Ei ad zien dingien d’r in, in ’t oor, en ik ad de verbindink in d’auto, met mien eign dingien. Nauweluks onderweg kump d’r een berichien. Zo machtig árt gung et of. Genoade, ik zol met een slinger van de weg of koomm, want ik skrukke mien een ‘uudtien. Ja, bietien evluukt ook wel, gung van zelf.
Ik mos gow een pekeerplase zuukn um noar mien bericht te kiekn. Kuj lange riedn veurdaj weer een P zien, aj d’r net langes ene goan bin. Motor uutzettn, Timie metene eem an’t grus loatn roekn. Brille teveurskien aaln, want anders zie’k drie keer niks. Aha, Theo: ‘Et giet goed eur Siep, mooi fietspad, ik volg de nummers. Woar zit ie ongeveer?’ Sja, woar zit ik, doar vroag ie mien wat? Dus ik stuur d’r ene weerumme:
‘Ik bin bi’j Hapeldoorn en ik aal oe wel in, kalm an èh, gien ‘oast’! Timie onder protest weer achterin, ei kan mien wel verskeurn want ei ad andere dierlijke plann. Ik weer met een rot gang de snelweg op. Ie mun niet sukkelig als een old mense goan riedn want dan loatn z’oe d’r 
nooit tussnin en tikkn in’t veurbi’jgoan op et veureufd, met andere woordn, daj stark verminderd toegerekeningsvatbaar bin. Nog gien twee secondn later kump d’r alweer een skarpe piepert. Ik skrik minder maar mut toch maar weer eem van de weg of. Op zo’n mement is’t net of d’r narns een innam is. Ik make mien wel hongerust det ie denkt dak et niet ad eb, maar dan kump d’r toch weer een mooi plekkien an. Det is genietn, bánkies en vullesbakkn en rotzoo. Weer de motor of, bril op de neuze en kiekn. Theo skref maar één weurdtien:
‘OKEE’ en zo giet det d’eerste dag zessendártig keer en reageer ik mettertied ággies niet meer en olle mien dood, ei kan mien wat die olde mafkeze.
Theo zien route zol over ‘eerde goan, maar toch nemp ie eignwies de diek noar Helleborg. De botterbluumegies lachn em met gele glim-eugies toe – of uut – en et fietspad gliert onder em deur. Skitterend zo langes et water ene. Noaderand volgt ie de knooppuntn noar Nunspeet en zuukt een bánkien woar ie zien sentwitsies met een dránkien weg kan spuuln. Et is d’r mooi stille en bossig. De rust kump als een zacht ‘ándtien over em ene en streelt alle stress van’t zwoare leemm van de stákkerd of. Gelukkig maar, met Theo wurd d’r op zien verjeurdag niet met de femilie met een azelino op de skoot in een kringegien ezeetn. Vrekte zuute pikdingn. Tot verveelns ouwoern over dieals al van ons ‘een egoan bin, d’elfte d’r van kent ie toch niet, en de rest is ook niet veule soeps meer. Stellegien smeerkeutels kan niet meer met een klein vurkien umme goan. Die doelgroep lup ie mooi mis zo.
Water drinkn muj, det is mággies goed, maar ie weetn dan ook daj haanstonds wild met de struukn an de gang goan en mun zurgn daj niet deur de pliesie in de kraag eneumm wurn en in de krante koomm te stoan. Een olde keerl uut de omgevink – andere doelgroep – kump noast em zittn. Bánkies bin ier veur iederene. Mensen em mensn neudig, det is now een keer zo. ‘bin ie ook allenig?’ vrug ie. ‘Neu’ zegt Theo ‘die kump tammé wel achter mien an’ ‘Sja, de vrouwgies, doar muj nog wel ies op wachtn, veurdet zi’j met de rollers kloar bin’zegt de wieze grieze.
‘nee vriend’zegt Theo – aj de name niet weetn zeg ie gewoon vriend – ‘et zit anders met mien Siep, zi’j wol de wasse nog eem doen’
‘Kon zi’j doar gien andere dag veur uutzuukn dan?’ zeg ie vrontweurdigd. ‘Ach nee, et is’t leste wat zi’j nog wol doen’ Now begrep ie d’r niks meer van en zeg: ‘det is arg, vrekte jammer, maar ja, now muj ies eerlijk weezn, aj nog maar zo kurt te leemm em, loat ie toch de wasse liggn?’
‘Ja, nee’ zeg Theo ‘ik beduule veurdet ze de deure achter zich dichte dut’
De man skud somber met zien eufd en zegt:
‘dus zi’j giet bi’j oe weg, now begriep ik et. Zie wel, koom ie toch allenig te stoan, ik wete d’r alles van. Now, ik goa d’r maar ies vandeur, stárkte eh’ en veurdet Theo uutleg kan geemm, gooit ie de poot over ’t zoadl en is alweer vört.
Theo sloakt een diepe zucht en nemp nog een paar slukkies en een zolt dröppien veur onderweg.
Onzeker is de mens die et gevuul ef niet te weetn of ie op de goeie weg is. Theo compenseert det gevuul met vroagn, vroagn en nog ies vroagn. Ik olle meer van landkaartn, uutpluuzn en mut vizzeweel kunn zien A. woar ak bin en B. woar ak mut weezn. Die dolle Mina van de Tom Tom jug mien ook af en toe dwars deur’t ummeploegde land ene, det et d’r nog maar an mekeert dak det dink niet met een oge boge uut et raam mietere. Horiënteern muk mien det gef mien zekereid. Ak et niet kan vindn, kank altied nog vroagn, of niet soms?
Wurd vervolgd.
Aju eh.
Siep
