ik denke, det kan niet. “Oe kan det dan Ina?” zeg ik, net ok niks wete. “Ja, ik begriepe d’r ook niks van Siep, wi’j em allenig maar eem an de diek eleegn”
De veurige keer ad zi’j zich met et verkeerde ‘andduukien ov’edreugd. Die keer doar veur, ad et wat met de karke te maakn. Veule muuite kostn et in elk geval niet. Is allemoale goed ekooom eur, maar een gegeem mement mos zi’j toch allenig varder met et grut. Gien zwangerskappm meer, maar ook gien keerl en dan muj knokkn. En det kleine jonk eh, Stientien, wier deur die vier jongs verwend tot in d´ofgrond en et suukerpeertien wier een eignwies krengegien.
Die lekt niks op Ina maar meer op aar skoonmo en is dus skooljuffrouw ewurn. Gelukkig ef zi´j Dries evundn, een fietsnmakert uut Grav´urst, die as een mooi leern zadel veur aar ´emaakt ef, want zi´j is nogal breeduut en ef wat bezunders neudig. ‘Mien Stientien met de peerdebillegies’ zeg ie.
As´t niet lukt, met de zwangerskap, of mis giet, vuult et as een groot verlies en muj skri´jn. Wie as´t mee emaakt ef, wet et maar al te goed en ie lippm zo mee. Kwam vrogger vake veur eur, det et mis gung en kienderstarfte. Kleine Theo was niet meer. De volgende ´ietn dan ook weer Theo, wel tot vier keer toe. Kiek maar ies in zien stamboom. Wat veur gevuul ie em, as d´r een vervanger van een stellegien dooie Theo´s veur oe stiet, begriep ie dan ook wel. Wonderkiend.
Now aju eh, de mazzel.
TUSS´NDEURTIEN
