Door Marinus Brouwer
Autolakschadespecialist Marinus Brouwer geeft tweewekelijks in de
Stadscolumn zijn kijk op Kampen, auto’s en het leven.
De grote M
Na een bezoekje aan mijn ouders, op gepaste afstand achter in de tuin, rijd ik samen met mijn zoontje terug naar Kampen. We blèren heerlijk
hard samen met Nederlandstalige radiohits mee. Hij wordt steeds baldadiger en dan weet ik al hoever het is. Zijn bloedsuiker zakt.
Kortom: er moet weer snel iets te eten in. Nou ben ik niet vies van een patatje of een lekkere Angus beef burger, maar ik ken mijn zoontje.
Zodra er een gigantisch grote M langs de snelweg in beeld komt zeurt hij net zo lang over Mac menu’s tot ik het woord patat en nuggets en big mac
niet meer kan horen. Lezen is (nog) niet zijn meest favoriete hobby maar het Mac menu leest hij met genoegen!
Mijn vrouw en ik proberen dit natuurlijk te voorkomen door een tas met een stapel volkoren boterhammen, komkommers en een appel mee te nemen, maar net als ik kan mijn zoontje stevig bunkeren en dus was hij voor de middag al door de gezonde voorraad heen. Die enorme stapel boterhammen blijft trouwens nooit plakken want we zijn allebei zeer actief en we hebben een dusdanig snelle stofwisseling dat alle calorieën ter plekke worden verbruikt. Waardoor we in ieder geval langer doen met onze skinny jeans dan met een enorme voorraad eten.
Wetende dat er een big M aankomt op links, wijs ik alvast naar rechts. ”Moet je daar eens kijken, dat lijkt wel een enorme draak”, wijs ik naar een apart gevormde wolk aan de rechterkant. Maar mijn zoons aandachtsboog is vrij kort en de wolk kan hem niet bijzonder boeien. Ik wijs nog naar een gebouw rechts waarop de zon weerspiegelt en naar een oldtimer rechts vlak naast ons. En dan ineens een fabrieksnieuwe witte
Polestar 2, ook rechts van ons, maar helaas mijn zoon vertikt zich te laten afleiden. “Kijk pap”, zegt hij en wijst naar de M, die inmiddels steeds sneller in beeld komt. “De grote M”! Hij kijkt me opgetogen aan met een blij hoofd en met de allerliefste puppy-ogen en hij slikt. Hij proeft de nuggets al zo te zien. Na een intensieve werkweek en een minstens zo intensief familiebezoek besluit ik het gezeur een keer voor te zijn en ik neem de afrit richting de grote M.
Even later zit hij gelukzalig aan een Mac menu en kijkt me aan. “Je probeerde dat ik de andere kant op keek, hè pap? Zodat ik de grote M niet zag.” Er komt een moment dat kinderen hun ouders beter kunnen beduvelen dan andersom en op dat punt zijn we toch weer sneller aangeland dan ik verwacht heb, bedenk ik mij, terwijl ik genietend een patatje in de fritessaus doop. “Morgen weer groenten, hè pap?!”, helpt hij mijn slechte geweten vast een beetje. Terug in de auto en onderweg
naar huis valt hij meteen in slaap. Ik probeer alvast te bedenken hoe ik dit snackmenu na de onlangs vastgestelde “grote groenten afspraak” aan
mijn vrouw ga uitleggen. Leeservaring opdoen met het Mac Donalds menu?!
Ja, dat is wel een aardig goed argument denk ik en terwijl ik naar het gebabbel op de radio luister en naar het rustig ademen van mijn zoontje volg ik de borden weer naar Kamp’m.
