- Xandra Koster | @xandrakoster
Naar aanleiding van een vakantie in Frankrijk die haar ogen opende schreef (oud-raadslid) Xandra Koster een open brief aan winkeliers
Een paar jaar geleden kon ik nog alles. Ik werkte, sportte, voedde in mijn eentje drie kinderen op en ik zat in de gemeenteraad in Kampen. Tot ik in december 2012 tijdens een vergadering mijn schouder uit de kom voelde zakken. De volgende dag ging ik naar mijn fysiotherapeute die me al tijden behandelde voor chronische rugpijn en zij plaatste de schouder weer waar hij hoorde. Om een lang verhaal kort te maken: vijf maanden later had ik de diagnose EDS type3 (een erfelijke progressieve bindweefselaandoening), was ik gestopt met het raadswerk en zat ik gedeeltelijk in de ziektewet. Inmiddels zijn we ruim drie jaar verder en ben ik bezig met mijn tweede revalidatietraject. Beter zal het niet worden, het doel van het traject is om de achteruitgang te remmen.
Kleding shoppen is een uitputtingsslag. Met de auto naar het centrum, van de parkeerplaats naar de winkels lopen, kleedhokje in, uitkleden, omkleden, aankleden, nieuwe winkel, nieuw kleedhokje, ik word al moe als ik er aan denk. De laatste tijd ga ik zo hard achteruit dat ik steeds vaker denk aan een rolstoel. Met een rolstoel zou ik makkelijker de winkelstraat door kunnen. Veel lotgenoten hebben er een en zij vertellen mij dat het hen heeft gered van sociaal isolement. Ik wil niet eens in de buurt komen van sociaal isolement. Ik wil participeren zo veel ik kan. Omdat ik nadenk over een rolstoel kijk ik anders naar mijn omgeving. Als ik ergens ga koffie drinken kijk ik of de gelegenheid wel toegankelijk is voor een rolstoel. Als ik naar het toilet moet schat ik in of er een rolstoel in zou passen. Ik kijk naar het station, mijn eigen huis, de bus en ik kom tot de conclusie dat het slecht gesteld is met de rolstoeltoegankelijkheid in zo veel openbare gelegenheden.
Afgelopen juni ging ik met het vliegtuig naar Zuid Frankrijk, Montpellier. Een ideale vakantieplek voor iemand die beperkt valide is, want de hele stad is bereikbaar met de tram. Ik hoefde nauwelijks te lopen en kon toch overal naartoe. En het klimaat is heerlijk voor mijn pijnlijke lijf. Wat me meteen opviel was dat veel mensen in rolstoel gewoon deelnamen aan het dagelijkse leven. Ze konden moeiteloos de tram en bus in rollen, bij de meeste supermarkten was een aparte rij voor hen. Daar mogen ook andere mensen afrekenen, maar zodra iemand met een rolstoel in de rij komt, gaat iedereen aan de kant. De boodschappen worden zelfs van de band gehaald, de rolstoeler mag voor. In kledingwinkels waren extra grote pashokjes en de afrekencounter was gedeeltelijk verlaagd zodat iemand in een rolstoel gewoon zelf kan afrekenen. In Nederland zijn we nog niet in de buurt van het bewustzijn wat men in Frankrijk blijkbaar al heeft.
Een paar jaar geleden was ik net als de meesten van u. Gezond, volop in staat te participeren en volledig onbewust van hoe beperkend de buitenwereld is voor mensen met een handicap. Ik gun u gezondheid en hoop voor u dat u nooit in de situatie komt dat u zich hoeft te oriënteren op een rolstoel. Wel zou ik het tof vinden als u eens een tijdje deed alsof. Stel u voor dat u of uw geliefde binnenkort op wielen door het leven moet. Kijk in uw bedrijf of u daar dan nog terecht kunt. Als u werkt in een kledingzaak, stel u voor dat gehandicapten ook kleren moeten kopen. En misschien kunt u zelfs al gaan nadenken hoe dat in de toekomst anders en beter kan. Dan hoeven wij niet meer alles online te bestellen en dat is zowel voor u, als voor ons fijner.
