Door Alex de Jong @ Attest Communicatie
KAMPEN – Het was een middag vol emoties. Met kreten van oprechte verbazing en blijdschap. Met blikken vol verwondering en dankbaarheid. Maar liefst 21 gezinnen met vijftig ‘kansarme kinderen’ werden afgelopen woensdag door Be Part Kampen verrast met een doos vol kleding en speelgoed. Met dank aan de Stichting Kansarme Kinderen in Nederland, die de geschenken vanuit Zeist in een aanhanger naar het stadhuisplein bracht.
‘Mijn kinderen komen heus niets tekort’, zo liet een van de moeders zich ontvallen. ‘Ze krijgen regelmatig ‘nieuwe’ kleding, maar dat is dan wel van de Weggeefschuur of gekregen van anderen en vaak al aan een derde leven toe. Nieuwe kleding, waar de kaartjes nog aanhangen, kan ik me niet veroorloven.’ Maar vandaag zit er voor Patricia Klaus, moeder van drie kleine kinderen, voor ieder een spiksplinternieuwe garderobe in de grote doos. Plus speelgoed, cadeaubonnen en een nieuwe ‘fiets’ voor haar jongste. ‘Zij is onlangs twee geworden, maar heeft niets gekregen voor haar verjaardag.’ Een mooi verlaat cadeau, zo wil ze er maar mee zeggen.
Schrijnende armoede
Ruud van de Kerkhof, drijvende kracht achter Be Part Kampen (onderdeel van YMCA), is zichtbaar blij. Hij straalt van oor tot oor. Van de Kerkhof vertelt dat Be Part Kampen een zeventigtal gezinnen in Kampen, ‘die leven van zeer weinig’, volgt en waar mogelijk ondersteunt. ‘Via een van hen hoorde ik van de Stichting Kansarme Kinderen in Nederland van Stephanie van Buuren en heb toen contact met haar opgenomen.’
Van Buuren begon bijna vijf jaar geleden van de stichting SKKIN omdat ze met eigen ogen had gezien hoe schrijnend de armoede in Nederland soms is. ‘We doen als Nederlanders veel voor kinderen in Afrika en dat is allemaal heel mooi, maar ik wilde juist graag iets doen voor de mensen dichtbij. Er zijn zoveel gezinnen die door omstandigheden hun kinderen nooit eens iets nieuws kunnen geven…’ Haar stichting, die in november vijf jaar bestaat, drijft volledig op vrijwillige bijdragen van ‘onze lieve donateurs’ en helpt kansarme kinderen overal in Nederland. ‘Doorgaans versturen we onze dozen per post’, vertelt ze. ‘Maar vandaag hebben we voor vijftig kinderen in Kampen wat moois en dus besloten we het met een aanhanger zelf te brengen.’ Bovendien scheelt dat aanzienlijk in de portokosten, en dat is belangrijk, want iedere besparing kan weer een ander kind blij maken.
Pakket op maat
Van de Kerkhof heeft de behoefte bij alle 21 gezinnen die in aanmerking wilden komen voor een doos vol geschenken geïnventariseerd. ‘Mensen konden schoen- en kledingmaat van hun kinderen opgeven.’ Ook konden kledingstijl en -voorkeuren worden doorgegeven, zodat er echt op maat iets voor de gezinnen kon worden aangeboden. Van Buuren: ‘We hebben in het verleden geprobeerd om de kleding door winkelketens gesponsord te krijgen, maar dat bleek in de praktijk erg lastig. Daarom kopen we het nu gewoon.’ Hoeveel pakketten ze maandelijks verzorgt? ‘Afgelopen week hebben we er 105 gemaakt, maar er zijn ook weken met slechts een stuk of vijf.’ Van Buuren schermt niet graag met aantallen. ‘Uiteindelijk is elk pakket er één en ik weet hoe blij het mensen maakt…’ Vandaag wordt dat extra duidelijk. Hoewel niet alle 21 gezinnen er zijn, zijn er toch veel mensen naar het stadhuis gekomen om de ‘intocht’ van Stephanie en haar gezin – met achter de auto de aanhanger van Pak ’n Bak vol met dozen – live mee te maken. Menigeen blijft echter, vanwege de verzamelde pers, liever op afstand; hoeft niet zo nodig op de foto of op film te worden vastgelegd. Tenslotte is de schaamte best groot.
‘Sodeju’
Patricia Klaus heeft daar geen moeite mee. Ze trekt met liefde de ontvangen doos ten overstaan van de journalisten open, en is zichtbaar aangedaan als ze ziet wat er allemaal voor haar kinderen in zit. Haar kinderen zijn er overigens niet bij, maar twee anderen gaan graag bij haar zitten om niet alleen met haar de nieuwsgierigheid te bevredigen, maar om ook voor ‘leuke foto’s’ te zorgen. Ilse (10) lijkt zowaar nog enthousiaster dan Klaus, als ze ziet wat er allemaal voor fraais in de doos zit. ‘Sodeju’, klinkt het vol ongebreideld enthousiasme. Ook later, wanneer haar eigen moeder voor haar en haar broer van dertien een doos ontvangt, klinkt dat woord opnieuw. Zij en haar moeder Eveline Warner-Toetenel zijn zichtbaar blij met wat hen deze dag wordt geschonken. ‘Nieuwe merkschoenen. Die kosten zeker wel honderd euro’, zegt Eveline blij verrast. ‘Wat mooi! Dat kunnen we echt niet betalen!’ Het gezin zit in de schuldsanering en moet daarom ieder dubbeltje meermaals omdraaien. ‘Dit voelt als Sinterklaas’, zegt ze, als ze ziet hoe blij dochter Ilse met haar nieuwe shirt met franjes is. ‘Precies wat je zo graag wilde hebben, hè?’ klinkt het. Aan de zijlijn staat Stephanie, zichtbaar aangedaan en tevreden. ‘Ik weet hoe blij mensen zijn met wat we voor hen doen’, zegt ze. ‘Maar als je het dan, zoals vandaag, van zo dichtbij meemaakt, dan raakt je dat extra.’
