De kerstcolumn van Kampenonline komt van Marja Kroon. Zij woont nu nog in Nijkerk, maar de liefde zal haar in 2017 naar Kampen brengen. Vorig jaar zat zij met Kerstmis in Malawi, werkend voor de hulporganisatie Africare foundation, dit jaar viert zij Kerstmis in Kampen, een echt Kerstverhaal:
Het is alweer een jaar geleden. Een jaar geleden dat ik in Malawi zat met tranen in mijn ogen. Want kerst stond voor de deur. Een kerst die ik dat jaar niet in Nederland zou vieren. Een kerst waarbij de kou ver te zoeken was, er geen gezellige lichtjes in de straten brandden, waar er geen kerstmarkten waren en geen overvolle voorraadkasten met te veel eten voor te weinig mensen. En o, wat mistte ik dat kerstgevoel. Ver weg van mijn lieve familie en vrienden, ver weg van de kerst die ik kende. En nu een jaar later zit ik weer met tranen in mijn ogen. In Nederland. En ik vraag me af waarom. Om een misverstand uit de weg te gaan, ik ben dolgelukkig dat ik kerst in Nederland mag vieren. Ik zing de kerstliedjes op de radio uit volle borst mee, had de kerstboom al graag in november neergezet, denk over wat ik allemaal wel niet wil eten met kerst, bezoek kerstmarkten en probeer zoveel mogelijk familie en vrienden te zien. Ik ben een gelukkig persoon. En toch wens ik soms dat ik weer in Malawi was. Toch springen de tranen me soms in de ogen. Want ik besef me (misschien nu wel meer dan toen ik er was) hoe bijzonder het was. Hoe mooi het was. Kerst vieren in al zijn eenvoud. Kerst met 35 graden. Kerst met rijst op het hoofdmenu. Kerst met mensen die je nog maar net hebt ontmoet. Kerst met koren waar je de taal niet van spreekt. Kerst in een ziekenhuis waar mensen letterlijk stierven van de honger. Kerst die teveel ouders zonder hun kindje moesten vieren. Een kerst die misschien wel helemaal niet gevierd is. En ik weet dat kerst niet om al die materiele zaken draait. Maar met kerst zie je het grote contrast ineens weer. Besef je het meer. Sta je er meer bij stil. En dan komt het schuldgevoel. Het schuldgevoel dat denk ik veel mensen hebben. Een schuldgevoel waar heel veel organisaties op in haken. En bij mij komt dan het ‘ik-wil-de-wereld-redden’ gevoel naar boven. Ik lees over al die vluchtelingen. Over steden in puin. Over de honger in Afrika. Zie de beelden weer voor me van Malawi. Maar ik besef me ook iets. Ik kan de wereld niet redden. En dat brengt me terug bij kerst. Daar waar het bij kerst om gaat. Want door kerst hoeven wij de wereld ook niet te redden. Met kerst kwam de Redder. Dus midden in de puinhopen van deze wereld mogen we ook rust vinden. Mogen we vertrouwen dat het beter wordt. Dat betekent niet dat we onze ogen moeten sluiten. Alsjeblieft niet zeg. We kunnen niet iedereen helpen. Maar misschien wel iedereen die op ons pad komt. Of waar wij op een pad worden gezet. 
Misschien worden jullie wel op het pad van een sponsorkindje gezet of komt jullie donatie op het pad van de mensen in Malawi. Maar laten we vooral niet vergeten waar het bij kerst om gaat. Ik niet en jullie ook niet.
Fijne kerstdagen, waar jullie ook mogen zijn en bedankt voor jullie geweldige steun!
– What is Christmas, if there never was a saviour wrapped in a manger? –
door: Marja Kroon
De Africare Foundation is in 2011 opgericht, als Christelijke non-profit organisatie met als hoofddoel kindersterfte te verminderen in Afrika. Door middel van verschillende projecten richt de Africare Foundation zich op kinderen en families die leven onder de armoedegrens. Door de strijd aan te gaan met armoede, ziekte, verwaarlozing en misbruik, wordt er geprobeerd de leefomstandigheden te verbeteren.
www.africare.org
