Autolakschadespecialist Marinus Brouwer geeft in de Stadscolumn zijn kijk op Kampen, auto’s en het leven.
Het einde
Ik had zojuist van een klant een lekkere plak chocolade gekregen. Zo eentje met het stadsfront van Kampen gegoten in chocolade. Van chocolaterie de Swaen. Jammie. Van chocolade ga ik zingen! Waarom ik die reep kreeg? Geen idee eigenlijk. Vergeten te vragen.
Mijn klanten worden wel steevast getrakteerd op een gezellige anekdote over Kampen dus misschien was dit een soort tegenactie. “Mooi zo, lekker voor bij de koffie thuis vanavond”, bedacht ik toen de klant weg was. En als ik nu alvast een klein stukje in mijn wang schoof, kon ik straks tijdens het polijsten lekker lang de chocolade blijven proeven.
Ik brak een stukje Bovenkerk af. Tenminste dat was mijn bedoeling, maar dáár moest ik écht wel even wat kracht voor zetten. Een klein stukje afbreken dat ging niet zo maar. De reep was zo stevig dat zó hop, een flink stuk van de Bovenkerk afbrak. Nou ja, geen probleem natuurlijk. Ik schoof het stuk naar binnen. Mmmm, lekker romig. Nog maar een klein stukje dan. Nee, hetzelfde verhaal, een klein stukje afbreken, dat ging echt niet. Nou vooruit, nog maar een groot stuk. Voor ik het wist had ik om tien uur ‘s ochtends al een flink stuk stadsfront achter mijn kiezen. En ik móest nog beginnen met polijsten.
Nadat ik de hele middag lekker aan het werk was geweest, blikte ik naar mijn bureau en naar het resterende stadsfront dat nog in het plastic doosje op een gouden stukje karton lag. “Lékker bézig Marinús!”, dacht ik. Van het hele stadsfront was alleen het middengedeelte met de stadsbrug nog over.
Ik keek op de klok. Bijna tijd om naar huis te gaan. Er was te weinig chocolade over om thuis bij de koffie te delen. Ik keek naar de stadsbrug. De stadsbrug lag er enigszins hulpeloos bij. Ach en thuis wist niemand zelfs van het bestaan van deze plak chocolade af. “Ik haal voor thuis wel een keer een lekker tasje chocolade binnenkort”, besloot ik een beetje schuldbewust. Ik brak het resterende stuk in tweeën en stopte snel in iedere wang een stuk. Hap, slik weg stadsbrug. Het einde!
