Mijn vriendin had vroeger een CD van Van Dik Hout, de speciale Pinkpop editie. Een CD vol mooie Nederlandstalige rocknummers. Ik heb deze band toen voor het eerst en het laatst live gezien op een studentenfeest; springen, feesten en meezingen. Daarna nooit meer live gezien, maar wel al die jaren met een schuin oor blijven volgen.
Vanavond dus nieuwsgierig naar De Stadsgehoorzaal getogen om te beleven of Van Dik Hout nog steeds datzelfde enthousiasme op het podium weet te brengen. Persoonlijk vind ik het altijd wat ongemakkelijk, een rockband in een theater; ander publiek, intiemere setting, en de band staat bijna letterlijk onder een vergrootglas, kan zich niet verschuilen achter hun eigen “wall of sound”.
Het is of ik in een tijdreismachine ben gestapt en na 20 jaar zanger Martin Buitenhuis weer tegenkom. Nog steeds dezelfde jongensachtige, ietwat slungelige persoon, die niet ouder lijkt te zijn geworden. En uiteraard nog steeds met dezelfde, uit duizenden herkenbare, stem. De band begint zonder enige vorm van aankondiging in een kleine akoestische setting. Gaandeweg wordt dit uitgebouwd naar de voltallige band op het podium. Dit zijn de mannen die ooit als vrienden in de jaren ’90 deze band zijn begonnen en nu nog steeds samen zijn. Ze zijn daar zelf nog steeds trots op en dankbaar voor en spelen daarom als tegenhanger de Vlaamse klassieker “De Fanfare van Honger en Dorst”. Dit is niet de enige cover, ook een eigen bewerking van Bob Dylans “Make You Feel My Love” komt voorbij.
Het zijn deze avond vooral de luisterliedjes die het meest boeien. De duidelijke zangstem centraal met een kleine muzikale aankleding. Akoestische en elektrische (bas)gitaar wisselen elkaar regelmatig af. Daarbij komen ook de hits van de Poema’s voorbij als “Mijn Houten Hart” en “Zij maakt het verschil”.
De megahit “Stil In Mij” wordt gelukkig niet voorspelbaar tot het laatst bewaard, maar wordt halverwege de tweede set gespeeld. Dit keer in de oorspronkelijke versie, zoals Buitenhuis deze onlangs terugvond op een cassette uit de oefenruimte uit de jaren ’90.
De mooie liedjes doen het werk, deze worden in alle rust gespeeld. Buitenhuis staat stil rechtop achter zijn microfoon. De ruimte tussen de liedjes vult hij op door van papier gedichten voor te dragen. Het gedicht en lied dat de rode lijn vormt voor deze avond is “Rock ’n Roll Is Niet Dood”.
Rock ‘n Roll is niet dood
Nee was dat maar waar
dan had ze nu een ereplek en status als martelaar
…
Zieltogend in de goot
nee Rock ‘n Roll is niet dood…
Na de mooie afsluiter “Laat Het Los” en 3 nummers als toegift, verlaten de heren het podium. Rock and roll is zeker nog niet dood, dat bewijst Van Dik Hout vanavond. Maar doet me toch wel weer verlangen naar een optreden in een popzaal of festivalweide.
