Ofskeid neemm dut machtig piene. Ineens is’t weer umme en stoj kloar um noar ‘uus te goan. Koffer pakkn is een mákkien, alles wat van oezelf is, neem ie weer mee. Dus ie oem oe niet zenewachtig te maakn, det ef niet neudig. Maar ’t is toch eem trammelant en ie vroagn oe op weg noar et vliegveld wel eem of oj alles em, en veural denk ie; ‘als det maar goed giet.’ Een ongeluk zit in een klein uukien.
Disse keer zat ik mooi bi’j et raampien achter de vleugel. Aj niet neersturtn, ontploffn of van oe stoel ov’esleurd wurdn, is vliegn et mooiste wat d’r is. Et blef een wonder en onze Duitse piloot ad et beste met ons veur en zeeg over de hintercom det ie nog een rundtien met ons gung drei’jn. Eerst dacht ik; ‘ja sal wel, aj in de lucht zo oastn als op d‘autobaan, oev ik gien rundtien.’ Toch goan wi’j op de zietkante varder en kunn alles beneedn mooi zien en vliegn richtink Zuudn um et uuterste puntien van Afrika in de zunne te zien liggn. ‘Siep, det is huniek’ zegt Theo ‘ie kun et zo maar mooi zien van oe kante eh?’ Ja bofkonte, old em de moed maar in en ei kek alf op mien skoot mee deur et kleine ruutien. Nog een eel ende goan we langes de kust ene en dan ‘oger en ‘ogerder, totdaj niks meer zien allenig nog de roze gloed van de zunne. Die zit dan net an d’andere kante, maar det gef niet, ie kunn niet alles em. Ak et stadsgedeelte met ‘uusies die aldoor maar kleiner wurdn beneedn zie liggn, zet et gemis van mien kiend metene met een trillnde lippe in. Oe lange zol et duurn, veurdaj menare weer zien. Zol zi’j et doar reddn met al det polletieke gesallemander. D’eerste traanties muk alweer met een glas wien wegslikkn, mienzelf moed inspreekn en dankbaar weezn. Et is niet anders. Ie kunn niet altied gelukkig weezn en een bietien skri’jn eurd d’r bi’j, giet wel weer over.
Martha wacht ons an d’andere kante op en em wi’j nog een dikke week um an Tiemie te wenn, en ei an ons. ‘Onger ef ie niet ad en veule vri’j’eid in de wiedse omgeving. In ene weke em wi’j meer bewegink in Duutsland dan in die drie moand Zuud Afrika. Martha jug ons de barg op en de bossn deur alsof’t niks is. Thuus ef Tiemie ‘eleerd det ie niet achter de, ganzn, zwaann en poelántn an mut zittn en luusterdn ei mooi. Doarzo gung ie als een speer, saamt met Martha’s suukelakleurige labrador achter de kenienn en de reeën an en was ie lange tied vort, narns meer te zien, ….vindn ze doar leuk skienbaar.
Als wi’j bi’j een ‘otel koffie goan drinkn, is’t esleutn maar d’ondn mun d’r weer eem uut en et duurt niet lange of ik eure um et uukien Martha zo árt skriwn, alsof zi’j vermoord wurd. Ze knalt die blauwe, plastiekn ‘older van de liende teegn die kop van die ‘ond van aar, want die ef een dikke kippe in de bek. De kippe fladdert, of aar leem d’r vanof ‘angt en det is ook zo, want als Luuk noa die tik an de kop de kippe lut valn, ef Tiemie em te pakkn. Wat det betreft is’t een goed span. Now kreg Tiemie op zien beurt det dink an de kop en lut d’inmiddels kale kippe valn. Die slut alf naaknd op de vlucht de struukn in en d‘undties stoan doar met een skuldige blik en de bek vol met veern. Tot d’r arns boomm ons een raampien oopm giet en wi’j oastig de beenn neemm. Et is weer mooi ewest en t’was ook weer anpassn en doar ej dan onderand ook tebak van.
In Kampm em wi’j eerst een dag of wat skitterend weer en zeggn z’allemaolae det wi’j det mee ‘eneum em, maar dan is’t al gow weer winter en aal ik de winterjásse, de flaneln laakns en de musse maar weer veur de dag. Det is wel eem wenn en et haklimatizeern duurt een paar weekn. Ie mun wat in uus em en de tilleviesiepregramma’s bin ook wel weer gezellig, al muk zeggn, missn doej et doar niet. Ie kunn d’r buutn, echt.
Et belangrijkste van een veraal is et begin. Woarumme? Um daj eerst een begin mun maakn, veurdaj varder kunn skriemm. Aj weer thuus bin duurt et eem veurdaj iederene ad em en overal bi’j langes ewest em. Eerst d’oldn en de ziekn, andere lui koomm zelf wel langes. D’overbuurman ad al een bussien bloemm veur de veurdeure neer’elegd, alsof wi’j ‘esneuveld waarn. Van zien uus uut kan ie zien of et d’r nog ligt, dus toen wi’j niet harreveern, ef ie’t weer op‘aalt. De volgende dag kwaamm z’uut uus met et struukgewas op ons ov‘esturmd. Kiek, det is nog ies leuk thuuskoomm.
Intussn bin’k erstellend van een nachterlijk struukelpartijgien, vlak veur de deure, en dankbaar da’k niet allenig was en mien tandn nog eb, want die gruuin niet meer an.
Ik was eem vergeetn dak d’r als een bombardement slachtoffer uutzie en gung noar de veurdeure um de collectant te zeggn da’k eem oversloa. Ei zeeg ‘eskrukkn: ‘okee okee, loat maar zittn’ en slug oastig zelf op de vlucht. Goedkoop rundtien. Elk veurdeel ef zien noadeel, maar ja zo kuj zien, een ongeluk zit in een klein uukien, in dit geval in een klinker. Sindsdien eur ik elke keer weer ni’je veraaln van andere lanceringn die goed of slecht ov ‘eloopm bin en soms koomm alle bevallings d’r nog achter an en zeg ik teegnswoordigs da’k een stellegien vliegnde poelántn teegn’ekoomm bin. Et gung zo snel, ik eb ze niet ies ezien.
Now aju maar weer eh.
TUSS’NDEURTIEN
