Nog een paar weken, dan is het Pasen. Het lijden van Jezus en het ultieme offer dat hij bracht staan hierin centraal. Voor Christenen een tijd om stil te staan bij het geloof in God en zijn eniggeboren Zoon, die stierf aan het kruis voor de zonden van de mens.
Voor degenen die van het hele bijbelverhaal de spreekwoordelijk kaas niet hebben gegeten, kan Pasen van alles vertegenwoordigen. Vooral in commercieel opzicht valt er nogal wat aan te verdienen en zoals in september de pepernoten al in de schappen liggen, lijken de kerstartikelen tegenwoordig opgeruimd te worden om plaats te maken voor de paaseieren.
We leven in een wereld waarin door verschillende geloven, religies, denkwijzen en opvattingen, veel kapot word gemaakt. Waarin angst wordt gezaaid door groeperingen die het geschreven woord interpreteren zoals zij dat willen en denken hiermee het recht te hebben letterlijk dood en verderf te zaaien. Anders denkenden zijn niet welkom en anders gelovigen al helemaal niet.
Waarom wint dit kwaad het van de goedheid die in minstens zo veel mensen zit? Waarom weegt het kwade zwaarder en wentelen we ons meer in wat dit kwaad veroorzaakt, dan dat we ons omringen met de goedheid en liefde van mensen om ons heen? Misschien zijn we van nature doemdenkers en is ons glas liever half leeg dan half vol.
Even terug naar de kruisiging van Jezus. Een man die stierf aan het kruis. En als we er nu eens even vanuit gaan dat hij een mens was zoals ieder ander, een mens zoals jij en ik, zonder dat we het geloof er bij betrekken, zou zijn intentie dan wellicht heel anders vertaald kunnen worden? We zouden kunnen kijken naar hoe hij zichzelf opofferde voor zijn naasten. Een daad, waarbij hij zo onzelfzuchtig was dat hij zijn leven gaf voor anderen. Je hoeft niet gelovig te zijn, of bijbelkennis te hebben, om te mogen voelen dat dit een ultieme liefdevolle daad is. En liefdevolle daden zijn niet gestorven op het moment dat Jezus stierf aan het kruis. Wij als mensen zijn in staat om grootse dingen tot stand te brengen, maar het omkijken naar elkaar wordt op vele fronten minder en we leven veelal in onze eigen wereld. Als we zo nu en dan, even onszelf op willen, kunnen en durven offeren voor het belang van onze naasten, zou dat ook iets op gang brengen; Liefde.
Liefde is de bron van elk geloof. God of geen god. Liefde is Universeel en wanneer wij niet af en toe onszelf een klein beetje opofferen om een ander bij te kunnen staan, geven we het kwaad de ruimte om te heersen. Elk verhaal is vrij te interpreteren en we hebben de keus of we er iets moois of iets lelijks van maken. Waar kies jij voor..?
