As wi’j uut Zwolle koomm, kuj et boomm Kampm al dichte zien trekkn. Eem later zittn wi’j, mooi op tied thuus veur de tweede bak koffieverkeerd, neur de mist te koekeloern.
Vrog opstoan was arg genog, een eftige skok veur ‘t lief. Ik mos met mien tungegien neur de mond en kaak serurg. Gelukkig oevn ik niet et achterste puntien loatn zien. “En wat now?” zegt Theo. “Wat beduul ie?” vroag ik. “Now, as det dink d’r of mut?”
Van zo ene wur ie echt niet vrolijk. Deur de tunnel ene neur Engeland, ad ie ook zo’n geintien. Ie zittn in oe auto, achter oe nog een zeugien, skoemm ze de deurn dichte en zit ie as een rot in de val. Eerlijk ezegd wier ik een bietien nervieus. Elemoal onder de Noordzee deur, brrrrr. Sinds mien geboorte e’k niks met tunnels meer. Ik eure mien mo nog skriwn en iemand zee nog: “ontspann.” Ik kom an d’andere kant op de wereld en denk; eerst ies eem kiekn weur ak bin. Metene kriej een tik veur de billn, want ie mun zo neudig skrei’jn.
“Za’k oe ies een mooi meziekien opzettn?” zeg Theo “ie zien een bietien bleek um de neuze. Alv uurtien, dan bi’j d’r, ontspann.” Niet bepoald met rust in mien achterwark zeg ik: “Ja, doet maar wat aj willn, …wat ej dan?” Ei rommelen in de deuze met bandties: “Ik eb skitterende meziek van de Titanic op’eneumm.” Doar goj Siep, as’t oe tied is, is ’t oe tied. Ik snak al neur oasem, ‘and op de burst. “Oh sorrie eur” zeg ie.
“Mien tong d’r of? Dan kan’k dullemien niet meer lulln.” zeg ik. Zien gezicht stiet lange niet op sorrie eur. “Now en?” zeg ie en doar lèg ie dan. Een stuk van een dokter die bi’j wieze wel mien zeune kon weezn grep mien met een gasien an ’t puntien van mien tong en old em nogal stevig vaste. “Aaaaaaa” “Ontspannen maar ” zeg ie “mmmm……..mmmm???”
D’r kump nog een olde grieze kelega met veul ervarings bi’j. “Ik bin Johan” zeg ie. Gries en een rits tittels achter zien name, ervarings van ier tot gunder en dan zeg ie, net as of ie veur de verstopte plee kump, ik bin Johan. “Zo zo” zeg ik. Meer ook niet, want now e’k d’r twee an mien tong angn, zaklanteerntien d’r bi’j an. D’r is een keer een vulliswaagn over mien ene goan en ek d’r dwars deureen ‘ebeetn. Ik bloedn as een rund. “Siepien is dood” em z’ezegd, ik eur et nog.
As ze mien puntien lus loatn vrug Johan of ik det fráttien al lang eb. “Jeur of zesse” zeg ik. “Ach, minstens tien mense, misskien wel langer.” zegt mien trouwe begeleider, zien g’eugn deur een groot wonder verbeterd. In elk geval kan’k det dingien mooi loatn zittn en blef ie d’r nog eempies an. “Et Is eel onskuldig” zeg Johan. “Now” zeg Theo “det is dan wel et enige!” En deur kan’k et weer meer doen. Goed, ik krieg em nog wel.
In de trappnkaste wacht ik rustig of, en ontspan, want ik weet wel det ie de sleutels an’t akien kump op’angn. Ik denk, roep ie maar jongien, ik olle mien muusien stille, ie koomm wel. Ik eure de sleutels al ankoomm. In mien onskuld zeg ik: “WHAAAAAAH” en spring uut alle macht uut de kast. Theo stiet metene onder oogspannink en kump, zonder meziekien, op een eel amparte menier in beweging en de stakkerd slut op zien menier van zich of.
De deurbel giet of en Tiemie giet as een gek tekeer. Kiek, det is now weer mien redding.
Now aju eh, leerzn an, ik smeer em gow.
TUSS’NDEURTIEN
