Het is niet bij te houden hoeveel verschrikkelijke oorlogsbeelden er ondertussen al via diverse media aan de wereld getoond zijn. Elke keer weer gevolgd door een golf van afschuw om de onrechtvaardigheid en het leed wat voor ons in de meeste opzichte een ‘ver-van-ons-bed-show’ is. Onschuldige mannen, vrouwen en kinderen. Tientallen werden al snel honderden. Honderden werden al snel duizenden en duizenden werden, terwijl wij niks anders konden dan lijdzaam toekijken hoe de beelden ons bereikten, honderdduizenden.
Je zou als gewone burger maar moeten kiezen waar je naartoe vlucht in je eigen land. In het deel wat aangevallen wordt door je eigen landgenoten? In het deel wat aangevallen wordt door buurlanden? Of in de delen die aangevallen worden door alle andere landen die zich er in mengen, die allen hun eigen bommetjes werpen en vervolgens de vinger naar een ander wijzen. Waar kan je schuilen in een land, waar zelfs je schuilplaats wordt gebombardeerd? Dus men vlucht. En wat een ieder over vluchtelingen denkt laat ik graag achterwege. De verdeeldheid daarin is er nou eenmaal en het is niet aan mij om voor een ander te bepalen hoe er over gedacht wordt, maar zeg nou zelf; Zou je zelf tussen de brokstukken van je kapotgemaakte wereld gaan liggen en hopen dat je er veilig bent..?
Het onderstaande gedicht draag ik hierbij graag voor. Wij zijn vrij. We mogen denken wat we willen. Maar zelfs bij gedachten die tegen een bepaald beleid zijn, is het niet onmogelijk om te proberen je af en toe wat meer te verplaatsen in de ander.
Stel je voor dat het water uit je kraan stopt met stromen
dat geen lamp meer brand in je huis
en je electriciteit je wordt ontnomen.
Stel je voor dat het bed waarin je slaapt
je geen rust meer biedt,
maar slapeloze nachten of boze dromen.
Stel je voor, dat geen enkele plek nog veilig is voor je kind
dat elke dag vol nieuwe gevaren is
en je nergens een veilig onderkomen vind.
Stel je voor dat alles om je heen,
je buren, je vrienden, de huizen en de straten,
de winkel op de hoek, mensen om mee te praten
dat alles wat vanzelfsprekend zou moeten zijn,
verruild wordt door verdriet en angst en pijn.
Zet jezelf in gedachten eens op het hoogste punt,
van een plek dicht bij je in de buurt
en kijk eens om je heen.
Stel je voor dat alles om je heen verdwijnt.
De huizen en gebouwen, de scholen en de kerken
alle banen en het harde werken
dat niks nog overblijft behalve uitzichtloos verdriet
en je daarin totaal geen toekomst meer ziet.
We hebben 1 wereld en die gebruiken we samen,
ze is van iedereen evenveel.
En ook al hebben alle landen andere namen,
ieder mens heeft recht op eenzelfde deel.
Niemand is meer of minder dan een ander.
Huidskleur, geloof of achtergrond speelt totaal geen rol.
Wanneer je iedereen kan zien zonder deze definities
blijft er maar 1 over en dat is mijn wens,
dat we elkaar beschouwen en behandelen zoals we zijn,
want in de eerste plaats zijn we allemaal MENS.
Paideia
