Door Alex de Jong @ Attest Communicatie
De ‘affiche’ die ik recentelijk van Myosotis tegenkwam, deed me noodgedwongen denken aan mijn eigen oude dag. Van welke muziek zou ik dan houden? Van welke zangeres zou ik, eenmaal in de nadagen van mijn bestaan, nog een ‘concert’ willen bijwonen? Waar zou ik warm voor lopen als ik, eenmaal in een verzorgingstehuis, mijn voorkeur voor een zangpartij mocht uitspreken? Welke sexy zangeres zou mijn hart sneller doen kloppen? Britney Spears? ‘Hit me, baby, one more time…’
Toegegeven, met mijn 51 jaar voel ik me nog lang niet oud, al zie ik soms – in de weerspiegeling van mijn portret – mijn vader, en denk ik wel eens: ‘Man, je mag dan tussen je oren nog steeds denken dat je twintig bent, maar dat ben je allang niet meer’. Toch kan ik me nog niet voorstellen dat ik over 25 jaar ook wel eens in een bejaardentehuis zou kunnen zitten; zeker niet omdat je dergelijke woonplekken tegenwoordig niet meer zo mag noemen. Bejaarden zijn er niet. Die bestaan niet meer sinds alles een ‘politiek correcte’ benaming moet hebben. Een hangplek voor oudere jongeren, dan, wellicht?
Zelf zou ik, eenmaal ‘op leeftijd’ nog wel graag Phil Collins live willen horen spelen en zingen. Al heb ik me laten vertellen dat die man tegenwoordig zelfs al van voren te oud is om nog van achteren te weten dat hij nog leeft. Drummen gaat hem allang niet meer zo gemakkelijk af en zingen schijnt ook een steeds groter probleem te worden. Waarschijnlijk is hij al dood tegen de tijd dat ik de 80 jaar aantik, dus van deze voorman van Genesis (zoveel beter dan Peter Gabriel ooit was), hoef ik over dertig jaar niet meer zo heel veel meer te verwachten. Jammer. Ik troost me met de gedachte dat hij, al zou hij tegen die tijd nog wel ‘alive and kicking’ zijn, nog steeds nagenoeg even onbetaalbaar zal zijn als nu. Dus moeten we de dromen iets realistischer maken.
Laten we het dan dus maar wat dichter bij huis zoeken. Dat scheelt immers alweer een vlucht, een hotel en aanverwante kosten. Django Wagner? Frans Duits? (ik weet dat je zijn naam anders schrijft, maar zo vind ik het veel mooier!) Marianne Weber?
Sorry, niet echt mijn ding. Ik ben niet zo van het Nederlandse lied. Of het moet al iets van De Dijk zijn, want die muziek is gewoonweg tijdloos. Echter: hoe tijdloos die muziek ook mag zijn, de mannen van die formidabele groep zijn dat niet. ‘Mag het licht uit?’ is over dertig jaar voor hen ook geen vraag meer. Ik moet ze dus jonger zoeken dan ik zelf ben.
Zangeres. Sexy. De dochter van André Hazes? Misschien is dat wat. Ik weet haar naam niet eens, maar boeit dat? Tegen die tijd weet ik waarschijnlijk ook mijn eigen naam al niet meer. Gelukkig heb ik nog even tijd om daarover na te denken.
De bewoners van verpleeg- en revalidatiecentrum Myosotis hebben die luxe niet. Daarom spraken zij zich onlangs massaal uit voor een optreden van Willeke Alberti. Ze willen haar graag in 2019 verwelkomen en in groten getale bejubelen en met haar zingen. Haast is daarbij natuurlijk wel geboden, want ook Willeke is de jongste niet meer.
Daarom hebben de oudere jongeren van Myosotis uw en mijn hulp nodig. Tenslotte komt Willeke niet ‘zomaar’ omdat ze het ‘gewoon zo ontzettend leuk vindt’ om voor ‘bejaarden’ op te treden. Ze komt ook in 2019 – zo denk ik – uitsluitend wanneer haar gage gewoon wordt betaald. Geen idee hoeveel (of hoe weinig?) dat tegenwoordig nog is, maar het is vast meer dan mensen mij wensen te betalen voor als ik hen een middagje kom toe-‘zingen’. Terecht, hoor, laat daar geen misverstand over bestaan. Tenslotte weet ik dat ik uitsluitend bij de belabberde audities van X-factor of ‘Holland’s got talent’ geen modderfiguur zal slaan…
Om Willeke’s gage bij elkaar te sprokkelen, hebben de activiteitenbegeleiders van deze mooie IJsselheem-locatie een wintermarkt bedacht. En wel op vrijdag 30 november. Van 14.00 uur tot en met 18.00 uur is het restaurant van Myosotis voor deze gelegenheid omgetoverd tot ‘een gezellige markt in winterse sferen’. De oproep, eerder gedeeld in de plaatselijke media, vertelt het volgende: ‘Bij de kramen worden winterse (door bewoners zelfgemaakte) producten verkocht, er worden verse kerststukken gemaakt en verkocht, er is een verloting, verkoop van diverse hapjes en drankjes etc.’ Vooral in die ‘et cetera’ zit de verrassing; kortom: kom langs en maak het mee! Wie wil er tenslotte nu niet de ‘gezelligste markt van het jaar’ bezoeken?! ‘Leuk voor jong en oud; iedereen is van harte welkom’, zo werd er wervend geroepen. Wie hier geen gehoor aan geeft is natuurlijk hartstikke ‘gek’.
Proef je hier een lichte ondertoon van spot? Dat zegt dan ongetwijfeld meer over jou, dan over mij. Ik ben namelijk heel serieus. Bloedserieus. Ik vind namelijk dat heel Kampen moet uitlopen en langs moet komen. Dat bedoel ik letterlijk. Ik vraag je niet massaal die wintermarkt te bezoeken, want daar is geen ruimte voor. Wel roep ik je op om een bijdrage aan de benodigde pot met geld te leveren. Dat kan door op de gezellige markt iets te kopen wat door een van de bewoners is gemaakt, maar het kan – wat mij betreft – ook door een vrijwillige bijdrage aan deze bewoners te schenken en aansluitend weer snel door te lopen. Al is het maar een euro!
Zelf ben ik geen fan van Willeke Alberti, dat geef ik ruiterlijk toe, maar daar gaat het vandaag niet om. Het gaat om de wens van al deze ‘oude van dagen’; al deze mensen die graag willen worden vermaakt, die graag samen willen zingen en zich met z’n allen willen verheugen op een gezellige middag. Laten we dat samen mogelijk maken!
Ik beloof je: ik zal er staan met een pot om jouw bijdrage in ontvangst te nemen; als jij, lezer, belooft om langs te komen en royaal te geven?! Natuurlijk doe ik het ook. Ik doneer elf euro (waarom elf? Dat vertel ik in een latere column nog wel eens). Doneer jij ook? Waarom? Gewoon omdat het leuk is om dingen mogelijk te maken; omdat het fijn is om te geven en om andere mensen hun plezier te gunnen.
Denk ondertussen ook na over welke artiest jij wilt beluisteren wanneer je zelf eenmaal tegen de tachtig jaar bent. Dan gaan we daar nu alvast voor sparen, oké? Wat een feest zal dat zijn! Ik kan nog best wel even wachten…
