Door Alex de Jong @ Attest Communicatie
KAMPEN – Het restaurant van Myosotis zat afgelopen woensdag afgeladen vol met zingende, neuriënde en klappende oude van dagen. Ze kregen een optreden van Willeke Alberti, die door de opbrengst van de afgelopen Wintermarkt, aangevuld met een bijdrage van tweeduizend euro van de Nationale Ouderenraad, liedjes uit de oude doos presenteerde. Voor menige (demente) oudere een feest van herkenning. Het bracht sommigen er zelfs toe om te gaan staan en vol overgave mee te zingen.
Om half negen was het team van elf activiteitenbegeleiders al paraat om de zaal geschikt te maken voor het optreden van vandaag. ‘Het podium moest nog worden gebouwd; tafels en stoelen moesten allemaal anders staan…’ vertelt Emma Stegeman. Maar natuurlijk begon het daar voor hen niet mee. Aan dit langverwachte optreden ging al heel wat organisatie aan vooraf.
Wintermarkt
Ruim drie maanden geleden was daar al een ander belangrijk ijkpunt: de wintermarkt, waarmee de activiteitenbegeleiders veel geld hoopten in te zamelen, door verkoop van lekkere hapjes, een verloting en de verhuur van kraampjes aan enkele commerciële partijen. De markt was een doorslaand succes. De wintermarkt van 2018 was een drukke markt die beduidend meer mensen – en meer opbrengst – dan voorgaande jaren wist te brengen, zo vertelden de activiteitenbegeleiders na afloop. Daarmee kwam de wens om een optreden van Willeke Alberti te regelen, ineens wel heel dichtbij. ‘De Nationale Ouderenraad gaf destijds aan onze opbrengst te zullen verdubbelen, als we boven de tweeduizend euro uit zouden weten te komen’, vertelt Lida Stroomberg. ‘Die doelstelling hebben we gehaald’, zo vertelde ze na afloop van de markt. Met deze toezegging stond niets de activiteitenbegeleiders in de weg om Willeke ook daadwerkelijk te boeken. Aldus geschiedde.
Droomland
‘Ik breng u een mooi lied, uit de tijd toen ik in scheiding lag. Ik weet al niet eens meer van welke man’, grapt Willeke. De band begint te spelen en Willeke zingt de eerste woorden van het lied ‘Droomland’. Binnen de kortste keren zie je ouderen, eerder onderuitgezakt, opveren, gaan er voorzichtig handen op elkaar en beginnen oude lippen de woorden van het lied mee te prevelen. Het is bijzonder om te zien. ‘Muziek doet iets met demente ouderen’, vertelt Emma. ‘Ze kunnen erg in zichzelf gekeerd zijn, maar zodra ze muziek uit hun jeugd horen, dan zijn ze er ineens weer helemaal bij.’ Dat demonstreert ook een oudere heer, die uit volle borst ‘Droomland’ schalt en brede gebaren maakt terwijl hij zich helemaal door de zang en muziek laat meevoeren.
Ook later, wanneer Willeke met een bewoonster haar lied ‘Dagboek’ zingt, laat de man enthousiast weer van zich horen. Hij wil ook nog graag een praatje met haar maken. Tenslotte kent hij Willeke nog van toen ze een meisje van zestien jaar was en al her en der in het land kwam zingen. Zijn vrouw en hij gaan, na hun (lange) verhaal, nog even met Willeke op de foto. De meet and greet is inmiddels al meer dan een uur bezig, maar Willeke, inmiddels ook al 74, blijft even vrolijk, lief en attent. ‘Twee jaar geleden, na een operatie, begon hij dement te worden’, vertelt zijn vrouw me later. ‘Ik wist helemaal niet dat mijn man kon zingen. Moet je nagaan… en dan zijn we nu al 63 jaar bij elkaar.’ Hij heeft beslist de middag van zijn leven gehad. Zoals vele ouderen deze middag. Her en der hoor ik mensen zeggen hoe ze hebben genoten. De ene bijna in stilte, de ander luidruchtig, zonder gene. Het kan allemaal. Vanmiddag mag het.
Twee motten
Willeke bracht niet alleen haar eigen repertoire ten gehore. Ook Doris, Ramses Shaffy, Lou Bandy en anderen waarvan ik de naam niet eens weet, passeerden de revue. ‘Reisje langs de Rijn’, ‘Carolientje’, ‘Op vakantie met het geld van ome Jan’; ruim een uur zong, danste en sprak Alberti, onderwijl bijgestaan door een gelegenheidsband waarmee ze wekelijks vele van dit soort optredens weggeeft. Letterlijk, want Willeke Alberti vraagt voor deze optredens geen cent, zo benadrukt haar broer Tonny, die al 23 jaar lang zijn zus begeleidt bij al haar optredens. De opbrengst van de markt is dan ook niet voor Willeke, maar voor de band die haar op deze gelegenheden bijstaat. ‘Dit vindt ze het allermooist om te doen’, vertelt hij. ‘Dit is erg dankbaar werk! Al die mensen die ineens opleven bij een oud en bijna vergeten liedje… Hartverwarmend is het. Hier word je als mens heel erg blij van.’
Hij lijkt sprekend op zijn vader, deze Tonny Verbrugge, leunend op twee kleine rolkoffertjes aan het einde van het optreden. Willeke is druk bezig met de ‘meet and greet’, waar maar geen einde aan lijkt te komen. Ze raakt mensen aan, aait een oude man over zijn wang, maakt een praatje met iedereen, gaat lachend op de foto en schuift dan weer door naar het volgende fotomomentje. ‘Ze neemt echt de tijd voor iedereen’, zeg ik met bewondering. Tonny kijkt een beetje meewarig rond. ‘Als ik haar niet vertel dat ze moet stoppen, dan gaat ze gewoon nog een uur door.’ Inmiddels zijn ze hier al meer dan twee uur bezig en vindt hij het eigenlijk wel welletjes. Niet dat hij de feestvreugde wil bederven, verre van, maar hij bekommert zich om haar welzijn. ‘Doorgaans treedt Willeke nog maar een half uurtje per keer ergens op. Nu heeft ze een uur gezongen en trekt ze ook nog een uurtje voor praatjes en foto’s uit. Als ik haar niet de halt toeroep, gaat ze daar nog uren mee door, maar reken maar dat dit zwaar is, hoor…’ Daar staat tegenover dat de beloning in vreugde en blijdschap zo groot is, dat er geen bedrag aan kan worden gehangen. ‘Hier leeft ze voor,’ zegt hij, duidelijk met bewondering. Ook zelf geniet hij volop. ‘We doen dit nu al 23 jaar; driemaal per week’, vertelt hij. ‘Naast gewone optredens, want die heeft ze natuurlijk ook nog.’ Die ‘gigs’ krijgt ze natuurlijk wel betaald. ‘Zo hebben we deze week nog een optreden in het Fletcher Hotel bij Heiloo. Deze keten van hotels organiseert lunches met live muziek en Willeke komt daar dus ook zingen.’ Toch brengt dat soort optredens haar minder plezier dan wat we vanmiddag hebben meegemaakt, zo blijkt uit zijn woorden. ‘Ooit begon Willeke eens ergens ‘Twee motten’ te zingen en ineens begon een mevrouw, die al drie jaar lang geen woord meer had gesproken, zomaar spontaan mee te zingen. Heel bijzonder.’ Het is wat muziek met mensen doet, weet hij.
Bitterballen en Scheveningen
Uiteindelijk geeft Tonny het op. Willeke heeft zich er opnieuw toe laten verleiden om op de foto te gaan, buigt zich naar een oude dame in een rolstoel en luistert aandachtig naar haar verhaal. Tonny heeft dan al besloten alvast de rolkoffers naar de auto te brengen en hoopt dat Willeke zo komt. Hij zet het kistje, met de opbrengst van de CD verkoop voor de Willeke Alberti Foundation op het podium. De muzikanten zijn al weg. Het kistje staat naast de vijf bitterballen die nog op Willeke wachten. Maar dat komt straks. Eerst luistert ze met aandacht naar de – zo schat ik – tachtigjarige vrouw die beweert Willeke heel goed te kennen. ‘Oh, maar ik ken u ook, hoor’, zegt Willeke enthousiast. ‘We zijn buren geweest, wist je dat?’ gaat de vrouw verder. ‘Ik kom uit Scheveningen.’ ‘Oh ja, maar dat weet ik toch?’ klinkt het met een vriendelijke lach.
De oude dame noemt een straat waar ze heeft gewoond. ‘Mijn ouders wonen daar nog steeds’, gaat ze verder. Willeke knikt, lacht en zegt: ‘Oh, maar dat weet ik, hoor. Ik ken u wel.’ ‘Ja, hè?’ en de vrouw glundert. ‘Ik heb je wel vaker zien optreden.’ ‘Mist u Scheveningen?’ vraagt Willeke. De vrouw gebaart dat ze dichterbij moet komen en fluistert: ‘Natuurlijk mis ik Scheveningen. Maar ja, mijn man wilde hier naartoe en dan moet je toch doen wat nodig is, hè?’ Ze lachen samen om dit geheimpje. ‘Tja, ik ken dat’, zegt Willeke. ‘Ik heb ook wel dingen gedaan die mijn echtgenoten wilden.’
Willeke gaat nog even met het team activiteitenbegeleiders op de foto. Ook daar maakt ze tijd voor. Daarna gaat ze snel naar de inmiddels koude bitterballen en uiteindelijk naar de kleedkamer waar haar broer al wacht. En ik? Ik heb foto’s gemaakt, gezien hoe oude mensen hebben genoten van oude bekende liedjes en een mooi mens, en baal er stiekem van dat ik niet even een selfie met Willeke heb gemaakt. Dat moet dan maar de volgende keer. Tenslotte was ze zeven jaar geleden ook al in Myosotis en heeft Lida Stroomberg na het optreden de wens uitgesproken dat ze Willeke over zeven jaar hier graag weer terugziet. Dan is ze 81. Benieuwd wat voor show dat gaat worden…
