Die tiedn um in de zunne te liggn broadn, bin veurbi’j. ‘Oge golvn bin allenig nog um noar te kiekn. Jonge lui in kikvurspákkies balanseern be’endig op een surfplanke en ‘oln een leemsgrote vlieger tegeliek in de lucht. Andern em een fleurig zeiltien op de plank, gien touwgies maar een soort van deur’ebeugn stangegien. Een roadsel oe ze kunn bliemm stoan.
An de kante van d’Hatlantische Hoceaan, is’t water nog kolder dan toen als wi’j met Strieker in d’Iesel leerdn zwemm. Ene tie d’r in en ie sloan op de vlucht. Doarumme is een bezuukien bi’j olde vriendn een veroaseming, veural als ze de kop nog bi’j menare em, want van zelfspreeknd is det niet.
Bi’j d’ene krieg ie koffie woar aj een lepeltien rechtop in kunn zettn en bi’j een ander mun ze telln oe veule volk z’in uus em als wi’j d’r nog bi’j bin. En nog ies en nog ies telln.
Ie kunn beter uut de keukn wegbliemm, maar ja, noa det de plákkies brood ‘eteld bin, bemuuit Siep zich d’r weer mee en giet z’allemoale deur d’elfte sniedn. Vrek, now bin et d’r een ele zooi meer en raakn ze de tel kwiet. Dan muj nog ont’oln oe veule aj d’r ad em.
Bi’j onze vriendn in Somerset West – Hindische Hoceaan kant – ej et gevuul daj in een ‘otel bin. D’r bin van die beddn woar d’ele femilie, d’ond met zien jonkies en opoe in ‘esloapm ef. Mooi zo’n antiek bedde, maar goat d’r niet inliggn, want ie koom d’r ‘ebreukn uut. Bi’j hullie niet. Alles wit en zacht in bedde, een matras woar aj zonder rolln an oe eign kante bliemm. Ie vuuln niks en ie ‘eurn niks. Ie staon dan ook op oj een uur langerder ‘esloapm em.
Ook bi’j zullie kump de vroage of z’een tik van d’oorlog mee ad em, want Terrie is van mien bouwjoar en is in 1951 al – met zien Italiaanse olders – noar Zuud Afrika ‘himmegreerd. Ei kump van een boern femilie. In ‘olland waarn wi’j 5 joar bezet en Terrie zien va was 9 joar soldoat. In 1936 (neegntienzessndártig) em z’em noar Habbesinië stuurd. De stákkerd ad d’r nog nooit van eurd. Vanof die tied was’t dan ier dan doar en zien olders addn nog gien mebieltien, kuj begriepm. An skriemm waarn z’ook niet gewend.
An’t ende van d’oorlog zit ie op Sardinië en kreg ie een waarskouwing, det de vijand op zien ‘ieln zit. Eel Europa is bárstens vol met vluchtelingn en zwarvers die de weg kwiet bin. Ei wisselt zien huniform umme veurn boern kiel en een olde flodderbroek en d’r leg altied wel arns een skoe van disse of gene in de geute. Net als een trouwe ‘ond blef ie struinn en uut de drekbak vreetn. Ei slup in ‘euibargn en stalln en soms in een greppel langes de weg, onder of achter een boom.
Teegn de tied – moand of acht – det ie de boerderi’je van zien olders in zicht ef, is ie bruun als suukela en zit onder de luuzn. Als piddecure koom ie vast wel ies gruzelementn teegn, maar ik mut d’r niet an denkn. Gelukkig is zien mo noar’t durp – met ‘aar mándtien hártesjokkn – en kan zien va em twee keer in de balie stoppm, de kop kaal- en de board skeern en zien vunzige plunje in de fik steekn.
Ei ad em eerst met de buks et arf of willn jaagn, maar d’ond begun ondanks de stank niet te blaffn en was’t dus goed volk.
Veule van die lui bin noa d’oorlog noar Australië, Nei’j Zeeland, Canada en Zuud Afrika ‘egoan. Mien olders woln ook weg maar mien opoe zeeg: “det wurd mien dood” en gung et feest niet deur. Mien mo wol mien niet in de weg stoan – ik luusterdn toch niet – en dacht; “die kump vanzelf wel weerumme!”
Vollegende keer varder. Aju eh.
Niet uutgliern doar.
TUSS’NDEURTIEN